Rozdział 11

Cześć Wszystkim!

Nareszcie mamy jakąś dłuższą przerwę od tej szkoły i dzięki temu udało mi się coś naskrobać, choć i tak może to być dla was trochę późno. Cóż, rozdziały są według mnie w miarę długie i to jest taka rekompensata na rzadko pojawiające się notki . Coś za coś. Nie mam tyle wolnego czasu, aby były często i sporej długości, choć weny mam sporo i każdy wątek w opowiadaniu został już starannie przemyślany. Nie lubię robić czegoś bez starannie ułożonego planu, dlatego powiem wam w sekrecie (xD), że wiem co się będzie działo w Epilogu. Ale do tego to jeszcze daleko. Żeby was zachęcić do czytania, to powiem, że już niebawem zbliżymy się do głównej akcji. Myślę, że pomysł jaki narodził się w mojej głowie, jako wątek główny, bardzo was zaskoczy. Czytałam już wiele opowiadań i nie natknęłam się jeszcze na taki z moim pomysłem, także myślę, że będzie dość oryginalnie, a to tygryski lubią chyba najbardziej, nie? ;3 

Zapraszam na rozdział 11

____________________________________________

Przez całą drogę do centrum gorączkowo zastanawiałam się o co tak naprawdę może chodzić Gregorowi. Przecież wiedziałam, że mojej siostry wcale nie ma tam, gdzie Schlierenzauer powiedział, że jest. W mojej głowie pojawiały się najczarniejsze scenariusze. Ktoś mnie napadnie, pobije, porwie, zgwałci, zabije, w najlepszym wypadku okradnie z pieniędzy. Nie wiem co się ze mną działo. Raz nawet żałowałam, że moje relacje z szatynem są takie a nie inne, a następnym razem przypominał mi diabła. Ciężko było w tej chwili stwierdzić, kto z nas ma rozdwojenie jaźni. Ja, on, a może oboje?

Wreszcie dotarłam do miejsca, w którym miałam się znaleźć według późniejszych instrukcji szatyna przez smsy – kawiarnia w centrum. Tak jak podejrzewałam po mojej siostrze nie było tam nawet najmniejszego śladu, mimo to postanowiłam jeszcze tam trochę zaczekać – w końcu nie bez powodu Gregor kazał mi tu przyjść. Chciałam przekonać się o co tak naprawdę chodzi. Nawet jeśli mnie ktoś zaraz napadnie.

Usiadłam przy jednym ze stolików i zaczęłam wgapiać się w okno. Pogoda nagle zaczęła się psuć. Chmury zrobiły się czarne, a po jakieś minucie usłyszałam grzmoty. Nie ma to jak boski kwiecień, a właściwie jego końcówka. A ja miałam jechać do Zakopanego…

Po jakiś dwudziestu minutach znudziło mi się to czekanie na niewiadomo co. Chciałam już sobie pójść, bo bez wątpienia zaraz zaczęłaby się burza, ale ktoś mnie zatrzymał.

- Przepraszam, pani Maliniak Wiktoria? – zapytał się mężczyzna w średnim wieku z dziwaczną czapeczką na czubku głowy.

- Tak – powiedziałam zaskoczona. – O co chodzi? – spytałam i dokładniej przyjrzałam się mężczyźnie przede mną.

- Kwiaty dla pani – oznajmił, a ja dopiero wtedy ujrzałam w jego dłoniach wielki bukiet czerwonych róż. Jestem po prostu genialna.

- Od kogo? – spytałam się przejmując wielki bukiet, jestem ciekawa jak ja z nim dojdę do domu.

- Anonimowo – powiedział.

- Ale chyba wiecie od kogo dostaliście zamówienie? – uśmiechnęłam się.

- Wiemy, ale pani ma tego nie wiedzieć – odwzajemnił uśmiech.

- Pan wybaczy – zaśmiałam się. – Ale się raczej domyślam. Dowidzenia – pożegnałam się i wyszłam jak najszybciej z kawiarni.

