Rozdział 12

Wybaczcie, że tak długo mnie nie było, niestety bardzo dużo się uczyłam. Cel został osiągnięty! Mam średnią 5.08, także nie musicie się martwić, szlabanu nie będzie, a co za tym idzie, będą wydawane rozdziały w wakacje. Od dziś będą one raz w tygodniu, może częściej, zależy czy będę miała wenę i możliwości, bo różnie może z moim komputerkiem być. Ale mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze! ;D

Zapraszam na długo oczekiwany rozdział numer 12!

__________________________________________________

Rozdział 12

Powiem wam wszystkim szczerze, że nie mam na nic absolutnie ochoty i siły. Byłam już trzy razy na tych zajęciach z psychologii. Jeszcze raz a wykituję. Mówię wam poważnie, toż to ja wolę z Gregorem w domu siedzieć i się z nim użerać. To mnie nudzi tak, że bardziej się już raczej nie da. W dodatku prowadzący zajęcia już dawno zauważył mój zapał do pracy i gapi się na mnie co spotkanie z politowaniem w oczach. Wtedy tylko wzruszam ramionami i wskazuje mu palcem na siedzącą zawsze obok mnie Magdę, która i tak nigdy tego nie zauważyła, bo nawet na mnie nie spojrzy, pochłonięta wykładem. Tak jakby zrozumiał. I współczuł, mimo że to była w pewien sposób ujma dla zajęć i jego samego. Dominika też w to wpadła i również coraz rzadziej zamieniała ze mną jakieś szepczące uwagi. Mogę więc z bólem serca przyznać, że mój plan pod tytułem „Będzie Dominika, nie będzie nudno”, zupełnie nie znał egzaminu. Zresztą i tak nie miałam jej tego za złe. Wtedy najczęściej zastanawiałam się, jak to będzie w tym Zakopanym. Z każdym dniem moje serce coraz bardziej lgnęło do Słoweńców i pewnego Niemca. Nie byłam w stanie wyobrazić, jaka wtedy radość zapanuje. Jeśli nie myślałam o tym, to zastanawiałam się co się stało Freitagowi. A jak nie to, to po prostu głowiłam się, co Gregor nam ugotuje na obiad.

Tak, dobrze przeczytałyście. Pan idealny uparł się, że aby nie być ciężarem – to był cytat – to będzie nam gotował. Jakoś nikt nie ośmielił się mu przeciwstawić, zresztą jak zawsze i pichcił nam już od ponad dwóch tygodni. Muszę przyznać, że całkiem nieźle mu to wychodziło, nikt nie narzekał. Zresztą kto by narzekał? Przynajmniej wszyscy robienie żarcia mieliśmy już z głowy, bo wcześniej robiliśmy to na zmianę – mama to nie służąca – i każdy musiał pilnować swoich dyżurów w kuchni. Co prawda Gregor ogłosił, że nienawidzi zmywać naczyń, ale się uspokoił po tym, jak mu pokazaliśmy, że w naszym domu jest takie coś jak zmywarka.

Z początku nie byłam przekonana, czy ten pomysł jest właściwy. Oczywiście nie miałam odwagi powiedzieć o moich obawach komukolwiek, bo wiedziałam doskonale, że by mnie wyśmiali i tyle by z tego było. W końcu Gregorek jest czysty jak łza i na bank nie ma złych zamiarów. Moje dotychczasowe spostrzeżenia jednak nie pozwoliły mu zaufać choćby na chwilę. Coś mi od dawna w tym wszystkim nie pasowało. Już wam mówiłam, on kontroluje moją rodzinę! Wydaje im rozkazy, a oni je wykonują bez cienia protestu! Gregorek każe coś kupić, zaraz wszyscy biegną do sklepu, chce być sam, to zaraz wszyscy schodzą mu z drogi. Byłam święcie przekonana, że te dni, w których jesteśmy w domu sam na sam również nie są dziełem przypadku. Schlierenzauer wtedy był niczym do rany przyłóż, a mi się robiło niedobrze od tych wszystkich uprzejmości.

