Rozdział 18

Witajcie kochani! ^^ Zazwyczaj mam dla was rozdział 10stronnicowy, ale dziś, rozdział 18 ma ponad 16 stron xD Mam nadzieję, że się cieszycie. Uznałam, że nie dam rady niczego skrócić, bo wszystko tutaj jest bardzo ważne, także czytajcie wszystko :P  Do tego rozdział jest w miarę szybko ;)

______________________________________________

Rozdział 18

Trzy tygodnie, podczas których skoczkowie mieli treningi, mijały szybko jak z bicza strzelił i teraz wszyscy szykowali się do wyjazdu z Zakopanego. Nie miałam pojęcia, kiedy znów się  nimi spotkam. Chyba dopiero na LGP w Wiśle, na który miałam zamiar się udać i nawet mądra ja nie zapomniałam o wcześniejszym kupnie biletu.

Ku mojemu zaskoczeniu, nie tylko dziewczyny przyszły po mnie nazajutrz do szpitala. Nie zapomniały zabrać ze sobą Maćka i Kuby, trzymając się z nimi za raczki. To takie słodkie, że dziewczyny były szczęśliwe. Nie zmienia to jednak faktu, że bardziej cieszyłam się z decyzji Dominiki. Wreszcie przyjęła Kubusia do swojego serduszka i dała w ten sposób spokój Krzysiowi. Poza nimi przybyli jeszcze Wellinger – coś często zerkający na zamyśloną Magdalenę – Peter, Jurij i Ville. Uparli się wszyscy, że bardzo dawno mnie nie widzieli i że trzeba mi pomóc. Muszę przyznać, że było to z ich strony bardzo miłe.

Wellinger, Jurij i Prevc przeprosili mnie już u progu, że nie wpadli do mnie, jak leżałam tu przez tydzień i się bardzo przede mną ukorzyli, mówiąc, że mi to jakoś w przyszłości wynagrodzą – nie wiedziałam zupełnie jak. Oni zresztą chyba też nie za bardzo, ale to nie było istotne, ważne, że wreszcie mogłam się z nimi zobaczyć i porozmawiać. Dowiedziałam się interesujących rzeczy podczas tego spotkania. Jurij i Peter mają dziewczyny – od bardzo niedawna. Dziewczyna pierwszego z nich okazała się być jakąś początkującą modelką, a ta druga dziennikarką sportową – również dopiero rozpoczynającą swoją karierę.

— Może jak będziesz znaną skoczkinią, to kiedyś moja dziewczyna przeprowadzi z tobą wywiad? – powiedział z uśmiechem i puścił mi oczko.

— Peter, ja skoczkinią? Chyba nie wiesz co mówisz – zaczęłam się śmiać. – Nie mam zamiaru zajmować się sportem – zapewniłam.

— Wszystko jest możliwe – powiedział wtedy.

Welli natomiast dalej był samotnym strzelcem i wcale mu to jakoś chyba nie przeszkadzało – bynajmniej nie było tego po nim widać. Uśmiechnięty jak zawsze, pozytywnie zakręcony i nastawiony do życia, niespełna osiemnastoletni skoczek. Zapewniał zresztą, że jeszcze ma czas na dziewczynę i jakaś się zapewne znajdzie. Nie chciałam za bardzo drążyć tego tematu, bo ja sama nie miałam nikogo przy sobie, a przecież byłam starsza od Niemca o przeszło trzy lata, trzy miesiące i dwa dni.

Chłopaki powiadomili mnie również, że nie zadają się już wcale z Richardem Freitagiem, bo od czasu, gdy Gregorek rozpowiadał o mnie plotki nie z tej ziemi, to on kompletnie zdziczał – podobnie jak szatyn. I prawdopodobnie stali się bliskimi przyjaciółmi. A oni – jak niejednokrotnie podkreślali – nie chcieli mieć z Austriakiem i jego kompanami nic absolutnie wspólnego.

Dziwnie się poczułam, kiedy mnie o tym poinformowali. Sama nie wiem dlaczego Serce mnie mocno zakuło. Nie lubiłam rozmawiać o Grzegorze, po tym co zaszło ostatnio między nami. Na samo wspomnienie pocałunku z nim, robiło mi się niesamowicie gorąco i miałam ochotę na nowo go do siebie przyciągnąć. Może i był niespełna rozumu, ale całować potrafił jak nikt inny. Miał w sobie coś, co mnie do niego przyciągało i za każdym razem wracałam do niego myślami. Nie chciałam się jednak przed nikim do tego przyznawać. Gregor w kręgu ludzi „normalnych” uchodził za godnego pogardy i nienawiści. Nikt się nim nie przejmował.

***

Po moim wyjściu ze szpitala pozostały jeszcze dwa tygodnie treningów. Na ten czas znalazłam schronienie pod dachem braci Kotów, którzy mieli jakieś tam małe mieszkanko, kupione w miasteczku pod Zakopanym. Zresztą zamieszkała tam także trójka moich towarzyszek. Chyba tylko ja nie byłam zadowolona z takiego obrotu sprawy.

Daria, mimo że dalej otrzymywała smsy od Patryka, uznała w końcu, że są to jakieś głupie przekomarzania i nie kryła się już za specjalnie, jeśli chodziło o zakochanie się w Maćku. Wszystkie informacje, jakie Patryś otrzymywał w związku z nią i skoczkiem, były przekazywane mu przez sojusznika, a tego – jak się zdawało Darii – nie miało prawa być pod dachem Kotów. Ku zdziwieniu mojej kuzynki wiadomości na telefon, przychodziły w dalszym ciągu, ale dziewczyna usuwała je machinalnie, nawet bez przeczytania i ignorowała zagrożenie, rozkoszując się doborowym towarzystwem pełną parą. Maciek jakby się zdawało, także wpadł po uszy. Nie szczędził mojej kuzynce komplementów i czułości, a także w dalszym ciągu pisał dla niej romantyczne wiersze. Jeszcze tylko brakuje, aby śpiewał serenady. Ich miłość była przesłodzona do granic, ale to jakoś nikomu nie przeszkadzało. Oni się całowali – a reszta robiła wszystko tak, jak wcześniej, jakby tego nie zauważała. Na skutek obecności Maćka Daria zmieniła się nie do poznania. Zapomniała o dwóch nieudanych związkach z chłopakami i postanowiła dać sobie jeszcze jedną szansę – może tym razem się jej uda. Przestała być taka niedostępna i posępna jak dawniej, co nie zmienia faktu, że w dalszym ciągu lubiła mówić mądre rzeczy, a marzenia były dla niej sprawą przereklamowaną. Dziewczyna żyła z dnia na dzień i nie zdradzała, ażeby miała jakieś dalekosiężne plany. Ograniczały się one raczej do tego co zjeść na kolację.