Na dworze deszcz lunął niemal natychmiast, a na niebie pojawiły się błyskawice. Co chwile także do moich uszu dochodziły grzmoty. Muszę przyznać, że bardzo się wtedy bałam wracać do domu. Mimo to wiedziałam, że muszę się przemóc. Gdy już znajdowałam się przy wyjściu z galerii, usłyszałam za sobą znajomy głos.

- Stój! – krzyknął. – Chyba nie zamierzasz wracać pieszo w taką pogodę. Podwiozę się.

Za mną znajdował się Michał. Ten sam, który pomógł mi wtedy po kłótni z Magdaleną. Na szczęście był tym razem bez siostry. 

- Skąd wiesz, że nie mam samochodu?

- Po prostu wiem, chodź, podwiozę cię – nalegał. – A tak w ogóle to jestem Michał, Michał Larinto – przedstawił się i podał mi dłoń.

- Wiktoria Maliniak. Słuchaj, mógłbyś to potrzymać, bo ja już nie mam siły – powiedziałam i bez jakiejkolwiek odpowiedzi, wcisnęłam mu na siłę ten cholerny bukiet w ręce.

Z wielce zaskoczoną miną, przejął ode mnie „mały bukiecik”.

- Wow. Jakiś cichy wielbiciel? – zainteresował się.

- Taaa… - jęknęłam. – Nawet wiem kto. Możemy wywalić to do śmietnika przed galerią – odparłam beznamiętnie i pociągnęłam Michała za rękę, chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. Deszcz tak zacinał, że po sekundzie ociekałam cała wodą. Jutro będę chora.

W końcu znaleźliśmy się oboje w jego jakże suchym i wygodnym samochodzie. Z kwiatami, jako trzecim pasażerem.

- Czemu nie pozwoliłeś mi ich wyrzucić? – powiedziałam do bruneta z pretensją, bo tak w istocie było, a ja niewiadomo dlaczego się go posłuchałam.

- Pomyśl sobie, ile ten ktoś musiał wydać na to pieniędzy – zaczął argumentować. – Poza tym byłoby mu przykro – powiedział i ruszył z miejsca. – Naprawdę domyślasz się od kogo to? – był wyraźnie zainteresowany.

- Tak – potwierdziłam. – Akurat o jego stan portfela się nie martwię, bo to majętny facet – oznajmiłam. – Zresztą – zezłościłam się. – Nie chcę o nim gadać! To jakiś psychol – burknęłam.

Michał wyglądał wtedy na bardzo zdziwionego moimi słowami, ale już nic nie powiedział na ten temat. I bardzo dobrze, nie miałam ochoty się rozwijać o Austriaku.

- Gdzie mieszkasz? – spytał. – Jeśli mam cię podwieźć, to muszę wiedzieć.

Tak jak chciał podałam mu adres. Powiedział, że wie gdzie to jest, bo pracuje niedaleko.

- Czy jesteś w jakiś sposób spokrewniony z Ville Larinto? – spytałam, zaciekawiona jego nazwiskiem.

- Lubisz skoki narciarskie? – zaśmiał się. – Owszem, ja i Ville, to rodzina. Jesteśmy kuzynami! – powiedział z dumą. – Cieszę się, że jesteśmy rodziną. Bardzo fajny z niego facet. I ma miłą dziewczynę Igę.

- Słyszałam o Idzie – kiwnęłam głową ze zrozumieniem. – Polka skacząca w fińskiej reprezentacji kobiet, dość nietypowo, ale ma talent dziewczyna. Całkiem daleko skacze.

- Do Sary Hendrickson jest jej jeszcze daleko – prychnął.

- Nie bądź dla niej taki surowy – skarciłam go. – Ona dopiero zaczyna!

- Wiem, wiem przepraszam – powiedział tak, jakby faktycznie było mu przykro.

- Czy Finlandia przyjeżdża w maju na treningi w Zakopanym?

- Nie – zaprzeczył – Będą trenować u siebie. Ville mówił, że bardzo chcieli tu przyjechać, ale trener się na to nie zgodził, nie wiem dlaczego – wzruszył ramionami.