Tak bardzo się go bałam, że ukradkiem zawsze pilnowałam, czy nie dodaje do jedzenia jakieś trutki na szczury lub czegoś gorszego. Miałam przeczucie, że on jest w stanie zrobić wszystko, byle tylko spełnić swój cel. Niestety nie wiedziałam jaki on jest. Pewnie uznacie, że przesadzam, trudno. Ja tam będę do końca chronić swoją rodzinę. Po sprawdzeniu równe dziesięć razy, czy szatyn nie dodaje niczego podejrzanego do jedzenia, przestałam tak się tą sprawą interesować.

Pozostał jeszcze wątek metalowej skrzynki, która do tej pory bezpieczna, zapomniana przez wszystkich, leżała sobie pod moim dawnym łóżkiem i skrywała tajemnicę swojej zawartości do dnia dzisiejszego. Bynajmniej dla mnie. Próbowałam już nie raz się do niej dostać, ale uznałam, to za bezcelowe, bo szatyn nosił kluczyk do niej na własnej szyi, na srebrnym łańcuszku, niczym skarb, który trzeba chronić. Doszłam do wniosku, iż wszystko stracone i nie mam szans na jej otworzenie. Raz nawet próbowałam bez kluczyka.

Zakradłam się któregoś wieczora do pokoju Sandry oraz Gregora, podczas gdy cała reszta siedziała w salonie i oglądała jakiś horror na DVD. Z oczywistych powodów odmówiłam oglądania filmu z resztą familii. Rzecz jasna „przez przypadek” ostało się tylko miejsce obok Gregora, który już z prawej strony miał Sandrę. Poklepał zachęcająco miejsce obok siebie, uśmiechnął się najcudowniej jak potrafił i puścił mi oczko. Sandra widziała to wszystko, a mimo to zachowała kamienną twarz i zignorowała te wszystkie gesty. To był dla mnie kolejny dowód na to, że moja rodzina panicznie się go boi, dlatego nie reagują i są pod jego dyktando. Ja również to zignorowałam i popatrzyłam na niego z niechęcią. Udałam się szybko do swojego pokoju i czekałam tylko, aż włączą ten film i zapatrzą się na niego na dobre. Zapomną, że tam byłam.

Gdy wreszcie się tak stało, po cichutku uchyliłam drzwi od pokoju, tak że nawet nie skrzypnęły i całą sobą przylgnęłam do ściany, krocząc ostrożnie wzdłuż niej. Poczułam się wtedy niczym jakiś agent do zadań specjalnych. A w momencie, w którym byłam już przy salonie – bo aby dostać się do pokoju, musiałam przejść obok salonu – poczęłam się czołgać niczym żołnierz na froncie. Kiedy znalazłam się znów przy ścianie, ale tym razem z drugiej strony i z ulgą stwierdziłam, że wszyscy dalej wgapiają się w szklany ekran, po raz kolejny przylgnęłam do ściany i otworzyłam cicho drzwi, przeciskając się przez lekką szparę między nimi a framugą, gdyż nie ważyłam się otworzyć ich na oścież.

Żeby widzieć cokolwiek, wzięłam ze sobą latarkę i właśnie w tym momencie, wyjęłam ją z kieszeni spodni, bo przecież nie mogłam ryzykować, zapaleniem głównego światła. Od razu by zauważyli. W środku – co zresztą bardzo mnie zaskoczyło – było niesamowicie czysto i porządnie. Zupełnie tak, jakby Sandra codziennie tu sprzątała, w co raczej nie za bardzo mogłam uwierzyć. Nad łóżkiem nie wisiało już multum plakatów Rammsteina i o dziwo farba, która znajdowała się pod taśmą klejącą, jaką przymocowane były plakaty, nie uległa uszkodzeniu. Rzecz jasna moja przeprowadzka była pod moją nieobecność, dlatego Gregorek bez żadnych skrupułów odrywał plakaty, komunikując mi po fakcie, że się „trochę” podarły. Ale nie ma tragedii, już kupiłam sobie nowe.

