Rozdział 16

Hajo! ^^ Nie ma to jak mieć wakacje i nie mieć nic do roboty. Rozdziały pojawiają się co 2-3 dni. Jestem z siebie dumna. Czytajcie!

________________________________________________

 

Rozdział 16

Nie wiedziałam, co myśleć o swoim postanowieniu, mimo to byłam pewna, że muszę coś zrobić, nieważne co. Nie przerażał mnie fakt, iż Gregor chciał mnie zamordować, co bardzo zdziwiło mnie samą. Każdy normalny człowiek by się zląkł i trzymał od niego daleka. Ja nie mogłam. Jakaś tajemnicza siła, przeczucie, kazało mi przy nim zostać do samego końca, nie zależnie od tego, czy było to ryzykowne. Ale do końca czego? Sama nie miałam najmniejszego pojęcia. Po prostu wiedziałam, że muszę, a myśl, że skoczek może stać się jeszcze bardziej nieobliczalny, jeśli dowie się, że przeżyłam, rysowała się w mojej świadomości, aż nadto wyraźnie. W pewien sposób mnie to fascynowało? Tak, to chyba było to. Zwykłe zaciekawienie, bardzo silne, aby dowiedzieć się o co chodzi w tym wszystkim. Co takiego spowodowało, że stał się takim, jakim jest teraz? Z pewnością nie był taki od urodzenia, musiało się coś stać, tylko co?

Myślałam nad różnymi wariantami, ale żaden nie wydawał mi się dostatecznie dobry, zresztą pomysłów miałam niewiele. To wszystko było takie nielogiczne. Nic do niczego nie pasowało, bo niby jaki związek mógł mieć Gregor z moją rodziną, jeszcze przed ślubem Sandry? Byłam święcie przekonana, że skoczek poznał moją rodzinę dopiero na skokach narciarskich w Planicy. Jednak on ich zastraszał. Musiał mieć na nich jakiegoś haka, bo gdyby było inaczej, to nie spełniano by tak gorliwie wszystkich jego zachcianek. Czyżby moja rodzina miała coś wspólnego z tą skrzynką, którą chroni jak oka w głowie? Przecież to absurdalne! Niezależnie od tego jak bardzo główkowałam, nad połączeniem mojej familii z tym pudłem, nie mogłam znaleźć nawet punktu zaczepienia. To stawało się nie do  zniesienia.

Opadłam bezwładnie na poduszki i westchnęłam głośno. Miałam tego wszystkiego po dziurki w nosie. Irytacja i bezsilność, jaką odczuwałam, powodowały, iż miałam szczerą ochotę krzyczeć, wrzeszczeć i tłuc pięściami po ścianach, aż do ujrzenia stróżek krwi. Tak, niewątpliwie by mi to pomogło, ale powstrzymałam się od tego zamiaru, bo jeszcze by mnie zapieli w pasy bezpieczeństwa, a tego chciałam uniknąć, mimo że w tej chwili czułam i tak, że z moją psychiką nie jest najlepiej.

Pocieszyłam się jednak, gdy przypomniałam sobie o Thomasie. Podświadomie, bez żadnej wiedzy o tym, uśmiechnęłam się promiennie na samo wspomnienie jego osoby. Instynktownie sięgnęłam ręką do swojej torebki, aby wyciągnąć z niej perfumy. Kiedy Morgi niósł mnie na rękach do szpitala, czułam je bardzo wyraźnie, co poprawiło moje samopoczucie. Szczerze zastanawiałam się nad tym, czy uwielbianie tak perfum, jest w pełni normalne. Doszłam jednak do wniosku, że tu nie chodziło wcale o jakiś tam flakon perfum, tylko o Niego. A perfumy tylko mi o Nim przypominały. W pewnym sensie rekompensowały mi brak Jego osoby, co i tak było nienormalne.

Kiedy usłyszałam, że ktoś zbliża się szybkim krokiem do mojej sali, a po chwili zaczyna w nie pukać, jak najszybciej schowałam perfumy na ich dawne miejsce i pełna optymizmu zawołałam:

— Proszę!

— Cześć znowu, mówiłem ci, że przyjdę – uśmiechnął się i usiadł na krześle, które znajdowało się koło mojego łóżka.