- Dziwne – stwierdziłam i już się nic nie odezwałam. Michał taż nie powiedział już ani jednego słowa.

***

Wreszcie dojechaliśmy pod mój blok. Pogoda w międzyczasie uległa znacznej poprawie i przestało już padać. Chciałam zostawić ten gigantyczny bukiet kwiatów w samochodzie Michała i przekonać go, aby dał go siostrze, ale ten gorączkowo protestował i mówił, żebym się nie wygłupiała i pochwaliła się kwiatami. Już miałam odejść w stronę drzwi, gdy ten nagle zawołał.

- Jakbyś potrzebowała pomocy, to możesz zadzwonić – krzyknął za mną, a gdy się odwróciłam, spostrzegłam, że wymachuje jakimś świstkiem papieru. – To mój numer jakby co – wyjaśnił.

- Wielkie dzięki – powiedziałam z uśmiechem i sama wręczyłam mu swój numer. – A to moja komórka.

- Bardzo się cieszę. Czy mogę ci teraz jeszcze jakoś pomóc? – zapytał.

- Właściwie… to tak – zawahałam się. – Jak się nazywają perfumy, których używasz?

Poczułam się jak kompletna idiotka, bo w zasadzie nią byłam, ale musiałam wiedzieć. Miałam już dość wąchania wszystkich buteleczek jedna po drugiej. Dostałam już normalnie alergii na niektóre perfumy. Wiele zapachów było wprost koszmarnych. Jak facet może się tym psikać?

Był zdziwiony – nie zaprzeczę, bo nie ma po co. Mimo to do końca wierzyłam, że nie zacznie się śmiać i normalnie mi odpowie.

- Podobają ci się? – wyraźnie się ucieszył.

- Bardzo – nie śmiałam nawet zaprzeczyć. – Szukam ich od ponad tygodnia.

Był zaskoczony jeszcze bardziej niż poprzednio. Baba szukająca zaciekle męskich perfum. Super.

- Jakiś prezent dla taty, brata? – dopytywał.

- Tak, dokładnie! Dla brata! – byłam wyraźnie ucieszona, że Michał podświadomie podsunął mi gotowe wyjaśnienie i dzięki temu wyszło to dość naturalnie. Jest tylko jedno „ale” – ja nie mam brata, ale on nie musi wcale o tym wiedzieć.

- Skoro chcesz wiedzieć – westchnął i… podał mi nazwę!

Nie wiedząc za bardzo gdzie mam zapisać nazwę upragnionych perfum, gdyż ostatnią kartkę w moim notesiku zużyłam na swój numer telefonu dla Michała. Zaczęłam bazgrać nazwę długopisem na ręce. Nie ma to jak desperacja.

- Tak to się pisze? – chciałam się upewnić i zaczęłam mu machać zaciekle ręką przed nosem.

- Tak, tak się to pisze – odpowiedział rozbawiony moim zachowaniem. – Dobra, ja już muszę spadać. Cześć! – powiedział i zniknął w samochodzie.

- Cześć Michał! Dzięki za podwiezienie!

Kiedy już się pożegnałam z Michałem, przypomniało mi się, że w ostatniej chwili brunet wcisnął mi bukiet do ręki i musiałam się z nim wlec na trzecie piętro. Zauważałam także, że Gregor przez cały ten czas, jaki stałam pod blokiem z Michałem, przyglądał mi się uważnie z okna kuchennego. Gdy tylko na dłużej spojrzałam się w tamtą stronę, szatyn po prostu uciekł.

***

- Jestem! – krzyknęłam na całe mieszkanie i ściągnęłam ociekającą od deszczu kurtkę. W domu znowu nikogo nie było. Rzecz jasna oprócz Gregora. Miałam dziwne przeczucie, że Gregor steruje mózgami wszystkich z mojej rodziny, w ten sposób, abyśmy jak najczęściej byli sami. Wiem, jestem psychiczna. Doskonale wiedziałam, że Sandra by szatynowi w życiu  nie pozwoliła zarywać do innej. Chwila… czy ja w ten sposób powiedziałam, że Gregor się do mnie przystawia?