Pomyliłam się jednak co do Dominiki. Zdawało mi się, że w końcu przyjęła miłość Kubusia, ale w domu się na to nie zanosiło. Jakub dalej dwoił się i troił, aby jej zaimponować, spełniał wszystkie jej zachcianki, a ją jakby to obeszło. Nie przejęła się tym wcale i wykorzystywała chłopaka jak leci. Wiedziała, że jest zakochany i dlatego nie obawiała się o to, że nagle chłopak przestanie się nią interesować. Czasem pozwalała mu – jak się dobrze chłopak spisał – pocałować się w policzek, przytulić, a jemu zdawało się to na obecną chwilę wystarczać. Odchodził wtedy cały w skowronkach, sprawiając wrażenie człowieka, który cieszy się z tego co ma. Irytowało mnie trochę takie zachowanie dziewczyny, ale zagryzałam wargi i nie powiedziałam ani słowa, ciesząc się z tego, że bynajmniej Krzysiu zniknął z zasięgu jej codziennych tematów do konwersacji przy kawce. Mimo że tak traktowała starszego Kota i zdawała się go wcale nie kochać, byłam pewna, że cieszy się z tego, że może tu mieszkać, towarzystwo braci Kot działało na nią pozytywnie.

Madzia natomiast – ani się nie cieszyła, ani nie narzekała. Było jej to całkowicie obojętne. Równie dobrze mogła by mieszkać z kimś innym. Dla niej było ważne, że ma tu kogoś znajomego – mnie – i nie musi płacić za noclegi w zakopiańskim hotelu, czy innych takich pensjonacikach, które z uwagi na popularność miasta i jego znaczenie dla sportów zimowych – skoki narciarskie to bądź co bądź sport bardziej zimowy niż letni – zarabiały masę pieniędzy. Wynajęcie pokoju w swoim prywatnym domku, było więc bardzo opłacalne. Przy tym drogie dla kogoś, kto te noclegi wynajmował. Sobańska zaopatrzyła się w całkiem pokaźną stertę książek o tematyce psychologii i często jak jej się nudziło, to siadywała w pokoju, który został jej przydzielony, czytała zacięcie do późnego wieczora, schodząc tylko na posiłki, czy zrobić coś, o co ją bracia poprosili – wyniesienie śmieci, czy pozmywanie po obiedzie, nie było dla niej żadnym problemem. Złapała także prywatny kontakt z facetem, który prowadził nasze kursy z zakresu psychologii i dyskutowała z nim na temat różnych przypadłości, o których przeczytała w książkach. Tak oto minęły jej te dwa tygodnie. Nie zwracała zbytniej uwagi na nikogo, zamknięta w świecie swoich przemyśleń.

Ja natomiast, jak mówiłam już wcześniej, nie byłam zadowolona. Nie miałam z żadnym skoczków za bardzo tematów i czułam się dziwnie skrępowana. Z dziewczynami nie było co zaczynać, bo i tak były zajęte braćmi, a Magda jak wspomniałam, zajmowała się sobą, raczej nie chciała, aby ktoś jej tą samotność zakłócał. Nie miałam jej tego za złe, co nie zmienia faktu, że ja nie miałam tam co robić. Dziewczyny i nawet bracia cały czas się pytali czy mi jakoś nie pomóc i zawsze kazali wołać, gdy było mi czegoś potrzeba, ja jednak mimo wszystko się wstydziłam, a poza tym nie chciałam przeszkadzać. W chwilach, gdy mi się nudziło, to albo brałam jedną książkę od Magdy i czytałam – psychologia nie za bardzo mnie interesuje – albo uczyłam się chodzić o kulach, które dostałam ze szpitala. Kicanie na jednej nodze nie było ani wygodne, ani łatwe. Często się wywracałam, ale na szczęście zawsze ktoś mnie złapał, albo miałam za sobą miękką kanapę lub fotel.

W czasie pobytu u braci Kot wypadały dwudziestego szóstego maja, moje dwudzieste pierwsze urodziny. Nic im o tym nie wspominałam, dlatego dziwiłam się, że tego dnia przyszli do mnie z tortem, na którym zapalili jakimś cudem dwadzieścia jeden świeczek i składali najszczersze życzenia. Wcześniej jednak kazali mi zdmuchnąć świeczki i pomyśleć życzenie, a Dominika włożyła mi na głowę idiotyczną czapeczkę urodzinową, śmiejąc się od ucha do  ucha. Zamknęłam oczy i postanowiłam zdmuchnąć świeczki wtedy, gdy pierwsza myśl przyjdzie mi do głowy. Myśl przyszła, moim życzeniem urodzinowym stały się słowa „Marzę o tym, aby Gregor wyzdrowiał, a ja stała się kiedyś szczęśliwa”. Nie zastanawiając się zbyt wiele, zdmuchnęłam wszystkie świeczki, dopiero potem wśród oklasków doszłam do wniosku, że to życzenie było dziwne. A następną myślą było: „Czy można mieć dwa życzenia? Bo właściwie ja pomyślałam o dwóch rzeczach. O sobie i o Grzegorze. A co jeśli w takim wypadku spełnia się zawsze pierwsze? Super, porzuciłam życzenie o szczęściu na rzecz Gregora! Zresztą kogo to obchodzi? To tylko głupi zabobon i tradycja, życzenia z tortu nigdy się nie spełniają!” Pokrzepiłam się trochę tą myślą i więcej tej sprawy nie roztrząsałam.

Wieczorem do domu Kotów zjechali się także inni skoczkowie, aby złożyć mi życzenia urodzinowe i wypić za moje zdrowie – byli to Welli, Peter, Jurij, Krzysiu, Ville, Iga, a jak Iga to i Michałek. Byłam w ten dzień niezwykle szczęśliwa, było bardzo miło i zabawnie, zapomniałam na jakiś czas o Gregorze i swojej złamanej nodze. Na początku tylko jak weszli, doszłam do wniosku, że kogoś mi brakuje.

— Wszystkiego najlepszego od nas wszystkich – powiedział radośnie i z uśmiechem Ville, wręczając mi prezent.

Za nimi stali Iga z Michałem.

— Dziękuję bardzo, nie trzeba było – powiedziałam zakłopotana, odbierając paczkę.

— Mam dla ciebie jeszcze jeden prezent – powiedział na głos i widząc moje zdziwienie, powiedział potem na ucho. – Thomas zaraz przyjedzie do ciebie, udało mi się go wyciągnąć z siłowni – pochwalił się i puścił mi oczko. – Cieszysz się?

— Ależ oczywiście – powiedziałam rozpromieniona, nie widziałam Morgiego od tak dawna. – A on dalej bez ustanku trenuje? – zmartwiłam się nagle.

— Niestety tak – potwierdził, a potem pozwolił wreszcie Idze i Michałowi podejść do mnie, aby ci mogli złożyć swoje życzenia.