Domykając za sobą ostrożnie drzwi, poczłapałam ostrożnie do łóżka i padłam przed nim na kolana tak szybko i gwałtownie, jakbym nagle straciła czucie w nogach, a wtedy kolana zaczęły mnie boleć niesamowicie. Tłumiąc w sobie głośny okrzyk bólu, spowodowany własną głupotą, zagryzłam mocno dolną wargę, aż poczułam na języku ciepłą, metaliczną, zapewne czerwoną ciecz. Nie ma to jak przegryźć sobie wargę.

Ignorując jednak w dalszym ciągu coraz bardziej idiotyczne zachowanie, schyliłam się powoli pod łóżko i zamierzałam wyciągnąć skrzyneczkę, ale okazało się, że była ona na samym końcu przy ścianie. Także musiałam się poświęcić i pod to łóżko się wczołgać.

Niewiele myśląc nad tym co robię, położyłam się plackiem na ziemi i się tam wcisnęłam. Widać było, iż mimo sterylnego porządku na zewnątrz, łóżkiem jednak nikt za bardzo się nie kłopotał, a bynajmniej jego dolną częścią. Mnóstwo brudu, kurzu, śmieci i pajęczyn – jak superowo. Modliłam się, aby zaraz jakiś włochaty, ośmionogi kumpel, nie począł łazić mi po włosach. Starałam się odgonić od siebie tę straszną myśl i odważnie sięgnęłam po mój cel. Szybkim ruchem wyczołgałam się spod łóżka i znów znalazłam się na zewnątrz.

Szybko zaczęłam ją otrzepywać i wymachiwać na wszystkie strony, nie zważając na to, że było czysto i na pewno ten kurz zauważą, jak już tu przyjdą. Robiłam to trochę panicznie, ponieważ dalej bałam się spotkania z włochatym kumplem (słowo pająk było dla mnie zbyt trudne do wymówienia, gdyż od dzieciństwa cierpiałam na arachnofobię i jakoś nie chciałam się na nią wyleczyć, czytając z przerażeniem o tak zwanej terapio szokowej, polegającej na bezpośredniej konfrontacji z pajączkami).

Gdy tak ją otrzepywałam zaciekle, coś w środku cały czas szeleściło i stukało, obijając się z głośnym jazgotem o wszystkie ściany metalowego prostopadłościanu. Skierowałam z zaciekawieniem światło latarki na pokrywę i wtedy zauważyłam naklejoną na nią zieloną, kwadratową, małą karteczkę A5 z napisem „Nie otworzysz idiotko, bo mam kluczyk! ;P”

No co za kretyn! On zawsze musi mnie wkurzyć. Byłam tak zdenerwowana tym, że przewidział, iż będę chciała grzebać, że niewiele myśląc – zresztą często tak mam – zaczęłam się siłować ze zrywaniem kłódki, jak jakaś obłąkana, licząc na to, że wstąpią we mnie jakieś nadludzie moce. Nie przejmowałam się hałasem i tak już pewnie wszyscy mnie słyszeli, jak widać na załączonym obrazku mają to w głębokim poważaniu, bo nikt do tej pory nie przybył. Kiedy siłowanie się z metalem nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, a we mnie krew już zaczęła się gotować, udałam się na koniec pokoju i z całej siły, jaka mi została, cisnęłam tym cholerstwem o ścianę naprzeciwko.

Jazgot był bardzo głośny. Szczęk metalu o ścianę spowodował tak dokuczliwe fale dźwiękowe, że gdy wyżej wymienione dostały się do moich bębenków, musiałam zatkać uszy i wydałam z siebie niekontrolowany pisk. Najwidoczniej w przypływie gniewu, budziły się we mnie jakieś uśpione pokłady siły, bo skrzynka uderzyła ścianę tak mocno, że aż odpadła farba, zdaję mi się, że nawet z tynkiem.