- Właśnie widzę! – Gregor wyrósł jakby z podziemi. Nie miałam pojęcia jak i kiedy znalazł się naprzeciwko mnie. – Fajne kwiaty.

- Kwiaty jak kwiaty – wzruszyłam ramionami i przyuważyłam jak Gregorowi minka zrzedła. – Nie było Sandry w tej kawiarni, więc sobie stamtąd poszłam.

- Nie wiem dlaczego kazała ci tam przyjść, skoro jej tam nie było.

Tak, jasne. Brnij dalej i kłam ile wlezie. Ja się wcale niczego nie domyślam.

- Włóż te kwiaty do wazonu albo je wyrzuć – powiedziałam obojętnie i na siłę wcisnęłam mu bukiet do ręki.

- Nie podobają ci się? – wyraźnie się zasmucił.

- Powiedźmy, że nie jestem zwolenniczką kwiatków – wzruszyłam ramionami i miałam zamiar udać się do pokoju, gdy ten mnie zatrzymał.

- Nie jesteś może głodna?

- Nie, dzięki – odburknęłam i zamknęłam za sobą drzwi.

***

Powiedźmy, że Gregor naprawdę zdziwaczał. Nie wiedziałam gdzie ma to swoje źródło. Najpierw był dla mnie chamski i chciał się mnie pozbyć – bynajmniej ja odnosiłam takie wrażenie – a teraz, pragnął mi dogodzić na wszelkie możliwie sposoby. Bądźmy szczerzy – on po prostu do mnie zarywał. I to w sposób dość jednoznaczny. Bez jakichkolwiek podchodów, otwarcie i kiedy tylko nadarzyła się okazja. Reszta mojej rodziny udawała, że tego nie widzi. Matka z ojcem dalej zachwycali się Gregorkiem ile wlezie. A moja młodsza siostra Sandra z pokorą znosiła te wszystkie podrywy do mnie i usługiwała swojemu mężusiowi jak jakaś niewolnica. Minę miała smutną i przygaszoną. Widać było, że cierpi z tego powodu.

Ja natomiast starałam się odpędzać od niego na tyle na ile mogłam, niestety rzadko była taka możliwość. Bardzo często potrafił zagrodzić mi drogę ucieczki i nie mogłam już nic poradzić. Wiele razy próbowałam uderzyć go w twarz i krzyczałam, żeby się w końcu odwalił, ale to nic nie dawało. Jakby tego nie słyszał. Miałam już dość. Chciałam się wyprowadzić, niestety nie miałam dokąd. Stosunki między mną a Magdą były do tej pory bardzo napięte, a gdybym ni stąd ni zowąd wprowadziła się do Dominiki, to ciocia i wujek zaraz zasypaliby mnie mnóstwem pytań. Co takiego dzieje się w naszych czterech ścianach, że tam nie wytrzymuję.

Sytuacja stała się jeszcze bardziej skomplikowana, gdy zorientowałam się, że za jakieś dwa tygodnie wraca do nas Daria, aby razem ze mną pojechać do Zakopanego. Nie wiedziałam także, jak daleko sięga obecna depresja Magdaleny i czy pojedzie z nami. Ostatnio coś wspominała, że bardzo dziwi ją zachowanie Richarda i chciałaby jakiś wyjaśnień, jednak nie jestem pewna czy się na to odważy. Co do Dominiki, to niby już jej przeszło z tym Krzyśkiem, ale czy miałaby tam dla kogo pojechać i co najważniejsze, czy by chciała, to pozostawało dla mnie zagadką.

Znalazłam moje upragnione męskie perfumy. Obliczyłam sobie, że gdybym miała ich szukać moim starym sposobem, to musiałabym tak przesiadywać w tej perfumerii jeszcze cztery dni. To i tak nienajgorzej. W końcu jedna z ekspedientek mogła mi pomóc i niewątpliwie była z tego powodu zadowolona. Wróciłam cała w skowronkach do domu i przygotowałam im specjalne miejsce na półeczce. Muszę przyznać, że się od nich uzależniłam. Nie było dnia, w którym nie poczułabym ich zapachu. A to niby Gregor ma nierówno pod sufitem.