Wiedziałam, że przyjdzie i bardzo mnie to ucieszyło. Nie chcąc być jednak za bardzo wylewna, postanowiłam się trochę opanować, wzięłam głębszy oddech i usiadłam na łóżku. Ku mojemu zaskoczeniu – pomogło. Spojrzałam w jego stronę po raz kolejny i posłałam mu delikatny uśmiech, który nijak miał się do tego, kiedy byłam sama w pomieszczeniu.

— To bardzo miłe z twojej strony – przyznałam, cały czas jednak kontrolując radość, jaka się we mnie nagromadziła. W pewnej chwili nawet się trochę przeraziłam, ale uznałam, że nie mogę dać tego po sobie poznać, bo jeszcze sobie coś by o mnie złego pomyślał. – Jak tam zawody? – spytałam z ciekawością. – Znaczy właściwie to treningi? – poprawiłam się szybko.

Z jego twarzy w jednej chwili zniknął ten piękny uśmiech, a z oczu znikły te radosne ogniki. Otworzył usta zapewne chcąc coś powiedzieć, ale powstrzymał się i zaczął się nad czymś gorączkowo zastanawiać. Widząc jego nagłe pogorszenie nastroju i ja stałam się przygnębiona, choć w pierwszej chwili nie zdawałam sobie z tego sprawy. Patrzyłam na niego w skupieniu i z niecierpliwością czekałam, co też mi powie.

— Gregor nie wygrał – Kiedy wypowiadał te słowa na krótką chwilę, zagościł na jego twarzy uśmiech – Ville zaczął idealnie te treningi i to właśnie on zwyciężył – oznajmił.

— To świetnie! Wreszcie nie on! – Nie miałam zamiaru ukrywać swojej radości, ale spojrzałam na Austriaka i na jego obliczu nie malował się taki entuzjazm. – Ale ty… – zaczęłam niepewnie i zmarszczyłam brwi. – Nie zazdrościsz chyba Ville zwycięstwa, prawda? – popatrzyłam w jego stronę pytająco.

— Nie, no oczywiście, że nie! – zaprzeczył gorączkowo. – Bardzo lubimy się z Larinto i jestem zadowolony z jego dobrego startu – powiedział szczerze.

— To dlaczego jesteś… – Nie dał mi dokończyć.

— Bo okazałem się gorszy od Gregora, a tego nie jestem w stanie tolerować! – powiedział gwałtownie, w taki sposób i z takim bólem, że zlękłam się przez chwilę. Wstał gwałtownie z małego krzesełka i stanął koło okna, opierając się plecami o parapet i krzyżując ręce na piersi. – Gregor był drugi, a ja trzeci. – Na jego twarzy wyraźnie malowało się rozczarowanie.

— Thomas nie powinieneś był, aż tak się tym przejąć. To są wasze pierwsze wspólne treningi po Pucharze Świata – starałam się go jakoś pocieszyć. – Jeszcze wiele może się wydarzyć i jestem pewna, że następnym razem pokonasz Gregora – powiedziałam wesoło, ale mimo to kąciki ust Austriaka podniosły się nieznacznie.

— Był ode mnie lepszy przez cały zeszły sezon.

— Wiem o tym, ale to nie musi oznaczać, że teraz będzie tak samo – odparłam. – Wierzę w ciebie.

— Naprawdę?

— Ależ oczywiście! – obiecałam – I to już od paru ładnych lat.

Tak jakby go zdziwiłam. Uniósł brwi zaskoczony i uznając najwyraźniej, że jego rozgoryczenie minęło bądź znacznie się zmniejszyło, usiadł z powrotem na krześle obok mnie.

— Od jak dawna oglądasz skoki? – spytał wyraźnie zaciekawiony.

— Sezon 2001/2002 był pierwszym jaki oglądałam od początku do końca. Wtedy była u nas ta mania na Małysza – wyjaśniłam. – Miałam wtedy z dziesięć lat chyba – zastanowiłam się. – No, dziesięć – kiwnęłam głową i spojrzałam na niego.

— A pamiętasz może… – Nie skończył, bo mu przerwałam.