Zaklęłam siarczyście, mając już naprawdę gdzieś to, że na bank mnie słyszą i jutro będą wrzaski na moją osobę za wyrządzone szkody oraz naruszenie  prywatności osobistej Gregorka, bo wątpiłam, że Sandra czy ktokolwiek inny zna zawartość skrzynki z inicjałami G.S. Choć bardziej bym była skłonna ku stwierdzeniu: próba naruszenia prywatności. O tak, to zdecydowanie bardziej odpowiednie określenie. Cholerny, przebiegły lis.

- Wiktoria co ty tam wyrabiasz?! Jak śmiałaś w ogóle tam wchodzić?! – Usłyszałam przeraźliwy wrzask mojej mamy i aż się zlękłam.

Nic się nie odzywałam, choć miałam taki zamiar, ale zaskoczył mnie donośny napad śmiechu Schlierenzauera, który na sto procent nie zaczął, śmiać się z tego, co zobaczył w telewizji. Słyszałam w tym śmiechu wszystko. Rozbawienie, irytację, załamanie spowodowane moją głupotą, a także litość. On wiedział, jak bardzo mi zależy na tym, aby poznać prawdę, dowiedzieć się czegokolwiek. On wiedział o mnie wszystko. Znał moje myśli i uczucia. Potrafił przewidzieć każdy krok, każde słowo. Czytał ze mnie niczym z książki. Bawił się mną niczym zabawką, zawsze kiedy byliśmy w domu sami. Robił dziwne podchody, jego zachowanie zmieniało się diametralnie. Działo się wszystko tak, jak sobie zażyczył. Wydawało mi się, że ma kontrolę nad wszystkim, tylko nie nade mną. Myliłam się. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że stałam się kolejnym pionkiem w jego ręku. Nie byłam w stanie go niczym zaskoczyć. On wszystko wiedział. Znał mój kolejny krok, zanim ten w ogóle przyszedł mi do głowy. Potrafił przyprzeć mnie do muru, blokując wtedy każdą, choćby najmniejszą drogę ucieczki.

Śmiał się teraz ze mnie. Byłam dla niego idealną rozrywką.

- Nic się nie stało Sylwia, nie musisz na nią krzyczeć. I tak niczego się nie dowie, póki ja jej na to nie pozwolę.

Co?! Czyżby moja rodzina wiedziała coś, o czym ja nie wiem? I jakim w ogóle prawem Gregor dyryguje wszystkimi dookoła, w dodatku zwracając się do mojej matki po imieniu?! Coś wyraźnie było nie tak, ale ja przyrzekłam w duszy sobie oraz Schlierenzauerowi, że zetrę mu ten durny uśmieszek z twarzy!

 Zupełnie tak, jakby szatyn czytał mi w myślach, właśnie w tamtej chwili znowu zaśmiał się szyderco, najwyraźniej świadomy mojej bezradności.

***

Rozmawiałam z Magdą. Już się właściwie pogodziłyśmy. Ja ją przeprosiłam za wszystkie krzywdy, jakie mogłam jej wyrządzić i ona zrobiła to samo. Znów było tak jak za dawnych czasów. Nie miałyśmy przed sobą żadnych tajemnic i o wszystkim zaczęłyśmy sobie mówić. Zaczęła od nowa przychodzić po mnie do domu i zabierać mnie od tego świra. Zaakceptowała fakt, że Gregora nigdy nie polubię i coś mi w nim nie gra. Z cierpliwością słuchała moich wszystkich podejrzeń w tym także relacji z tego, co dzieje się u mnie w domu, mimo iż miałam świadomość, że czasem jest jej ciężko przetworzyć pewne informacje. Otwierała wtedy szeroko usta i źrenice jej się powiększały, jak mogły najbardziej i wtedy wiedziałam, że znaczyło to takie nieme „Serio? Nie kłamiesz?!” Zdecydowanie wolałam tę formę niedowierzania, niż wcześniejsze krytykowanie moich spostrzeżeń.