***

Wreszcie nadszedł dzień pierwszych zajęć z psychologii. Nie miałam najmniej mniejszej ochoty tam iść, ale ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, zadzwoniła do mnie Magda. Po tylu dniach milczenia.

- Halo? – powiedziałam zaskoczona do słuchawki, byłam zła, bo przerwała mi moje zachwycanie się perfumami.

- Hej Wikuś – usłyszałam po drugiej stronie. – Przepraszam za ten policzek wtedy w mieście – powiedziała z pokorą w głosie.

- Nic się nie stało, już wiem dlaczego miałaś zły dzień. Poza tym nie mam już nawet śladu.

- Czyli do ciebie też napisał? – powiedziała wyraźnie zaskoczona. – Myślałam, że tylko mnie ma dość.

- Tak, do mnie też napisał. Nawet się nie domyślasz, jaka byłam wtedy zaskoczona. Do tej pory jak o tym pomyślę, to mam ciarki. Coś mi tu nie gra.

- Co masz na myśli? – zaciekawiła się.

- Madziu, pomyśl – zaczęłam. – Niby dlaczego Rysiu miałby tak nagle się od nas odciąć? Na sto procent nie miał powodu. Sądzę, że ktoś się pod niego podszył lub kazał mu napisać, to co napisał.

Przez dłuższą chwilę słyszałam nieprzeniknioną ciszę w słuchawce. Byłam świadoma, że Madzia musi przyswoić moje słowa. Najwyraźniej, to co powiedziałam zaskoczyło ją. Nie słyszałam nawet jej oddechu. Myślałam, że zaraz popłacze mi się do telefonu, jednak nic takiego nie miało miejsca.

- Wydaje mi się, że za bardzo to wszystko utrudniasz. Najpierw Gregor wydaje ci się dziwny, a teraz starasz się wplątać w coś Ryśka – Madzia była zła. Nigdy nie słyszałam tyle chłodu w jej głosie. – To nie jest żaden kryminał, tylko życie, więc nie doszukuj się niczego detektywie, bo według mnie, to wszystko co non stop wymyślasz, nie ma prawa bytu.

- Pozwolę sobie mieć inną opinię na ten temat – powiedziałam hardo. – Życie jest często bardziej skomplikowane od jakiegoś dennego kryminału.

- Wiesz co? Myślę, że tobie się po prostu nudzi i szukasz sobie jakieś rozrywki, aby mieć jakieś zajęcie.

- Teraz to mnie zaskoczyłaś. – Udzielił mi się od Magdy chłodny ton. – Pewnie jakbym ci teraz powiedziała, że Gregor w jakiś sposób szantażuje moją rodzinę, aby robili wszystko co on im każe, to też mi nie uwierzysz, prawda?

- Masz rację, nie uwierzę ci.

Jej szczerość powaliła mnie na kolana.

- W takim razie okej – poddałam się. – Już nic ci na ten temat nie będę mówiła i sama rozwiążę tę zagadkę, wtedy się przekonamy, kto miał rację – obiecałam.

- Wiki przestań, błagam! – Madzia była wyraźnie zmęczona moim gadaniem. – Jeszcze raz ci powtarzam, że to nie jest żadna powieść kryminalna – zapewniała. – Idź się położyć i odpocznij, bo widzę, że jesteś przemęczona – poleciła.

- Uważasz, że mam coś z mózgiem? – obraziłam się.

- Nie, po prostu przesadzasz. Gregor na bank nie jest żadnym psychopatą, który kontroluje twoją familię, a Rysiek po prostu ma nas w dupie i tyle. Żadna filozofia – powiedziała zrezygnowana.