— Dwudziesty dziewiąty grudnia, dwa tysiące drugiego roku, w Oberstdorfie, dziewiąte miejsce – wyrecytowałam z pamięci, dumna z siebie, choć tego nie pokazałam. – Twój debiut w Pucharze Świata. Już wtedy wiedziałam, że będziesz wspaniały… wspaniałym skoczkiem – zawstydziłam się trochę i spuściłam głowę w dół. – Od tamtej pory zawsze ci kibicuję – dodałam.

W sali zapanowała niezręczna cisza, która mi obecnie bardzo przeszkadzała, a mimo to nie potrafiłam jej przerwać. Słyszałam jego niespokojny oddech i własne bicie serca. Nie wiedziałam co spowodowało, taką silną reakcję, moje słowa wcale nie były czymś niezwykłym, choć prawie się wygadałam. Pewnie to podłapał i teraz myśli, że ma przed sobą jakąś zafascynowaną fankę. Nie miałam odwagi podnieść głowy i spojrzeć prosto w jego oczy. Znów zaczęłam walczyć sama ze sobą.

Nagle stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewałam. Blondyn poruszył się niespokojnie na krześle i przybliżył się do mnie, po czym uniósł delikatnie mój podbródek i byłam zmuszona spojrzeć mu w oczy. Zobaczyłam w nich jakieś wesołe iskierki, automatycznie uśmiech wykwitł na mojej twarzy, a w sercu rozlało się dziwne ciepło.

— Dziękuję ci za to co powiedziałaś – zaczął prawie szeptem. – Wiele to dla mnie znaczy. Postaram się być z każdym dniem coraz lepszy – zapewnił. – Będę trenował z większym zaangażowaniem niż do tej pory.

— Dla mnie i tak zawsze będziesz najlepszy – przyrzekłam. – To, że jestem Polką i powinnam być za swoimi, nie ma dla mnie większego znaczenia.

***

Chyba Thomas mówił poważnie, oznajmiając mi, że będzie ćwiczył jeszcze częściej niż dotychczas. Po złamaniu nogi, zostałam w szpitalu jeszcze trzy kolejne dni – nie odwiedził mnie już ani razu. Było przykro mi z tego powodu, ale wiedziałam też, że treningi są dla niego istotne. Pragnął być najlepszy, a już na pewno lepszy od niego. Byłam przekonana, że to chodzi właśnie o to i trzymałam za niego kciuki z całych sił. Wierzyłam, że osiągnie to, czego chce i bardzo mu kibicowałam.

To, że blondyn mnie nie odwiedzał, nie znaczyło wcale, że narzekałam na brak gości. Zjawiły się dziewczyny: Daria, Dominika i Magda, każda z nich składała mi szczerze wyrazy współczucia. Potem gadałyśmy praktycznie o wszystkim, dziewczyny strasznie narzekały na Schlierenzauera, mimo to ja nie potrafiłam się na to zdobyć. Wręcz przeciwnie – broniłam go. Kiedy padły z moich ust pierwsze słowa obrony, sama się przeraziłam, co też takiego ja mówię, a co dopiero moje towarzyszki. Tylko Magda nic nie powiedziała i popatrzyła na mnie przenikliwym wzrokiem, uśmiechając się podstępnie.

Często miałam możliwość rozmawiania z nimi osobno, co niewątpliwie wykorzystałam. Z każdą miałam coś do omówienia. Z Darią nieprzerwanie gadałam o Patryku i tym jego sojuszniku. Zwierzyła mi się, że wiadomościami jest zasypywana jak jeszcze nigdy dotąd, więc to musi być ktoś z najbliższego otoczenia. Zbladła, kiedy powiedziałam jej, że ostatnio trzyma się tylko z Polakami. Była na mnie zła, że za sojusznika mogę uważać Krzyśka, Kubę, Kamila, Piotrka czy Dawida. Powiedziała, że oni są na tyle czyści i rozumni, iż nie zadawaliby się z Patrykiem, ja jednak takiej możliwości nie wykluczałam. Kazałam jej mieć oczy i uszy szeroko otwarte oraz uważać na to, jak postępuje. Westchnęła tylko z rezygnacją i zgodziła się na to mimo wszystko.