Tak jak Fin powiedział, Morgi niebawem zapukał do drzwi braci Kot i zobaczyłam się z nim wreszcie po piętnastu dniach przerwy. Gdy tak stanął w pokoju i wreszcie ujrzałam jego twarz, poczułam jak serce zaczyna mi szybciej bić, zakręciło mi się nawet przez chwilę w głowie. Ale byłam niesamowicie szczęśliwa. Nie mogłam wtedy zrozumieć, jak mogłam pozwolić na to, aby moje myśli w wolnych chwilach zajęte były Gregorem. Kiedy go zobaczyłam, gdy wreszcie doszło do mnie, że Thomas naprawdę jest tutaj, wszystkie emocje wróciły. Przez resztę wieczoru Gregor nie pojawił się w mojej głowie ani na sekundę. Cieszyłam się z tego, że blondyn jest przy mnie i nie wahałam się rzucić mu na szyję, w momencie gdy Thomas stanął przede mną. Na początku był trochę zaskoczony, ale nie poczułam się z tego powodu ani trochę nieswojo. Najważniejsze było dla mnie wtedy, że był tutaj i nie chciałam go wypuścić ze swoich objęć.

Ville miał rację, mimo że zdawało mi się, że żartował w tym szpitalu. O moich uczuciach wiedzieli dosłownie wszyscy, tylko nie Thomas. Wszyscy pozostali ludzie wymieniali co chwilę między sobą porozumiewawcze spojrzenia, a Ville szczerzył się do mnie dokładnie tak, jak w szpitalu, miałam go ochotę rzucić poduszką. Bracia Kot uparli się, że trzeba nas zostawić samych, więc powoli, po cichu, zaczęli wszystkich zagarniać na taras ani się obejrzałam, a byliśmy sami. Spostrzegłam się dopiero  wtedy, gdy się od blondyna oderwałam i zrobiłam zdziwioną minę, ale potem zaśmiałam się tylko pod nosem.

— Wszystkiego najlepszego Wiki, dużo szczęścia, miłości w życiu, zdrowia, spełnienia marzeń, także tych najskrytszych, wspaniałego mężczyzny, wielu oddanych przyjaciół i czego sobie tam tylko jeszcze zażyczysz – powiedział z uśmiechem. – A to dla Ciebie – podał mi ładnie zapakowany, malutki prezent.

— Bardzo dziękuję – powiedziałam nieśmiało i przejęłam od niego paczkę, następnie kładąc ją na starcie innych, nieodpakowanych prezentów – Wszystkie prezenty otwieram zawsze dzień po urodzinach – wyjaśniłam.

— Przepraszam cię – powiedział smutno.

— Niby za co? – zdziwiłam się. – Nie masz mnie za co przepraszać – zapewniłam i upiłam łyka ze swojego drinka.

—  Że nie przychodziłem do ciebie, bardzo mi z tego powodu przykro.

— Nic się nie stało – powiedziałam. – Wszyscy na bieżąco mnie informowali, że trenujesz. Zaczęłam się martwić o ciebie – przyznałam.

— Ty, o mnie? Dlaczego? – zapytał wyraźnie zainteresowany i teraz on upił trochę ze swojego drinka.

— Bo się przetrenujesz, biedaku – powiedziałam z troską. – Nie możesz tyle trenować, to nie jest zdrowe – dodałam.

— Ale jak zapewne wiesz, daje rezultaty – bronił się.

— Tak, wiem, że wygrałeś cztery ostatnie treningi pod rząd – odpowiedziałam, przypominając sobie, jak Ville z przejęciem mówił mi o sukcesach blondyna.

Nie wahał się jednak wspomnieć też o przykrych konsekwencjach. Fin mówił mi, że Thomas potrafił ćwiczyć do momentu, w którym całkowicie nie padł z wyczerpania. Od rana do nocy. Nie wiem skąd to wiedział, ale ja wierzyłam, że nie skłamał mnie.

— Jeśli przestanę się starać, on znowu będzie lepszy ode mnie – powiedział ponuro. – A tego bym nie zniósł, wiesz o tym.

W istocie Gregor w ostatnich trzech treningach, był zawsze o jeden punk za Thomasem, na drugim miejscu. Śmiało można było przyznać, że depcze mu po piętach.

— Wiem, ale zobaczysz, że to wszystko źle się skończy – nie poddawałam się. – Nie każę ci całkowicie przestać, ale mógłbyś chociaż to ograniczyć. Zwycięstwo za wszelką cenę, kosztem zdrowia, to żadne zwycięstwo.  Myślisz, że nie dowiedziałam się o tym, że trenujesz od rana do nocy? Że praktycznie mdlejesz z wyczerpania? Że przestałeś jeść i mało śpisz? – mówiłam łamanym głosem, a w oczach stanęły mi łzy.

Nie będę płakała! Nie będę płakała!

— Kto ci to wszystko powiedział? – Widziałam, że był zły jak osa. – Kto śmiał cię martwić?

— To nie jest teraz ważne Thomas – uspokajałam go i położyłam dłoń na ramieniu. – Miałam dużo czasu w tym szpitalu, żeby sobie wszystko przemyśleć, wiesz? Na wszystko miałam czas. Pytałam się o ciebie wiele razy, bo się martwiłam i tak – przyznałam się. – A skoczkowie, którzy przychodzili, po prostu mi mówili. Nie chcieli mnie skłamać.

— A ja potem ani razu do ciebie nie przyszedłem – powiedział ze skruchą. – Gdybym przyszedł, to byś się tak nie martwiła.

— Ale ty trenowałeś – Mimo że nie chciałam go o nic obwiniać, byłam zła i w moim głosie słychać było wyrzut. – Trenowałeś na umór, zapominając nie tylko o mnie, ale i o wszystkich innych dookoła – dodałam. – O sobie i o swoim zdrowiu również.

— Nie wiem co mam ci teraz powiedzieć – powiedział chłodno. – Nie mogę cofnąć czasu, a mimo to nie wiem, czy jakbym miał okazję, to czy postąpił bym inaczej. Bardzo lubię te treningi i wiem, że to dzięki nim ostatnio wygrywałem.

— Skoro tak uważasz – powiedziałam przygnębiona. – To twoje przeprosiny nie były szczere, więc ja nie mogę ich przyjąć. Dalej będziesz tak się zamęczał, prawda? – popatrzyłam na niego z nadzieją w oczach.

Cisza z jego strony.

— Zanim tu przyjechałeś, to też trenowałeś, prawda? Do późnego wieczora, a dopiero potem wsiadłeś w samochód.

— Tak to prawda – spuścił wzrok.

— Gdybym nie miała tych cholernych urodzin, dalej byś trenował – powiedziałam z goryczą.

— Tak, to prawda.

Był brutalnie szczery, mimo że wiedział, iż każde jego potwierdzenie w sprawie ciągłego trenowania i skoków bardzo mnie boli. Widział łzy w moich oczach i to jak bardzo byłam smutna. Nie chciał skłamać.

— Martwię się o ciebie – powiedziałam łamanym głosem. – Tak bardzo się martwię – wyznałam mu i zaczęłam płakać.

Moje wcześniejsze przyrzeczenie, że nie uronię ani łzy, okazało się nic niewarte. Z chwilą, w której popłynęły pierwsze łzy, poczułam ulgę, a zaraz potem wstyd, że Thomas widzi jak płaczę. Byłam po prostu beznadziejna, a jego to zapewne bawiło.