Nie chciałam wchodzić z Magdą w dalsze dyskusje. Wiedziałam, że i tak nic nie wskóram, bo ta będzie się upierać przy swoim – nawet jeśli nie ma racji, a w tym przypadku byłam przekonana, że tak właśnie jest. Podświadomie to czułam. W dodatku od jakiegoś czasu nie potrafiłam czytać myśli Gregora, tak jak było to dotychczas. Jeszcze na weselu ta „metoda” funkcjonowała świetnie, natomiast teraz jego oczy były „puste”, nic nie wyrażały, nie umiałam już z nich czytać. Schlierenzauer jakby się nagle, świadomie zablokował. Jakim cudem to zrobił? I dlaczego właśnie teraz? Tego nie wiedziałam.

- Wiki, jesteś tam? – usłyszałam Magdę w słuchawce. Najwyraźniej musiałam zamyślić się bardziej niż tego chciałam. – Halo?

- Tak, jestem – potrząsnęłam głową, niewiadomo dlaczego. – Co mówiłaś? – zapytałam.

- Ty jesteś na serio przemęczona – Usłyszałam westchnięcie. – Może to właśnie brak pracy tak na ciebie działa? – zastanawiała się.

- Przestań – warknęłam.

- Podobno nicnierobienie też może poważnie męczyć. Gdybyś pracowała, to by ci te głupoty z głowy wyszły i skupiłabyś się na tym co jest na serio ważne – pouczała.

- No dobrze, a co jest ważne pani psycholog? – zadrwiłam.

- Kasa, pieniądze.

- Materialistka – podsumowałam.

- Takimi bajerami jak miłość, czy przyjaźń, nie wyżyjesz – stwierdziła. – Pieniądze są potrzebne.

- Niech ci będzie – poddałam się po raz drugi.

Tak to właśnie z naszą Sobańską jest. Z nią nie wygrasz, ona zawsze stawia na swoim. Trochę nienormalna kobieta, która dojdzie do postawionego sobie celu nawet po trupach. Z niesamowitą smykałką do rządzenia i ustawiania ludzi, tak jak sobie w danym momencie zażyczy. Jeśli o manipulacje chodzi, to Schlieri mógłby jej buty czyścić, co najwyżej i pranie rozwieszać. Skoro nawet ja ulegam jej słowom, to coś w tym być musi.

- Mam nadzieję, że pamiętasz o kursie z psychologii, który będzie za trzy godziny? – Powiedziała to takim samym tonem, jak wredny nauczyciel, który przypomina swojej klasie, że jutro mają sprawdzian z geometrii i ma nadzieję, że wszyscy dostaną piątki.

- Tak, pamiętam – jęknęłam. – Przypomnę jeszcze Dominice – zaoferowałam.

- Nie trzeba, już to zrobiłam. No to cześć.

Normalnie człowiek fenomen. Nic dodać, nic ująć. Jeśli ktoś miałby mną rządzić, to tylko ona.

    

***

O dziwo ludzi była cała masa. Ja się pytam, czemu ludzie tak się tym czymś zachwycają? Ja tego nie rozumiem. Kogo interesują te „tajemnice ludzkiego umysłu”? Przecież wiadomo, że to będzie tylko takie gdybanie i ględzenie o Chopinie. Niczego innego nie można się spodziewać po darmowych kursach. Nie miałam pojęcia, dlaczego w ostatnich czasach stało się to takie ekstra modne. Ludzie nie zaczną nagle przecież fruwać za pomocą mózgu.

Tylko ja tak naprawdę z całego tego grona wyglądałam tak, jakby ktoś mnie zmusił do przyjścia tutaj i to właściwie była szczera prawda. W dodatku jak zaczęli pytać się każdego o imię i prosili, aby każdy coś o sobie powiedział, abyśmy się wszyscy lepiej poznali, poczułam się jak w szkole lub co gorsza – na terapii odwykowej. Każdy posłusznie wykonywał polecenia naszego „nauczyciela” – nie wiem jak mogłabym nazwać go inaczej, a później zaczęliśmy pierwszą lekcję, jakże pasjonującą zresztą, czyli – poznanie podstaw psychologii – wow.