Z Dominiką natomiast rozmawiałam o Kubie… i niestety też o Krzyśku, mimo że coraz rzadziej. Żaliła mi się biedaczka, że bardzo cierpi i dalej kocha Krzysia – nie mogła się do tego Kuby przekonać, ale jak sama mówiła – był jakiś dziwny i podejrzany, kiedy starał się o jej względy. Nie za bardzo wiedziałam co to znaczy, bo Dominika nie była w tej kwestii zbyt wylewna, natomiast jej uczucia do Krzysia były aż nadto wyraźne. Karciłam ją bez ustanku i prosiłam, aby dała sobie spokój z dzieciatymi, czy się mnie posłucha – nie było mi wiadomo.

Z tego co słyszałam od szczęśliwego tatusia, jego narzeczona Katarzyna miała mieć rozwiązanie ciąży w październiku. Chcieli mieć bardzo syneczka Antosia, ale możliwe, że zjawi się i Antonina. Jeszcze nie znali płci dziecka. Swoją drogą imiona bardzo… milutkie. Ciekawe dlaczego akurat te. W dodatku bardzo do siebie podobne. W rozmowach ze skoczniem jakoś niezbyt chętnie poruszałam te sprawę, bo zawsze, gdy znajdowałam się przy Polakach, były też dziewczyny, a nie chciałam podjudzać blondynki.

Poza tym kuzyneczka zwierzyła mi się, że musi coś zrobić ze swoim nędznym, bezsensownym życiem i postanowiła zapisać się na… tenisa. Tak, dobrze żeście przeczytały. Dwudziestodwuletnia kobieta nabrała ochoty na to, aby powiązać swój żywot z tenisem – no ręce opadają! Jednak oczywiście nie powiedziałam jej szczerze co myślę jeszcze by się obraziła, a wszyscy wiemy, jakie sceny potrafi odstawić. Doszłam do wniosku, że nie będę jej blokowała i niech robi sobie, co jej się podoba – gorąco liczyłam na to, że wreszcie zapomni o tym nieszczęsnym Miętusie.

Pozostawała jeszcze Magdalena. Najbardziej denerwowało mnie to, że to nie ja brałam ją na przesłuchania a ona mnie. Nie interesowała się już żadnym skoczkiem, a o finanse nie miałam zamiaru jej pytać – to taki dołujący temat, również dla mnie. O Rysiu nie chciała już nic słyszeć, po tym jak się dowiedziała, że Richard jako jeden z zawodników, uwierzył w te brednie o mnie i o burdelu. Stracił w jej oczach wszelaki szacunek i stracił sobie jej względy. Zresztą on sam nie za bardzo się o nie starał. Sprawa z Niemcem była definitywnie zakończona i Magda na każdym kroku, przekonywała mnie o tym gorąco. Zwykłe zauroczenie, fascynacja i te inne duperele. O rany, gdyby Dominika potrafiła być taka jak Magda!

Powracając jednak do poprzedniego tematu – to ona mnie brała zawsze na przesłuchania. Jak się czuję, czy przestałam już zachwycać się perfumami, czy na głowę nie upadłam, chcąc, być dalej przy Gregorze, co czuję do Thomasa i do Gregora także. To ostatnie denerwowało mnie najbardziej. Nie miałam najmniejszego zamiaru, zwierzać się jej ze swoich uczuć do Thomasa, czy do Gregora. Zażarcie upierała się, że do Gregora muszę podświadomie coś więcej czuć, skoro nie chcę go opuszczać.

— Tak, ja bym miała kochać kogoś, kto chciał mnie zabić! – krzyknęłam oburzona, iż mogła mnie o coś takiego posądzić. – Zastanów się co mówisz i robisz – nakazałam i skrzyżowałam ręce na piersi.

— To ty raczej powinnaś zastanowić się nad tym co robisz – uśmiechnęła się podstępnie. – Chcesz pomóc Gregorowi niewiadomo w czym! – przypomniała. – Ty mu pomóc nie możesz, jedyne rozsądne rozwiązanie, to uciekać – mówiła przekonana o słuszności swoich sów.

— Nie zrobię tego – powiedziałam hardo. – Muszę być przy nim, nie potrafię inaczej – powiedziałam smutno i spuściłam głowę.