Ja w zamian za tą wyrozumiałość również okazywałam swoją, kiedy dziewczyna opowiadała mi o Tomku. Tomasz to ten gość, na którego nasza Madzia wylała kawę. W ramach zadośćuczynienia zadzwoniła do niego, pod numer jaki jej wcisnął i czuła się zobowiązana do pójścia z nim na spotkanie. Problem w tym, że facet okazał się niezrównoważonym psycholem, który zakochał się od pierwszego wejrzenia w mojej przyjaciółce i liczył chyba, a raczej na pewno, na jakąś głębszą relację.

- Słuchaj Wiki, on jest jakiś nienormalny – mówiła. – Tyle razy mu powtarzałam, że nie chcę z nim być, a on dalej mnie nachodzi! – W jej głosie słychać było przerażenie.

- Może nie byłaś zbyt… no wiesz bezpośrednia? Faceci nigdy nie rozumieją aluzji, a jak już to błędnie – starałam się znaleźć jakieś usprawiedliwienie dla Tomasza.

- Ja byłam bardzo szczera i bezpośrednia – przekonywała. – Każdy facet by chyba zrozumiał, gdyby któraś dziewczyna powiedziała mu „Nie chcę z tobą być, zostaw mnie w spokoju!” – cytowała, robiąc w powietrzu niewidzialny cudzysłów.

- Tak mu powiedziałaś? – zdziwiłam się. Czego Tomasz mógł w tym nie zrozumieć? – A co on na to? – dopytywałam.

Magda przystanęła na chwilę i przez to musiałam się wracać do niej o mniej więcej trzy kroki. Była jeszcze bardziej załamana niż na początku rozmowy i zaczęła się śmiać. Widocznie uznała, że już nic nie może innego zrobić, bo sytuacja wydawała się bez wyjścia. Bynajmniej na razie.

- On powiedział mi wtedy, żebym się tak nie denerwowała, bo to szkodzi urodzie i obiecał, że następnym razem kupi mi jakiś prezencik, żeby jego kwiatuszek był szczęśliwy – uderzyła się w czoło z otwartej ręki.

- Mówił albo robił coś jeszcze?

- O wiele rzeczy! – ożywiła się. – Wie już gdzie mieszkam i rysuje mi kolorową kredą laurki na chodniku.

- To nie jest chyba takie złe, co?

- Czekaj to nie koniec! – powiedziała gorączkowo. – Zostawia mi listy miłosne na wycieraczce i kwiaty, a ostatnio był także pluszowy miś! Jak chcesz to mogę ci go oddać.

- Yyy… dziękuję bardzo, ale zrezygnuję – zaprotestowałam. – Ja nie mam misiów i nie chcę misia.

- W takim razie wyrzucę go razem z listami.

- Coś jeszcze?

- A potrzebne jest coś jeszcze?! – krzyknęła. – Bo jak dla mnie to wystarczy.

Wzruszyłam ramionami i zmotywowałam Magdalenę do ruszenia się z miejsca. Ona zareagowała na bodziec od razu i mogłyśmy wreszcie wyruszyć w dalszą drogę. Właściwie to nawet nie wiem, czy miałyśmy jakiś cel podróży. Zwyczajnie szłyśmy przed siebie, wzdłuż rynku już od jakiś dwóch godzin.

- Może zawiadom policję? – zaproponowałam. – To się kwalifikuje do prześladowania, które jest karalne.

- Wiki, błagam cię! – Nie spodobał jej się najwyraźniej mój pomysł. – Na co mi policja? Tylko jeszcze więcej niepotrzebnego zamieszania. Dojdą jakieś akty oskarżenia, przesłuchania, dowody, a mi to nie jest potrzebne. Ja chcę po prostu spokoju – zapewniła.

- Magda, wybacz mi tą szczerość, ale…. – zawahałam się. – Czemu ty tak właściwie go odtrącasz? Chłopak się stara, widać, że się zadłużył, a wcale nie jest taki najgorszy.