— Błagam cię nie płacz – prosił i wziął moją twarz w swoje dłonie. – Masz nie płakać i się o mnie nie martwić, nic mi się nie stanie. Masz rację, gdyby nie twoje urodziny, to jeszcze bym trenował, ale przyjechałem tutaj specjalnie dla ciebie – powiedział z przejęciem.

— Thomas ja się będę i tak martwiła, bo… bo ja… ja… — jąkałam się. Słowa, które pragnęłam wyznać, nie chciały mi przejść przez gardło.

Nie potrzebował, abym dokańczała to zdanie. Przybliżył do mnie swoją twarz i już po chwili poczułam jego usta na swoich wargach. To było niesamowite uczucie. Byłam zaskoczona i cholernie szczęśliwa, w pierwszej chwili nie byłam pewna, czy to dzieje się naprawdę. W momencie, gdy dotknął mnie swoimi ustami, podskoczyłam gwałtownie. Miałam wrażenie, jakby przeszył mnie prąd. Nie sądziłam, że jest to możliwe, ale całował znacznie lepiej niż Gregor, a uczucia, które mi towarzyszyły przy Thomasie, okazały się znacznie silniejsze, od tych jakie odczuwałam w szpitalu. Szczerze pragnęłam w tamtej chwili, aby blondyn był jak najbliżej mnie. Trzymałam go kurczowo i nie odważyłam się rozluźnić uścisku, choćby na chwilę, w obawie, że mógłby przestać. Gorąco uderzyło na całe moje ciało, a alkohol, jaki zdążyłam spożyć do tej pory, tylko to uczucie potęgował. Poczułam silny, ale przyjemny uścisk w brzuchu, a moje serce niesamowicie przyspieszyło swoje bicie. Marzyłam o tym, aby trwać w tym pocałunku wieczność i zawsze już mieć blondyna przy sobie.

Odchyliłam się lekko do tyłu, z zamiarem położenia na kanapie i pociągnęłam go stanowczo ze sobą. Kilka sekund potem leżeliśmy już oboje i nie przestawaliśmy namiętnie całować. Miałam szczerze gdzieś, że inni, zaraz zaczną przychodzić z tarasu. W głowie zaczęło mi szumieć i czułam coraz większą przyjemność z jego obecności. Przytuliłam się do niego, a moje dłonie błądziły teraz niemal po całym jego ciele. Jedną ręką zaczęłam mierzwić jego włosy, a druga cały czas błądziła po jego plechach. Poczułam jak dłonie Morgiego zaczynają jeździć po mojej tali, aż w końcu spoczywają na pośladkach, mi to jednak nie przeszkadzało. Pomyślałam nawet, że gdyby nie było tylu ludzi, bez wahania mogłabym się z nim kochać, ale ta jeszcze w miarę trzeźwa część mnie powtarzała, że są w pobliżu inni ludzie. Dalej na tarasie, co prawda, ale są.

— Obiecaj mi – wyszeptał, gdy w końcu dałam mu możliwość oderwania się od siebie. – Obiecaj mi, że już nigdy nie będziesz się o mnie martwiła.

— Nie mogę Thomas przepraszam, ale to nie jest możliwe. Nie składam obietnic, których nigdy nie będę w stanie dotrzymać.

— Dlaczego nie dasz rady? Dlaczego mi nie ufasz kiedy mówię, że wszystko będzie dobrze? – Nie wypuszczał mnie ze swoich objęć.

— Bo za bardzo mi na tobie zależy i jestem świadoma tego, że trenujesz do mementu, aż całkowicie nie opadniesz z sił, aż nie zasłabniesz. To wszystko skończy się  źle, jeśli nie przestaniesz – odpowiedziałam.

— Wiki, Wiki – zaczął. – Ty się nigdy nie zmienisz. Zawsze będziesz martwiła się wszystkimi dookoła. Pamiętasz co ci powiedziałem na weselu?

Starałam się przypomnieć, co mówił do mnie Morgi, gdy potknęłam się na schodach. Byłam pewna, że to właśnie wtedy powiedział mi coś istotnego i w końcu sobie przypomniałam.

— Powiedziałam ci chyba wtedy, że martwię się moimi kuzynkami, a także  Gregorem… a ty mówiłeś, że… że nie powinnam martwić się każdym z osobna i wreszcie zająć się sobą – wyrecytowałam. – Czy coś w tym stylu – zawahałam się. – Nie pamiętam dokładnie.

— Nie mówiłem nic o zajmowaniu się sobą, ale tak to jest w porządku – poprawił. – Jaki z tego wniosek? – zapytał, patrząc mi głęboko w oczy.

— Mam za miękkie serduszko? – spytałam z wahaniem.

— Niestety tak Wiki, niestety tak – westchnął i przejechał dłonią po moim policzku. – Nie ustąpisz?

— Nie – powiedziałam stanowczo. – Gdy tylko się znowu dowiem o tym, że za dużo trenujesz albo zasłabłeś będę wyrywała sobie włosy z głowy – obiecałam. – I to wcale nie jest żart.

— Po jednym? – spytał rozbawiony.

— Nie po garści, także niebawem będę łysa – powiedziałam posępnie. – Chyba nie chcesz, żebym była łysa?

— Nie, ale skoro tak, to ja już się postaram, aby nikt ci o niczym nie mówił – powiedział smutno. – Muszę trenować tak, jak trenowałem do tej pory – przyznał.

— Łamiesz mi moje serduszko – powiedziałam załamana. – Jesteś straszny!

— Tak naprawdę wcale ci na mnie nie zależy – zaśmiał się, a potem odgarnął kilka pasm moich włosów za ucho. – Mówisz to, bo się nade mną litujesz, jak nad każdym innym człowiekiem. Jesteś taką dobrą, niewinną, dobroduszną istotką – powiedział pieszczotliwie. – Ale nic do mnie nie czujesz – popatrzył mi w oczy.

Poczułam się skołowana i serce mnie jakoś dziwnie zakuło. Może nie powiedziałam słów „kocham cię”, ale w każdym wypowiedzianym zdaniu podkreślałam, że nie jest mi obojętny, a mimo to on i tak nie wierzył. Nie dopuszczał do siebie myśli, że go kocham.

— Jak możesz tak mówić? – powiedziałam z wyrzutem. – Thomas ja… — Chciałam powiedzieć te słowa. Zbierałam w sobie odwagę po raz kolejny, ale znów nie było dane mi nic powiedzieć.

— Cicho, nic nie mów – Położył mi palec na ustach. – Nie czas na wyznawanie takich rzeczy. Wolałbym, abyś nie mówiła o uczuciach do kogokolwiek pod wpływem alkoholu, najczęściej słowa wypowiedziane po wódce, czy drinkach nie są właściwe i potem się ich bardzo żałuje. Ja nie chcę, żebyś na drugi dzień, miała wyrzuty sumienia, przez słowa, które możesz powiedzieć.