— Czyli kręcą cię psychopaci – stwierdziła lekko. – W takim razie wiadomo mi już będzie, że Thomas idzie w odstawę – dodała.

— Nic nie czuję ani do Thomasa, ani do Gregora – powiedziałam przez zaciśnięte zęby.

— Jasne – zakpiła. – W to, że nie czujesz nic do Morgiego, jestem jeszcze w stanie uwierzyć, ale na Gregorze ci zależy i ja to widzę – powiedziała łagodnie. – Nie zaprzeczaj, ja wiem, że nie potrafiłabyś żyć bez niego.

— Po tym co ostatnio chciał uczynić, jestem skłonna twierdzić, że raczej moje życie bez niego byłoby bezpieczniejsze niż teraz – powiedziałam tępo i nawet na nią nie spojrzałam, ignorując jednocześnie słowa  o mojej miłości do Schlierenzauera.

— Właśnie – uśmiechnęła się. – Gregor swoją tajemniczością i innością pociąga cię stokroć bardziej niż Thomas, właśnie dlatego jesteś gotowa narazić się po raz kolejny na niebezpieczeństwo, aby tylko być blisko niego.

— Lepiej będzie, jak już sobie pójdziesz – powiedziałam cicho. – Za dużo powiedziałaś już głupstw – dodałam lodowato.

— To nie są głupstwa kochana – mówiła dalej niezrażona. – To twoja miłość do Gregora, na tyle ślepa, że postępujesz jak wariatka.

Po tych słowach wyszła szybko, nim zdążyłam coś powiedzieć.  Zresztą po tym co powiedziała, do mojej głowy zawitała pusta i otępienie. Czułam się jak na haju.

Także jak widać na załączonym obrazku, nie mogłam narzekać na brak gości. Przez moje drzwi od sali cały czas się ktoś przechodził. Cały czas jednak kogoś mi w tym gronie brakowało i często siadałam na łóżku, nasłuchując jego kroków. Nie pojawiał się, a wtedy ogarniało mnie jakieś niezrozumiałe uczucie zawodu a także rozczarowania. Starałam się jednak tego nie pokazywać przed innymi. Cieszyłam się na każdą niemal osobę i zaszczycałam ją swoim uśmiechem, mimo że czasem bywał on wymuszony. Rozmawiałam z każdym normalnie i cierpliwie opowiadałam na pytania, jak się czuję.

Trzeciego jednak dnia spokojnego pobytu w szpitalu, nie czułam się najlepiej. Tego dnia nie przyszedł nikt, a mnie nudziło się śmiertelnie. Glowa mnie bolała bardzo i niemal cały czas chciało mi się spać. Kiedy kładłam głowę na poduszce z zamiarem zapadnięcia w sen – nie powodziło mi się. Czułam wewnętrznie jakiś narastający niepokój, który wręcz wywracał mi wnętrzności na drugą stronę. Poprosiłam wtedy pielęgniarkę o jakieś proszki na uspokojenie, a ona spojrzała na mnie krytycznym okiem – mimo to je dostałam. Spokój wrócił dosłownie na chwilę, ale potem znów obawa zalała mnie całymi nawałnicami i na moje czoło wstąpiły krople potu. Zaczęłam gwałtownie oddychać, bo gdy robiłam to słabiej, do moich płuc nie docierał w ogóle tlen. Byłam przerażona – nie wiedziałam dlaczego. Kiedy miałam już wołać pielęgniarkę, nagle wszystko ustąpiło i zasnęłam.

Gdy się obudziłam było już mi znacznie lepiej. Do czasu. Wprost nie mogłam uwierzyć co się dzieje. Do moich drzwi pod koniec dnia ktoś zapukał. Zmarszczyłam brwi, zaskoczona późnymi odwiedzinami, a także tym, że w ogóle kogoś wpuszczano jeszcze z zewnątrz do szpitala.

— Proszę! – zawołałam, nie ukrywając zdziwienia.

— Witaj – usłyszałam cichy, ale bardzo melodyjny głos, a gdy ujrzałam twarz właściciela tegoż głosu, doznałam szoku tak wielkiego, że nie byłam w stanie krzyczeć ani nic powiedzieć. Zaczęłam drżeć na całym ciele, a mimo to nie wezwałam pomocy.