W istocie moje słowa były prawdziwe. Tomasz był wysokim, dobrze zbudowanym, dwudziestodwuletnim mężczyzną. Wydawało mi się nawet, że musi kilka razy w tygodniu odwiedzać siłownie. Miał żywe, zielone oczy i brązowe włosy, które zazwyczaj stawiał sobie na żel, a gdy się uśmiechał, robiły mu się dwa urocze dołeczki w policzkach. Na zajęcia przychodził zazwyczaj w przetartych dżinsach i koszuli zapinanej na sto tysięcy guzików. Bardzo często również nosił na głowie okulary przeciwsłoneczne, a gdy miał je na nosie, to ich poprzednie miejsce zajmowały przeróżnych kolorów czapki z daszkiem. Poza tym na jego prawym przedramieniu widniał imponującej wielkości tatuaż, przedstawiający chińskiego smoka. Rzadko też widywałam go bez słuchawek w uszach i MP4, schowanego w kieszeni spodni.

- Nie  wiesz co mówisz Wiki, nie wiesz co mówisz – zaczęła energicznie machać głową w geście protestu. – Ludzie, którzy zachowują się w ten sposób już w drugim spotkaniu, nie są dobrymi kandydatami na partnerów – zapewniła. – Z nim na pewno jest coś nie tak.

- Jak chcesz – powiedziałam i na chwilę zamknęłam oczy, bo popołudniowe słońce niemiłosiernie mnie raziło.

Gdy to uczyniłam, poczułam gwałtowne szarpnięcie i ani się obejrzałam, a znalazłam się z Magdą w krzakach, które rosły obok brukowanej drogi na rynku. Ludzie, którzy znajdowali się w tamtej chwili po tej samej stronie krzaków (czytaj: pod parasolami), dziwnie się na nas patrzyli. Zresztą ja też byłam w szoku i nie miałam pojęcia co jest grane.

- Co ty wyrabiasz? – powiedziałam z wyrzutem. – Odbiło ci? – zmarszczyłam czoło. Jakaś podświadoma siła kazała mi szeptać.

- Przepraszam – powiedziała. – Patrz! – nakazała i pokazała palcem przed siebie.

Otóż osobą, która znalazła się w zasięgu mojego wzroku, okazał się być Tomasz. Szedł teraz cały w skowronkach z bukietem goździków i pięknym, dużym czerwonym sercem-poduszką z napisem „I love you”. O dziwo nie miał ani czapeczki, ani okularów przeciwsłonecznych. Optymizm go nie opuszczał, mimo że wiele razy dostał kosza i za pewne nie przyjmuje do siebie myśli, iż tym razem się coś nie powiedzie.

- Patrz, ma goździki – powiedziałam z uśmiechem na ustach, ale dalej szeptałam.

Magda spojrzała na mnie badawczo i zmarszczyła brwi.

- Moja kochana specjalistko od kwiatów, mnie się wydaje,  że to są piwonie – stwierdziła, znów kierując wzrok na chłopaka.

  Zmieszałam się odrobinę.

- E tam, nie ważne, ważne, że są ładne – starałam się zatuszować gafę.

- Nie dla mnie – powiedziała hardo. – I tak je wyrzucę. Swoją drogą… on chyba teraz idzie pod mój dom.

- Nie chyba, tylko na pewno.

- Pewnie znów zadzwoni, do któregoś z sąsiadów i zostawi je na wycieraczce – zabrzmiała zrezygnowana.

- Możemy już wyjść z tych krzaków? – zapytałam ostrożnie, dochodząc wcześniej do wniosku, że niewygodnie mi się kuca w butach na obcasie i to na dodatek w kujących krzakach. – Jak gdzieś w tych chaszczach znajduje się pająk, to cię zamorduję – obiecałam i popatrzyłam na nią morderczym wzrokiem.

- Możemy wyjść – Madzia dała nam przyzwolenie, widząc jak Tomasz znika za jedną z kamieniczek.

Wstałam jak najszybciej potrafiłam i zaczęłam gorączkowo otrzepywać się z listków, jakie wylądowały na mojej fioletowej tunice. Modliłam się także w duchu, aby właśnie w tamtej chwili nie łaził po mnie jakiś włochaty kolega.