— Ale Morgi, ja naprawdę…

— Prosiłem cię, abyś nie mówiła tak ważnych słów w takim stanie – powiedział zniecierpliwiony i wstał z kanapy.

Moment, kiedy wypuścił mnie z objęć, był dla mnie bardzo przykrą chwilą, ale nie miałam sił się sprzeciwiać. Chciałam znowu się rozpłakać.

— Usiądź – powiedział chłodno i podał mi rękę.

Usiadłam.

— Posłuchaj – zaczął i ze świstem wypuścił powietrze. – Teraz niezwykle łatwo byłoby powiedzieć ci, że mnie kochasz – Na dźwięk ostatniego słowa zadrżałam. – Ale to tylko dlatego, że cię pocałowałem. Nie wiem dokładnie co wtedy czułaś, ale teraz przez to może ci się wydawać, że mnie kochasz. W istocie tak nie jest. W dodatku jesteś pijana.

— Ale Thomas ja naprawdę… — mówiłam słabo.

— Ile razy mam cię prosić, abyś nie śmiała się wypowiedzieć tych słów? – mówił do mnie tonem podobnym do tego, jakim ojciec mówi do niegrzecznej córki.

Poczułam się jak małolata. Może dla niego faktycznie byłam dzieckiem? Sześć lat różnicy, to dla niektórych dużo.

— Dlaczego mnie pocałowałeś? – powiedziałam ze łzami w oczach.

— Wiki… liczyłem, że dzięki temu mi obiecasz, że w ten sposób jakoś cię przekonam, ale jak widzisz nie udało się. – Jego brutalna szczerość uderzyła we mnie po raz kolejny.

— Myślałeś więc, że dzięki temu pocałunkowi dam ci spokój, tak? – byłam załamana, ale potem krew zaczęła się we mnie burzyć. – Że dzięki niemu złożę obietnicę bez wahania, tak?! – krzyczałam. – Nic poza tym?

Milczał. Głucha cisza jaka zapanowała, była dla mnie wystarczającą odpowiedzią.

***

Niebawem wszyscy zaczęli schodzić się z powrotem do salonu, uznając najwyraźniej, że tyle czasu w samotności mnie i Thomasowi całkowicie wystarczy.  Wszyscy byli rozbawieni, roześmiani i rozgadani do granic, a z wieży braci Kotów, zaczęła grać jakaś dyskotekowa muzyka. Każdy szalał, tańczył i przekrzykiwał się, a wódka i inne alkohole, lały się strumieniami. Tylko Thomas pił niewiele i dalej był w miarę trzeźwy, zagłębiając się we własnych myślach. Ja dałam sobie postanowienie, aby uchlać się na tyle mocno, aż nie padnę na panele przed kanapą albo nie wczołgam się pod stół. Marzyłam o tym, aby się upić do granic wytrzymałości, aby o wszystkim zapomnieć. Zabolało. Przedtem jednak uznałam, że muszę udać się do łazienki i zaczęłam łapać się za kule. Thomas zerwał się jak oparzony i chciał mnie asekurować, żebym nie upadła, ale stanowczo mu odmówiłam i w końcu ruszyłam sama.

— Pierwszego lipca już stąd wyjeżdżamy do Krakowa, pojechałabyś ze mną? – usłyszałam głos Kuby Kota. – Daria obiecała towarzyszyć Maćkowi – poinformował.

Zauważyłam ich teraz, ale oni nie widzieli mnie. Schowałam się za ścianą i zaczęłam przyglądać się całej sytuacji z zaciekawieniem. Nie byli w ogóle pijani. Nie widziałam, aby któreś z nich, brało się za jakikolwiek alkohol i w istocie także wyglądali na trzeźwych.

— Jak ci tak bardzo zależy, to czemu nie? – powiedziała łaskawie Dominika i popatrzyła na skoczka tymi swoimi słodkimi oczkami.

— Ależ bardzo, skarbie – powiedział rozanielony i złapał ją za obydwie ręce. – Wszystko bym dla ciebie zrobił – przyrzekł i przybliżył się do dziewczyny. – Co musiałbym uczynić, abyś w końcu była mi przychylna?

— No nie wiem – Dominika udała, że się zastanawia i dręczyła biednego Kota takim zachowaniem, a ja miałam ochotę trzasnąć ją w łeb. – Może byś mnie tak w końcu pocałował? – zapytała z wyrzutem. – O tym nie pomyślałeś? – warknęła. – Chcę, żebyś mnie pocałował – zażądała i mocno pociągnęła Kota za krawat, jaki miał wtedy na sobie.

Kuba był zszokowany, ale i niezwykle zadowolony. Sprawiał wrażenie człowieka, którego najskrytsze marzenia właśnie dążą do swojej realizacji. Gdy już wiedział, że Dominika naprawdę tego chce, nie zawahał się ani chwili i zaczął ją całować z niezwykłym zaangażowaniem. Jak to bywa w takich chwilach. Namiętność czasem bierze górę nad resztą i ich pocałunek stawał się coraz bardziej zachłanny. Stali przy niewielkim stoliczku, na którym znajdowały się stosy, jakiś papierzysk. Kuba jednym sprawnym ruchem, zwalił to wszystko na ziemię, zapominając najwyraźniej o znajdującej się tam małej lampce, która poleciała z hukiem na ziemię, ale na szczęście się nie rozbiła. Kubuś usadził na nim swoją lubą i zaczął dobierać jej się do bluzki, odpinając powoli wszystkie guziki. Niebawem przeniósł swoje usta z jej warg na szyję i wsłuchiwał się w jej nierównomierny oddech.

— Kubuś poczekaj! – zatrzymała go nagle, a ten aż podskoczył.

— Coś się stało? – popatrzył na nią przerażony. – Zrobiłem coś nie tak?

Dominika zaczęła się śmiać i popatrzyła na niego z iskierkami w oczach.

— Nie głuptasie – powiedziała pieszczotliwie. – Wszystko bardzo dobrze, ale chyba nie chcesz tego robić tutaj? – popatrzyła na niego pytająco. – Tą drogą mogą od czasu do czasu przechodzić ludzie – zauważyła.

— Dominika, ty naprawdę chcesz? – zapytał się jej, a w jego głosie usłyszałam tyle radości i szczęścia jak jeszcze nigdy.

— Oczywiście – odparła krótko i złapała go po raz kolejny za krawat, przyciągając do siebie.

— Chodźmy do mojego pokoju! – zaproponował żywo i niemal natychmiast wziął moją kuzynkę na ręce, wbiegając z nią po schodach.

Nie wiem, czemu przyglądałam się temu wszystkiemu, w każdym bądź razie udałam się w końcu do łazienki, ciesząc się, że Krzysiu definitywnie odchodzi w zapomnienie, a Kuba zdawał się mi być idealny dla Dominiki. W pierwszej chwili musiałam uważać, żeby nie wybuchnąć śmiechem, ale w końcu mi to przeszło.