Przede mną stał Gregor. Uśmiechał się do mnie promiennie, a jego wzrok ku wielkiemu mojemu zaskoczeniu był ciepły i przygnębiony. Nie zauważyłam w nim nic niepokojącego – żadnej żądzy, nienawiści, drwiny czy złości. Przekonana wewnętrznie – o zgrozo! – o jego dobrych zamiarach, uspokoiłam się i odzyskałam głos. Nie zadrżał mi nawet na chwile, a moje ciało wróciło już do normalności.

— Gregor? Nie wierzę, że tutaj jesteś – powiedziała szczerze. – Dlaczego? – spojrzałam na niego uważnie.

— Sam nie wiem – powiedział niezwykle spokojnie i wzruszył ramionami.

Powolnym, dostojnym krokiem zbliżył się do mojego łóżka i ani na chwilę nie spuszczał ze mnie wzroku. Jego spojrzenie spowodowało u mnie nagły wzrost adrenaliny, a na policzki wstąpiły rumieńce. Znów zaczęłam szybciej oddychać i błagałam, aby nie podchodził już bliżej. Te wszystkie reakcje tłumaczyłam sobie tym, że mam jeszcze traumę po zdarzeniu nad rzeką. Nie byłam jednak pewna, czy to było właśnie to, gorąco w to jednak wierzyłam, ponieważ tak było prościej i logiczniej.

— Czego ode mnie chcesz? – starałam się zachować spokój. – Udusisz mnie teraz? – powiedziałam słabo.

W jednej chwili usłyszałam jego wesoły śmiech i aż mnie zmroziło. Pokazał mi rząd swoich śnieżnobiałych zębów, a w jego oczach zapłonęły jakieś dziwne, niepokojące ogniki. Jego nastrój potrafił się zmieniać co minutę.

— Nie – powiedział z uśmiechem. – Skądże znowu. Powiedźmy, że odczułem wewnętrzną potrzebę, aby się z tobą zobaczyć. To nie wystarczy?

— Niech ci będzie – powiedziałam spokojnie i na niego spojrzałam. Za każdym razem, gdy tak robiłam miała wrażenie, że czyta mi w myślach.

— Cieszysz się, że przyszedłem – Kąciki jego ust powędrowały delikatnie do góry i nie, to nie było pytanie. – Czyli jednak tęskniłaś za mną – rozparł się wygodniej na krześle.

— Ja po prostu chcę wiedzieć, dlaczego jesteś taki okropny i dlaczego chciałeś mnie utopić, nic poza tym – odwróciłam wzrok.

— To za ten policzek na siłowni – pośpieszył z wyjaśnieniem. – Nie pozwolę, aby mnie ktoś publicznie upokarzał przed kolegami – powiedział ostrzej. – Jednak chyba przesadziłem – popatrzył na mnie ze skruchą.

Chyba przesadził! No ja was proszę! Jaśnie pan Schlierenzauer chyba przesadził. Nie, skądże znowu! Jezu, jaki on ma tupet!

— Dlatego korzystając z okazji – westchnął głośno i nim się zorientowałam, wziął moją rękę w swoje obie i przyłożył do ust. – Pragnę z całego serca cię przeprosić.

Przycisnął moją dłoń jeszcze bliżej do swoich ust i czekał niecierpliwie na ta co powiem z miną zbitego psa i niezwykle przygnębionymi oczkami. Myślałam przez chwilę nawet, że jeśli mu nie przebaczę, to gotów błagać mnie na kolanach i całować po rękach dopóki nie dam mu rozgrzeszenia. Nie zaprzeczę, że ta sytuacja była dla mnie dziwna i niezwykle kłopotliwa, ale zaskoczył mnie tym wyznaniem takk bardzo, że aż otworzyłam usta ze zdziwienia, co wyraźnie go rozbawiło.

— Najpierw mówisz, że mnie nienawidzisz, a teraz zależy ci tak bardzo na moim przebaczeniu? – zdziwiłam się i zmarszczyłam brwi. – O co w tym wszystkim chodzi?