Kiedy tak z Magdą energicznie, poczęłyśmy się poprawiać i otrzepywać, po spotkaniu z milutkimi krzaczkami, usłyszałyśmy z tyłu jakieś stłumione śmiechy.

Zupełnie zapomniałam, że po tej stronie „bujnej zieleni” znajdują się parasole, pod którymi siedzieli sobie ludzie i pili różne trunki, mimo iż na początku zdawałam sobie z tego sprawę. W tej chwili razem z Magdą chciałyśmy zapaść się pod ziemię ze wstydu.

- Bardzo przepraszamy – powiedziała czerwona jak burak Madzia i wyszłyśmy z resztką godności z terenów parasoli.

- Nic się takiego nie stało, miłe panie – usłyszałam jeszcze za sobą, ale nie ośmieliłam się odwracać choćby na chwilę.

***

Kilka dni po incydencie w krzakach, a dokładniej dwa, przyjechała Daria, bo miałyśmy dokładnie jutro wyruszyć z Gregorem i Sandrą do Zakopanego. Co prawda jeszcze o tym nie wiedział, ale chciałam mu zrobić niespodziankę chwilę przed planowaną podróżą. Niech sobie nie myśli, że jest w stanie wszystko przewidzieć. A jak nie będzie chciał nas zabrać, to i tak się wepchniemy na chama, nawet jakbym miała skakać na dach. A jeśli o to chodzi, to bym się nie wahała. Szalona ja!

- I Gregor na serio nic nie wie? – spytała zdziwiona Daria. Siedziałyśmy akurat całą czwórką w moim pokoju.

- No nie – zaprzeczyłam.

- Co jeśli nas nie weźmie? – zasugerowała Dominika. – Może lepiej kupmy sobie bilety na PKS?

- No właśnie – zgodziła się z blondynką Magda.

- Nie ma mowy – zaprotestowałam gorączkowo. – On nas zabierze, obiecuję – położyłam rękę na piersi.

- Skąd taka pewność? – spytała Daria, która była raczej realistką i jak sama powtarzała „marzenia nie istnieją, a jak są, to i tak ich nie ma”, co miało znaczyć, że nie znajdują pokrycia w rzeczywistości.

- Plan jest taki – zabrzmiałam najzupełniej poważnie, jakbym właśnie miała przekazać plan bojowy swojemu wojsku. Dziewczyny w przypływie napięcia i emocji, co też takiego ja powiem, zbliżyły do mnie swoje łebki, aby usłyszeć każde słowo bardzo dokładnie.

- No mów! – ponaglała Dominika, najbardziej chyba ciekawa mojej „zwycięskiej strategii”.

- Słuchacie? – spojrzałam na każdą bardzo uważnie.

- Słuchamy! – powiedziały chórem.

Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam następująco:

- Bierzemy rano swoje torby, schodzimy na dół, w sensie ja i Magda, Daria i Dominika mają czekać punkt ósma przed blokiem – popatrzyłam na nie, a one tylko zamachały swoimi łebkami. – Gregor nas spostrzega, wtedy mówimy mu, że też jedziemy. On jest zszokowany tak, że nie jest w stanie w danej chwili mówić, a my właśnie wtedy, wbijamy szybko do bana. On dalej zszokowany wchodzi z Sandrą, siadają, zapinamy pasy i wszyscy jedziemy. Jakieś niejasności?

Wszystkie na raz dziewczyny padły na twarz z zaskoczenia moim planem, a że siedziałyśmy w kole, cała trójka poleciała na mnie z hukiem.

- Nie ma to jak szczegółowy plan – syknęła Daria, „chwaląc” mój geniusz. – Kto jest za PKS, ręka w górę.

Wszystkie ręce poszybowały w powietrzu.

- Ej, Dario! Ja tu dowodzę? – oburzyłam się.

- Już nie! – uciszyła mnie gestem ręki. – Bilet do Zakopca stąd będzie kosztował sześć dych. Macie kasę?

- Mamy – odpowiedziały.