Magda była zachwycona i ignorowała każdą moją próbę kontaktu z jej osobą. Wgapiała się ciekawskimi, zafascynowanymi ślepkami w całkiem niezłą twarzyczkę mężczyzny na oko trzydziestoletniego i chłonęła jego słowa niczym gąbka. Nawet Dominika się wkręciła, co prawda nie tak bardzo jak Magda, ale też rzadko udawało mi się nawiązać z nią choćby dwusekundowy kontakt wzrokowy. Nie pozostało mi nic innego jak zacząć bujać w obłokach, gdyż wykład niesamowicie mnie nużył i powodował, że o mało nie zasnęłam przy stoliku. Nie miałam pojęcia o czym ten mężczyzna gada, gdyż bardzo często się wyłączałam i udawało mi się wyłapać co jakiś czas pojedyncze słowa, czyli nie wiele. Z biegiem czasu coraz bardziej pragnęłam stamtąd wyjść i nie wracać nigdy więcej. Świadomość iż miałam przychodzić tutaj w każdy czwartek mnie dobijał.

W końcu wykład się skończył – udało mi się wyłapać magiczne słowa pod tytułem „i na tym kończymy dzisiejsze zajęcia”. Ludzie powoli zaczęli się rozchodzić i zabierać swoje rzeczy, a ja wreszcie mogłam odetchnąć i pogadać normalnie z dziewczynami. Najdłuższa pełna godzina mojego żywota! To już nawet na matematyce było ciekawiej.

- Wykład był cudowny! – zachwycała się Magda, wstając z krzesła. – Świetnie, że nas tutaj zapisałam – Była z siebie wyraźnie zadowolona.

- Mi też się podobało. – Dominika podzieliła entuzjazm mojej przyjaciółki.  – A ty jakie masz odczucia Wiki? – powiedziała do mnie.

- Eee, nie no… wykład był bardzo… interesujący – powiedziałam zrezygnowana, widząc mordercze spojrzenie Sobańskiej pod tytułem: „powiedź tylko, że ci się nie podoba, a zamorduję”.

- Dziewczyny, to może pójdziemy napić się kawy? – zaproponowała Magda. – W sali naprzeciwko jest kawiarnia.

Razem z Dominiką doszłyśmy do wniosku, że na dzień dzisiejszy nic lepszego nam nie pozostało. Tak naprawdę, to wszystkie byłyśmy strasznie zmęczone i trzeba było się jakoś ożywić.

W kawiarni było bardzo dużo ludzi. Najwidoczniej byli też ci z innych kursów, bo wiele twarzy nie kojarzyłam z niedawnych zajęć, a pamięć wzrokową, to ja mam. Pomieszczenie było urządzone jak na mój gust bardzo przytulnie. Było dużo kanap, stolików, foteli i tematycznych czasopism oraz magazynów, a ściany były pomalowane na żywy, jaskrawy, żółty kolor. W dmuch miejscach, po przeciwnych stronach salki znajdowały się automaty do kawy, a obok nich także multum wody i gorącej herbaty w przecudnych, chińskich czajniczkach.

- Plastikowe kubeczki! – zachwyciła się blondynka, biorąc jeden z nich do ręki. – Fajowo!

Widząc podejrzliwe spojrzenie Magdy w stronę kuzynki, zbliżyłam się do niej i powiedziałam jak najciszej, żeby Dominika nie usłyszała.

- Ona tak zawsze – uspokoiłam. – Można się przyzwyczaić. Cieszy się i płacze z byle powodu, cała ona.

Magda pomachała mi głową ze zrozumieniem.

Po wypowiedzeniu tych słów, zostałam zabrana przez Dominikę na druki koniec pomieszczenia w celu przejrzenia czasopism i Magda została sama ze swoją kawą i ukochanymi, plastikowymi kubeczkami mojej kuzynki. Nie powiem, aby te gazetki jakoś zbytnio mnie interesowały. Poza magazynami o psychologii była też informatyka i nanotechnologia. Nie wiedząc za bardzo co robić, zaczęłam od niechcenia przeglądać pobieżnie strona za stroną, powierzoną mi część, jakże pasjonującej wiedzy.