— Nie chcę cię mieć na sumieniu, bo wbrew pozorom też je posiadam, zresztą wiem, że gdybyś zginęła żałowałbym swojego postępku bardzo i do końca życia bym się z tym nie pogodził, bo wiem, że nie powinienem był zrobić tego, co zrobiłem. Gdy pojawiłem się znów na skoczni modliłem się do Boga, aby w pobliżu był ktoś kto cię ocali.

— Zupełnie cię już nie rozumiem – przyznałam. – I chyba nigdy mi się to nie uda – spojrzałam na niego z uśmiechem.

— Jesteś słodka, jak się uśmiechasz – powiedział zadowolony i musnął moją dłoń swoimi wargami, a ja zaczerwieniłam się potwornie, chciałam wyrwać mu moją rękę, ale trzymał ją zbyt mocno i zbyt pewnie, żeby mi się to udało. – A jak się czerwienisz, to jesteś jeszcze słodsza – powiedział i znów pocałował mnie w rękę.

— W tej chwili mnie puść – wysyczałam przez zęby, przerażona tym, co się ze mną działo. Nie chciałam tego. Odwróciłam wzrok i czekałam, aż zrobi to, o co go prosiłam.

— Ale ja wiem, że to ci sprawia przyjemność i chcesz, abym trzymał cię za rękę – powiedział lekko i pocałował wierzch mojej dłoni po raz kolejny.

— Wcale nie! – warknęłam wściekle, czując, że moje policzki robią się jeszcze czerwieńsze, a serce niepokojąco przyspieszyło tempo swojej pracy. – Puść mnie natychmiast! – krzyknęłam.

— Spójrz mi w oczy – powiedział spokojnie. – Wtedy ci uwierzę, jeśli naprawdę tego nie chcesz i przestanę – Znów pocałował moją dłoń, a krew się we mnie burzyła.

— Nie – zaprzeczyłam chłodno. – Masz mnie zastawić i koniec tematu. Chcę, żebyś już sobie poszedł.

— Kłamiesz – uśmiechnął się.

— Nie – starałam się mówić jak najbardziej zimno.

— W takim razie spójrz mi w oczy – nakazał.

— Nie.

— Popatrz na mnie – powiedział ostrzej, najwyraźniej już znudzony tą zabawą. – W tej chwili na mnie spójrz! – Trzymając mocno moją rękę w swojej dłoni, drugą skierował niżej i przesuwał ją powoli tak, aż wreszcie dotarł do mojego ramienia. – Czemu nie zaczniesz wzywać pomocy? – zadrwił ze mnie. – Wiesz, że ja mogę znacznie więcej.

— Nie wiem – powiedziałam słabo i drżącym głosem. Zrobiło mi się tak gorąco, jak jeszcze nigdy przedtem i to mnie dobijało.

— Może dlatego, że wcale nie chcesz, abym wychodził – mówił niezwykle łagodnie. – Spójrz mi w oczy, proszę – powiedział cicho, a ja bez większego zastanowienia, spełniłam jego prośbę.

Patrzył na mnie w skupieniu przed dłuższą chwilę. On wiedział co się ze mną działo. Widział moje czerwone policzki, słyszał mój przyśpieszony oddech i niespokojne bicie serca. Widział wszystko, a teraz na domiar złego jeszcze czytał ze mnie, jak z otwartej książki. Kąciki jego ust, delikatnie uniosły się ku górze i zaśmiał się cichutko.

— Ty naprawdę myślisz, że to ze strachu – popatrzył na mnie z politowaniem. – Spójrzmy prawdzie w oczy Wiktorio, przecież ty się wcale mnie nie boisz. – Wmawiasz sobie, że mnie nienawidzisz, choć naprawdę tak nie jest.

— Ja chyba lepiej wiem – warknęłam.

— Nie sądzę – zaprzeczył. – Oszukujesz się, bo tak jest ci łatwiej.

— Teraz to przesadziłeś. Opowiadasz zwykłe brednie i kłamstwa.

— Skoro tak… spójrz mi w oczy i powiedź najbardziej pogardliwym tonem na jaki cię stać, że nie chcesz mnie znać i marzysz, abym raz na zawsze zniknął z twojego życia. Powiedź to, a ja jeżeli mnie przekonasz, faktycznie zniknę i nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Przysięgam ci na swoje życie, że spełnię tę prośbę bez względu na wszystko.