Kiedy już wychodziłam z tej łazienki, zobaczyłam kolejnego z braci – Maćka ,jak biegnie przez korytarz z rozanieloną Darią na rękach, najprawdopodobniej do swojego pokoju, z całkowicie rozpiętą, białą koszulką i ognikami w oczach. Znowu chciało mi się śmiać, ale potem posmutniałam.

Te to mają dobrze! Też chcę! No, ale Thomas mnie nie chce…

***

Wróciłam tam zła jak osa i postanowiłam uchlać się do nieprzytomności. To były najgorsze urodziny mojego życia! Oparcie znalazłam w Ville, który nie ukrywam, uwielbiał pić, dlatego cały czas dolewał mi wódki – bo teraz tylko taki alkohol mógł mi pomóc – piłam z nim ramię w ramię. Zresztą nie tylko z nim. Zaczęłam upijać się również ze Słoweńcami. Chciałam pić także z Wellim, ale załamałam się po prostu jeszcze bardziej, gdy zobaczyłam przez otwarte okna tarasu, jak namiętnie całuje się z Magdą na zewnątrz! Super, to nawet oni się ze sobą całują, a ja?! Nawet Ville miał Igę! Nie, nie będę dotykała Michała nawet małym paluszkiem! Chciałam Jego, a nie Michała, tak bardzo go teraz pragnęłam! Dlaczego po alkoholu zawsze chce się tego najbardziej?!

— Polej! – nakazałam, kładąc na stoliczku opróżniony kieliszek. – Jeszcze jedna rundka! – powiedziałam, krzywiąc się przy połykaniu kolejnej dawki trunku.

— Damy nie powinny tyle pić! – zaśmiał się, ale i tak mi zaraz polał. Był taki troszkę z lekka pijany, to mu się trochę porozlewało, ale kij z tym, jeszcze dużo było.

— Ja nie jestem damą! – wybełkotałam, a przed oczami zaczęło mi się zamazywać. Byłam już pijana w 3D.

Ukradkiem spojrzałam na Morgiego, który trzeźwiutki patrzył na moje poczynania z niedowierzaniem, kręcąc głową. Sam był w połowie dopiero drugiego piwa! Siedział koło mnie i niemal bez przerwy wpatrywał się we mnie, z litością wypisaną na twarzy. Ten widok zdołował mnie jeszcze bardziej, przez co piłam znacznie więcej. Każde jego spojrzenie w moją stronę, nagradzane było kieliszkiem wódki. Nic nie mówił, mimo że znajdował się parę centymetrów ode mnie – tylko patrzył. Raz uśmiechał się drwiąco, najwyraźniej stwierdzając, że robię z siebie idiotkę, a kiedy indziej patrzył na mnie przygnębiony, zupełnie jakby chciał powiedzieć „Wiki, po co to robisz? Takie działanie jest kompletnie bez sensu”.

Byłam wnerwiona. Każdy kieliszek trunku sprawiał, że pragnęłam go coraz mocniej. Czułam, że jeszcze kilka razy się napiję i po prostu nie wytrzymam. Rzucę się na niego, choćbym miała już nigdy nie dotknąć jego ciała.

Niebawem wszyscy nachlani byli w 3D – poza Thomasem – Welli z Magdą już dawno gdzieś razem zniknęli, Ville poszedł na górę do gościnnego pokoju z Igą, a Krzysiu wraz z dwoma Słoweńcami zasnęli twardym, mocnym snem na tarasie. Michałek zdaje się puszczał pawie w ubikacji i w geście kapitulacji, zasnął na kafelkach z wyczerpania. Po raz kolejny zostałam z blondynem sam na sam. Nie kontaktowałam już zbytnio jednak i nie zastanawiałam się nad niczym. Jedyną myślą było: zdobyć go tu i teraz, choćbym miała nawet go o to błagać. Musiałam go mieć! Mój mózg zawładnięty przez alkohol, nie postępował właściwie. W przypływie bezsilności, wzięłam szybko do garści butelkę pozostałej wódki i przechyliłam ją, pijąc z gwintu – o tak, teraz kiedy już nie było Ville do polewania, musiałam sama o to zadbać.

Odłożyłam butelkę na stół i z grymasem na twarzy, połknęłam teraz cholernie gorzki i piekący płyn, jaki miałam w ustach. Spojrzałam jeszcze raz na Margiego i mój mózg stwierdził od razu, że jest najbardziej pociągającym facetem, z jakim dane było mi się kiedykolwiek w życiu spotkać. Pragnęłam go tak bardzo, iż myślałam, że zaraz oszaleję. Nie zdając sobie nawet wtedy sprawy, że to zrobiłam, odpięłam trzy górne guziki z mojej bluzki i oblizałam delikatnie usta.

Chyba nie uszło to uwadze blondyna, bo zaśmiał się i pokręcił z niedowierzaniem głową. Po czym odłożył niedokończone piwo na stół.

— Zaczynam się ciebie bać – powiedział i jeszcze wygodniej usadowił się na kanapie. – Stanowczo za dużo wypiłaś i możesz stać się nieprzewidywalna – stwierdził.

Wyraźnie go to bawiło, ja jednak na takim poziomie upojenia alkoholowego byłam znieczulona na jakąkolwiek ironię. Rozumiałam wszystko dosłownie.

— Może powinieneś? – powiedziałam i delikatnie przygryzłam jedną wargę.

Nie miałam zamiaru mówić nic więcej. Nim się spostrzegłam zbliżyłam się do niego jak mogłam najbardziej i pełna satysfakcji zaczęłam odpinać jego koszulę.

— Przestań! – powiedział stanowczo i złapał mnie za oba nadgarstki. – Jesteś pijana i nie wiesz co robisz.

Próbowałam mu się wyrywać, ale był bardzo silnym mężczyzną, powstrzymanie takiej wątłej i kruchej dziewczynki, która nie miała nawet całych stu sześćdziesięciu centymetrów wzrostu, właściwie nie powinno stanowić dla żadnego skoczka problemu, oni wszyscy pracowali nad swoją rzeźbą – tylko Morgi jakby trochę więcej.

— No proszę cię – jęknęłam. – Przecież wiem, że tego chcesz – zapewniłam.

— O, i tu cię zaskoczę – zaśmiał się znowu. – Wcale nie mam na to ochoty.

— Jak możesz mnie ranić po raz kolejny? – zapytałam z wyrzutem. – Kiedy ja tak bardzo cię kocham – W końcu udało mi się to powiedzieć. – O Thomas, dlaczego?!

— Nie dramatyzuj – zgasił mnie, ale dalej nie przestawał się uśmiechać. – Wcale mnie nie kochasz, to alkohol przez ciebie przemawia, uspokój się.

— Nie uspokoję się! – warknęłam i zaczęłam jeszcze bardziej się wierzgać.

Blondyn najwyraźniej już znudzony trzymaniem moich nadgarstków, puścił je, ale ja żyłam w przekonaniu, że mam na tyle siły, aby się wyrwać sama.