- Jak chcecie, to jedźcie PKS, ja jadę z Gregorem jego banem i prywatnym kierowcą – zaparłam się.

- Ktoś ma coś przeciwko? – Daria znów zarządziła głosowanie.

Nikt nie miał, czyli wszystko było jasne. One się tłuką autobusem, a ja na chama wbijam do Schlieriego. Nawet mi taki układ pasował, będzie więcej miejsca. A ja nie miałam sześciu  dych na bilet do Zakopanego.

Daria od początku swojego przybycia do nas, zachowywała się dziwnie. Niby była zadowolona, że jedzie, bo wreszcie spotka się z Maciejem Kotem, ale mimo to wyczuwałam bardzo wyraźnie, że coś ją trapi. Byłam święcie przekonana, że Dominika też to zauważyła, ale podobnie jak ja nie miała odwagi zapytać. To na pewno było coś osobistego. Wydawała się dziś nie mieć wcale humoru, mimo iż widziałam jak skrzętnie stara się zachowywać normalnie, jak najbardziej naturalnie i tak dalej. Prawda była taka, iż spostrzegłam niemal od razu, że jest smutna.

Kiedy dziewczyny ode mnie wyszły, postanowiłam zatrzymać Darię jeszcze na jakiś czas i z nią porozmawiać, mimo iż sądziłam, że będzie to nie najłatwiejsze i się nie pomyliłam w zasadzie.

- O czym chcesz pogadać? – spytała i na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.

- Coś nie tak we Wrocławiu, prawda? – stwierdziłam, że najlepiej będzie spytać prosto z mostu. – Co się dzieje?

- Nie wiem o czy mówisz – powiedziała, ale wyraźnie widziałam, że spięła się jak struna. Trafiłam w czuły punkt.

- Coś nie tak z Maćkiem? – kontynuowałam. – Pokłóciliście się?

- Wcale nie – spuściła głowę. – Nasze relacje są w jak najlepszym. Chyba nawet za bardzo – dodała.

- Za bardzo? – zmarszczyłam brwi. – O co chodzi? – nie ustępowałam.

- Wydaję mi się, że Maciek chce czegoś więcej, a ja nie chcę się jeszcze angażować – wydusiła. – To za wcześnie. Wolę, żeby był moim przyjacielem – powiedziała z pewnością w głosie.

Coś mi tu jednak nie pasowało. Ona kłamała mi w żywe oczy. Tym sposobem, chciała odwieść mnie od prawdziwego źródła problemu.

- Ale dlaczego? – chciałam, ażeby zaczęła plątać się w zeznaniach i wtedy przycisnąć ją do muru. – Tak bardzo za nim szalałaś – zauważyłam. – Dokładnie tak, jak Dominika za Krzyśkiem.

- No, nie przesadzajmy – zaprzeczyła Daria gorączkowo. – Tak mocno jak nasza Fela, nie zakochuje się nikt inny na świecie – zapewniła i w sumie musiałam się z tym stwierdzeniem zgodzić. Nasza kochana, jakże wylewna blondyneczka.

- No okej, masz rację z tą Dominiką, ale jednak wydawało mi się, że się macie ku sobie – powiedziałam szczerze.

- To trudne, ale ja po prostu nie mogę z nim być – zapewniła po raz kolejny.

- Ale dlaczego?

- Wiki, proszę! Nie męcz mnie! Nie mogę ci powiedzieć, jeśli powiem to…

- To co? – zezłościłam się i złapałam ją za ramiona. Ona jednak mi się wyrwała, z racji, że była ode mnie silniejsza i po prostu wybiegła ze łzami w oczach i trzaskając drzwiami.

- No ja nie wytrzymam! Najpierw tajemniczy Gregor, teraz tajemnicza Daria! A na deser psychol Tomasz! Nie ma to jak ciekawe życie!

_______________________________________

No, no Zakopane nas woła z daleka! Już w następnym rozdziale: Zakopane, treningi, spotkania z chłopakami, chwile radości, smutku i wzruszenia, nowi skoczkowie i starzy skoczkowie ;D

Do napisania!