— Niby jak tak nagle znikniesz?

— Do czasu treningów w Zakopanym będę cię unikał jak ognia i uwierz, że mi się uda. Zaraz po nich wyjadę do Austrii, do swojego starego domu i nigdy już się nie zjawie u ciebie w mieście. Wezmę rozwód z Sandrą, abyś nie mogła złapać ze mną żadnego kontaktu. Twoja siostra odeśle mi moje rzeczy. To będzie teraz nasze ostatnie spotkanie. Przysięgam, wystarczy jedno twoje szczere wyznanie.

— Co jest w tej twojej metalowej puszce? – powiedziałam drżącym głosem.

— Kiedy zniknę z twojego życia, ta skrzynka przestanie być dla ciebie istotna – zapewnił. – Nie widzę, więc powodu, abym musiał informować cię o jej zawartości, to bez znaczenia. Niby dlaczego miałaby cię interesować moja przeszłość i moje wspomnienia, skoro nie widzisz mnie w swojej przyszłości? – popatrzył na mnie uważnie. – Wystarczy jedno wyznanie – powtórzył.

Wzięłam głęboki oddech i z całej siły przygryzłam wargi. To było dla mnie bardzo trudne, mimo że powinno być dziecinnie łatwe. Przecież go nienawidziłam, przecież ten ktoś chciał mnie zabić, przecież ten ktoś mnie upokorzył i oczerniał, ten ktoś się do mnie dobierał, ten ktoś przyczynił się do mojego cierpienia, ten ktoś szantażował moją rodzinę, ten ktoś był niebezpieczny, ten ktoś był nieobliczalny, ten ktoś był chory psychicznie, ten ktoś… potrzebował pomocy.

Wreszcie powtórnie spojrzałam w jego oczy, które niecierpliwie wyczekiwały, aż powiem te bardzo ważne teraz słowa. Chciało mi się płakać. Niewiadomo dlaczego było mi cholernie źle i czułam się potwornie w tej sytuacji. Jego dłoń ani na chwilę nie puściła mojej dłoni, a druga ręka nadal tkwiła wyczekująco na moim ramieniu.

— Gregor nienawidzę cię z całego serca – powiedziałam lodowato i z pogardą. – Tak to jest szczere! – krzyczałam. – Nienawidzę! Nienawidzę! Nienawidzę! – wypowiadałam te słowa prosto w jego twarz i czułam jak łzy zaczynają ściekać po policzkach. – Nienawidzę! – powtarzałam jak jakąś mantrę. – Nienawidzę cię za to, że tak bardzo mną gardzisz. Nienawidzę cię za to, że jesteś taki skryty, tajemniczy, obojętny, egoistyczny i wywyższasz się ponad innych. Nienawidzę cię za to, że czytasz mi w myślach. Nienawidzę cię za to, że sterujesz mną jak marionetką. Nienawidzę cię za to, że wykorzystujesz moją naiwność. Nienawidzę cię za to, że się mną bawisz! Nienawidzę cię za to, że gdy cię widzę to… — przerwałam.

— To…? – Był wyraźnie zaciekawiony i patrzył na mnie ze zdziwieniem.

— To boję się ciebie, ale mimo wszystko nie jestem w stanie ruszyć się ani na krok, nie mogę zebrać myśli, moje serce wali jak oszalałe, oddech przyspiesza i mam ochotę…

To działo się szybciej, niż mój mózg zdążył zarejestrować. Gregor wstał pospiesznie z krzesła i nim się obejrzałam, wziął moją twarz w swoje dłonie, łapczywie wpił się w moje usta, zaczynając namiętnie całować.

 ________________________________________________

Nie mam wam nic do powiedzenia po tym rozdziale, bynajmniej nie w tym poście, choć pewnie pytań będzie wiele. Wszelakie proszę pisać w komentarzach - albo jeśli komuś się zanosi na dłuższe konwersacje - na GG. Postaram się odpowiedzieć. Podejrzewam, że zaskoczeni są wszyscy - jedni bardziej inni mniej, to zależy od tego, jak bardzo mam zażyłe relacje z danym czytelnikiem.

 W każdym bądź razie do napisania ;D Nie martwcie się, wiem co robię, wszystko idzie zgodnie z planem ^^