- A może zapiszemy się tutaj na coś jeszcze? – zaproponowała niby od tak sobie blondynka, czytając właśnie artykuł o postępach w dziedzinie nanotechnologii. Przerażona artykułem, jaki właśnie czytała z zaciekawieniem moja kuzynka, stanowczo odmówiłam.

- Nie chcę już słyszeć o żadnych kursach – powiedziałam przez zaciśnięte zęby, po czym postanowiłam napić się kawy.

- Daria mnie znów odwiedza za parę dni. Mamy się razem przygotować na wyjazd do Zakopanego – poinformowała.

- Czyli jednak się wybierasz? – ucieszyłam się. – A co z Miętusem i twoim złamanym sercem.

Dominika prychnęła z rozbawienia.

- Chyba trochę przesadziłam, wiesz? – zaśmiała się. – Znaliśmy się tak krótko, a ja już wpadłam po uszy. Głupia jestem. Zapewniam cię, że już nic do niego nie czuję. Prawie wcale go nie znam, a zdenerwowałam się gdy dowiedziałam się tylko, że ma żonę i spodziewa się z nią dziecka. Nie powinnam była tak uczynić. Mam nadzieję, że wszystko będzie u niego układało się jak najlepiej i że będzie miał zdrowe dziecko – powiedziała całkiem szczerze.

- Bardzo się cieszę, że już wszystko okej i że sama doszłaś do takich wniosków, to bardzo dobrze. Jestem z ciebie dumna kuzyneczko – pochwaliłam i przytuliłam ją z całej siły.

Nagle odskoczyłam jak oparzona, bo usłyszałam przerażony krzyk Magdaleny. Odwróciłam się natychmiast w tamtą stronę.

- Bardzo pana przepraszam! – mówiła wystraszona. – Mam nadzieję, że nie było zbyt gorące.

Oto teraz miałam przed sobą następujący obraz: Magda oblała jakiegoś młodego faceta, blondyna kawą, którą właśnie nalała sobie z automatu. Jakim cudem to zrobiła? Tego niestety nie wiedziałam, bynajmniej na razie.

- Na szczęście nie była zbyt gorąca – powiedział chłopak, podnosząc się z podłogi. Miał całą koszulę ubrudzą napojem zawierającym kofeinę.

Dopiero gdy sprowadził się do pionu, że tak powiem, spojrzał na twarz Magdaleny. Przyuważyłam, że twarz mu nagle się rozpogodziła i uśmiechnął się od ucha no ucha. Nie było już w ogóle widać po nim śladu wcześniejszej złości. Wydawało mi się na pierwszy rzut oka, że się mu Madzia spodobała. Czy wyżej wymieniony pan spodobał się mojej przyjaciółce, tego stwierdzić nie mogłam, bo na jej twarzy dalej widniała przerażona mina.

- Na tak piękną panią, nie potrafiłbym się gniewać – zreflektował się i pocałował Magdę w dłoń. – Mam nadzieję, że w ramach rekompensaty jeszcze się spotkamy – powiedział i wcisnął Magdzie na siłę swój numer telefonu.

Magda była tak zszokowana, że nie zdążyła nawet zaprotestować.

_____________________________

Stwierdziłam iż mój plan dnia bywa na tyle nieregularny i nieprzewidywalny, że nie jestem w stanie przewidzieć kiedy będzie coś nowego. Rzecz jasna postaram się jak najszybciej, ale kiedy to będzie to nie wiem. Powiem tylko tyle, że po 18 czerwca będę szaleć z rozdziałami (wystawianie ocen). No chyba, że mama da mi szlaban za oceny =,= Mi się tam one podobają i wiem, że dałam z siebie wszystko, ale z mamą to nigdy nie wiadomo. Mówi, że uczę się dla siebie i tylko dla siebie, ale i tak zawsze się czepia ;P

PRZECZYTAŁAŚ / PRZECZYTAŁEŚ? SKOMENTUJ!!! :D