— Dlaczego mnie odtrącasz najdroższy? – zapytałam z nieukrywanym bólem. – Zrobię wszystko czego zapragniesz, tylko błagam nie odtrącaj mnie teraz, nie w tej chwili! – błagałam i zbliżając się do niego na nowo, kładąc swoją rękę na jego kroczu, ale ten niemal natychmiast ją złapał i uniósł powyżej mojej głowy.

— Niegrzeczna dziewczynka – pogroził mi palcem. – Więc mówisz, że zrobisz wszystko czego tylko zapragnę? – popatrzył na mnie pytająco.

— Wszystko! – przyrzekłam i wezbrała we mnie nowa nadzieja, a w oczach pojawił się ogień.

— Położysz się grzecznie spać do swojego łóżeczka? – poprosił. – I zapomnimy o tym wszystkim co mi dzisiaj wyznałaś – dodał.

— Nie! – zaprzeczyłam gwałtownie. – Nie chcę zapomnieć! Skarbie jesteś dla mnie wszystkim, kocham cię nad życie. Pragnę budzić się przy tobie każdego ranka, być zawsze blisko ciebie, robić śniadania do łóżka, pocieszać, gdy będziesz smutny. Chcę być twoją podporą i zawsze wspierać w trudnych chwilach. Marzę, abyś tęsknił za mną w czasie swoich długich wyjazdów w sezonie i nie mógł doczekać się powrotu do mnie. Śnię codziennie, jak znajduję schronienie w twoich silnych ramionach i jest mi tak dobrze. Czuję się tak niesamowicie bezpieczna. Pragnę być z tobą w zdrowiu i chorobie, i opiekować się tobą, gdy zdarzy się to drugie. Będę robiła wszystko, aby cię uszczęśliwić, bo twój uśmiech jest dla mnie najlepszą nagrodą. Mam nadzieję, że kiedyś stanę się kobietą twojego życia. Twoja obecność sprawia, że moje serce bije niespokojnie i wtedy chcę być najbliżej ciebie, bo… bo jestem pewna, że to byłyby najlepsze momenty mojego życia. Pragnę cię tak bardzo i wiem, że to właśnie przy tobie jest moje miejsce. Kocham bezgranicznie.

— Kochanie… — powiedział wyraźnie rozbawiony i pogłaskał mnie po policzku.

Ja w przypływie szczęścia, jakie wywołało to słowo, wzięłam jego dłoń w swoją i przyłożyłam sobie do ust.

— Och Thomas, powiedziałeś… powiedziałeś do mnie takie cudowne słowo! – zachwyciłam się. – Najdroższy, błagam! Powiedź, że nie jestem ci obojętna! Wyznaj, że mnie kochasz! Będę żyła tymi słowami do samej śmierci i przypominała sobie w chwilach udręki. Mów jak bardzo mnie pragniesz i pozwól napawać się tymi słowami! Nie odtrącaj mnie teraz, nie zaprzeczaj! Ja wiem, czuję, że chcesz tego niemniej niż ja!

— Co też alkohol robi z ludźmi – szepnął i wyraźnie się załamał, a potem już głośniej. – Wiki, jesteś pijana i nie wiesz co mówisz, to są kompletnie brednie – Poczułam się, jakby po raz trzeci swoją szczerością wymierzył mi siarczysty policzek.

— Thomas błagam, skoro nie jesteś w stanie być ze mną, to chociaż…

— Czego ode mnie żądasz? – popatrzył na mnie wnikliwie.

— Kochaj się ze mną tu i teraz – powiedziałam bez owijania w bawełnę. – W ten sposób spełnisz moje największe marzenie. Skoro nie mogę zaznać szczęścia u twojego boku na dłużej, pozwól mi choć przeżyć tę cudowną chwilę. Życzyłeś mi na początku tego wieczoru, spełnienia marzeń – nawet tych najskrytszych – pamiętasz? Błagam, dziś są moje urodziny i… spełnij moje marzenie.

Thomas westchnął głośno i ze świstem wypuścił powietrze. Widziałam jak krew napływa do jego policzków, a oddech staje się nierównomierny i przyspieszony. Przez chwilę zastanawiał się nad czymś intensywnie, po czym na jego twarzy wykwitł uśmiech.

— Jestem brzydka dla ciebie, dlatego mnie nie chcesz! – powiedziałam z wyrzutem.

— Nieprawda. – zaprzeczył. – Jesteś piękna, wyjątkowo piękna.

— No wiec – popatrzyłam na niego niecierpliwie.

— Dobrze więc, będę się z tobą kochał – powiedział z błyskiem w oku, a ja poczułam się wspaniale.

— Och, Thomas! Jestem teraz najszczęśliwszą osobą na świecie! – wyznałam i rzuciłam się na niego, jak wygłodniała lwica, zatapiając się w jego słodkich ustach z niezwykłą rozkoszą i zachwytem. Instynktownie zaczęłam odpinać resztę guzików jego koszuli, aby potem odchylając ją, swoimi dłońmi błądzić dziko po jego idealnie wyrzeźbionej klatce piersiowej, na której rysowały się imponujące mięśnie – najwyraźniej te treningi miały też swoją dobrą stronę. Zaczęłam, wbijać w jego klatkę, swoje długie paznokcie, słysząc syki wydobywające się z ust blondyna, przerywane głośnym i nierównomiernym oddechem. Słyszałam i czułam oszalałe bicie jego serca, gdy, schylałam się, aby po tej drobnej torturze, ucałować czule i z miłością, każdy ślad, jaki zostawiłam na jego skórze.

— Wiki… poczekaj – usłyszałam jego jęk.

— Thomas, kochany! Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nie jesteś zadowolony – Byłam pewna, że gdyby mi to powiedział, to bym się załamała.

— Nie o to chodzi, tylko błagam, nie tutaj! – prawie krzyknął.

Przestraszyłam się, co było w tym salonie nie tak?!

— Chodźmy do twojego pokoju – zaproponował. – Tam będzie wygodniej – stwierdził. – Chodź, wezmę cię na ręce i zaniosę.

Wstałam więc z niego pospiesznie o niezwykle podekscytowana, siadłam na skraju, czekając, aż Thomas weźmie mnie w swoje ramiona. Kiedy już to zrobił, moje kule do chodzenia padły na ziemie z głośnym hukiem, ale on się tym wcale nie przejął. Ominął szybko przeszkodę i pognał ze mną po schodach. Ja wkradając się pod jego koszulę zaczęłam błądzić po jego plecach i z lubością, całowałam klatkę piersiową.

Kiedy już doszliśmy do mojego pokoju, blondyn otworzył je zdecydowanym ruchem i położył mnie na łóżku, przybijając do materaca i zaczął całować po szyi, czemu oddałam się z zadowoleniem.

— Nie zamkniesz drzwi? – wyjęczałam, gdyż musiałam przyznać, że było mi cudownie. – Ktoś może nas zobaczyć – zauważyłam.

— I co z tego? – zapytał, gdy oderwał się od mojej szyi. – Nic mnie to teraz nie obchodzi – wyznał i… wstał.

— Najdroższy, co robisz?! – zapytałam ze strachem, a moje oczy naszły łzami.

— Dziewczyno nie panikuj, mówiłem, że jesteś pijana – zgasił mnie i podszedł do mojej obecnej szafki. Wyjął z niej moją apaszkę.

— Co chcesz zrobić? – spytałam zaskoczona, wyjął dwie apaszki.

— Zaraz zobaczysz skarbie – powiedział z uśmiechem i wrócił do mnie niemal biegiem. – Połóż się na poduszkach.

Potulnie wykonałam polecenie.

— Teraz daj mi swoje łapki – mówił spokojnie.

Dałam mu je tak, jak chciał. Z zadowoleniem stwierdziłam, że blondyn przywiązywał mnie do łóżka i w pewien sposób mnie to strasznie podnieciło. Byłam zdana teraz na jego łaskę… lub niełaskę.

— Nie wiedziałam, że tak lubisz – przyznałam otwarcie. – Inaczej załatwiłabym sobie kajdanki.

Zaśmiał się uroczo.

— W sumie kajdanki byłyby lepsze, ale skoro ich nie posiadasz, to trzeba być kreatywnym i zadowolić się tym co jest – powiedział mądrze i jeszcze raz sprawdził wiązania. – Na pewno się z tego sama nie uwolnisz? – zapytał i spojrzał mi w oczy.

— Na pewno – powiedziałam zniecierpliwiona i oblizałam usta. – No chodź tutaj! – nakazałam.

Już po chwili znalazł się na mnie i znów zaczął namiętnie całować, byłam w niebie. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę to się dzieje, że wreszcie mogę poczuć jego usta na swoim ciele, że spełnia się powoli jedno z moich największych pragnień. Zamknęłam oczy i jęknęłam cicho, było tak cudownie, gdy nagle blondyn oderwał się ode mnie i zaczął głośno śmiać. Był rozbawiony na tyle, że prawie łzy ciekły mu z oczu. Popatrzyłam na niego zdezorientowana.

— No to skoro już się Wiktorio nie uwolnisz i mam pewność, że za mną nie zbiegniesz, zabijając się na schodach, to ja się z tobą żegnam już dzisiejszej nocy – powiedział lekko i zszedł ze mnie, zapinając swoją koszulę.

— Ale jak to – wybałuszyłam oczy. – Przecież powiedziałeś, że…

— Kłamałem Wiki, kłamałem jak z nut, nie miałem od początku zamiaru się z tobą kochać – wyznał i w tej chwili jego brutalna szczerość wymierzyła mi siarczysty policzek po raz czwarty.

— Dlaczego nie chcesz? – powiedziałam ze łzami w oczach. – Czy na serio jestem, aż taka szkaradna? – załamałam się.

 — Nie o to chodzi Wiki – wziął głęboki oddech i usiadł na skraju łóżka, wpatrując się we mnie. – Jesteś piękną, uroczą, słodką, niewinną, inteligentną kobietą i usłyszenie od ciebie dzisiejszych wyznań, byłoby dla mnie wielkim szczęściem, gdybym usłyszał je, gdy ty będziesz trzeźwa. Nie wierzę w ani jedno słowo, komuś, kto jest pod wpływem alkoholu. Te wszystkie słowa, marzenia, pragnienia, to dla mnie jedno wielkie kłamstwo, a to dlatego że  przemawia przez ciebie wódka.  Nigdy nie uprawiałem seksu będąc pod wpływem i teraz też nie będę tego robił. To jest przyjemne tylko wtedy, gdy oboje ma świadomość tego co robi, a ty – bądźmy szczerzy – bredzisz teraz od rzeczy i nie wiesz tak naprawdę co się z tobą dzieje. Ja nie chcę tak.

— Thomas, czyli chcesz powiedzieć, że mnie kochasz? – zapytałam wzruszona.

— Tak, właśnie to próbuje ci powiedzieć – wyznał z uśmiechem. – Wyznaj mi to wszystko, gdy będziesz już w pełni świadoma, a wtedy naprawdę będę szczęśliwy. Zrozumiem jednak, gdy okaże się, że tak naprawdę nic do mnie nie czujesz, tak jak podejrzewałem na samym początku. Ludzie różne rzeczy mówią po wódce, więc nie będę miał do ciebie pretensji, jeśli to faktycznie były brednie – obiecał. 

— Rozwiążesz mnie? – spytałam z nadzieją. – Położę się grzecznie spać.

— Tak – uśmiechnął się, a gdy to zrobił, wyszedł z pokoju. – Dobranoc, słodkich snów.

__________________________________________

No i jak? Wiem, wiem, jesteście rozczarowane, bo liczyłyście na to, że Wiki będzie jednak z Gregorem - przyznam szczerze, że ja również rozważałam taką opcję, ale rozmowa z pewną osobą, skierowała mnie na właściwe tory i pozwoliła odnaleźć dobrą drogę - "Przecież to na nim ci zależy, a nie na Grzegorze! Do dla niego robisz to wszystko". Miałam ostatnio mętlik w głowie związany z Thomasem i Gregorem, jednak rozmowa z tą dziewczyną uświadomiła mi, czego tak naprawdę chcę i nie pozwoliła dramatycznie zmienić fabuły. Całą fabułę wymyśliłam już od deski do deski, publikując 2 rozdział! Zmieniałam ją jednak stopniowo na rzecz Gregora, bo parę czytelniczek gorąco mnie do tego namawiało. Uroczyście ogłaszam powrót do pierwowzoru fabuły! Opowiadanie będzie takie, jakie miało być od samego początku i teraz już nie zbaczam z trasy - idę wytyczoną ścieżką, bo tak naprawę to ja mam być z tego najbardziej zadowolona i nie mogę robić nic wbrew sobie ;D 

Nie oznacza to jednak moje drogie, że Gregor straci na znaczeniu w opowiadaniu, oj nie! Zapewniam was, że w pierwowzorze fabuły jest on również cholernie ważny, dlatego, nie zabraknie go. Wiele także namiesza, także nie będzie wiało nudą ^^ Zmiana polega tylko na tym, że będzie więcej Thomasa. Będzie w końcu Thomas, którego nie było przez kilka rozdziałów - jakby ktoś nie zauważył. Reszta pozostaje taka sama, więc nie macie się o co bać. Tylko Thomasa będzie więcej - będzie go tyle, ile miało go być na samym początku. A przez Gregora o nim zapomniałam.

Jedyną czytelniczką, która zwróciła mi na to uwagę, jak bardzo odbiegam od zamierzonego sobie celu okazała się SUOMI FOREVER - dlatego to właśnie jej pragnę zadedykować ten rozdział, z całego serca dziękując przy okazji, mimo że nie ma tu za dużo Ville Larinto.

________________________________

A oto boscy Oni na miłe zakończenie dnia (kolejność przypadkowa) xD