Rozdział 19

Kiedy otworzyłam oczy, właściwie dopiero świtało. Słońce nieśmiało wychodziło zza chmur i przebijało się słabo przez rolety, starannie zasłonięte w moim pokoju. Byłam bardzo zmęczona i strasznie bolała mnie głowa, cała odrętwiałam, a także czułam, że muszę się czegoś napić. Powieki moje były strasznie ciężkie i pewnie nie obudziłabym się jeszcze o tej porze, gdyby nie to, że musiałam zwymiotować. Usiadłam gwałtownie na łóżku i dałam głowę w dół, choć nie powinnam tego robić – mdłości się nasilały. Nie widząc za bardzo innego wyjścia, postanowiłam do kogoś zadzwonić – wypadło na Magdę.

— Halo? – usłyszałam zaspany głos przyjaciółki. – W czymś ci pomóc? Potrzebujesz do łazienki? Masz kule?

Właśnie, kule do chodzenia. Rozejrzałam się dookoła w celu ich znalezienia, ale nigdzie w pokoju ich nie było. Zmarszczyłam brwi i usilnie starałam sobie coś przypomnieć z wczorajszego wieczoru. Nic nie pamiętałam na chwilę obecną. Czy naprawdę, aż tak dużo wypiłam? Zazwyczaj robiłam to w chwilach ogromnego smutku. Co też takiego okropnego zdarzyło się na moich urodzinach? Czemu śpię w ubraniu? Dlaczego moje apaszki leżą na komodzie i kto mi zakosił kule? Po raz kolejny miałam czarną dziurę zamiast wspomnień. Czyżby powtórka z wesela siostrzyczki? No, bynajmniej o tyle dobrze, że nie obudziłam się z czterema facetami w łóżku.

— Rzygać – powiedziałam bez owijania w bawełnę. – Jeśli tu nie przyjdziesz, to zwymiotuję na prześcieradło.

— Już biegnę! – zapewniła zdenerwowana i rozłączyła się.

Czekanie na nią, ciągnęło się w nieskończoność. Bardzo mnie muliło i byłam ledwie przytomna. Kołysałam się na wszystkie strony świata, gotowa w każdej chwili upaść powtórnie na poduszki. Chciało mi się pić. Usilnie starałam się przełknąć ślinę, tej jednak wcale nie było. Sahara. Wreszcie jednak usłyszałam pośpieszne tupanie nogami i do pokoju wparowała Sobańska.

— Gdzie masz kule? – zapytała zdenerwowana. – Czemu wypiłaś wczoraj aż tyle? Jak ja cię zaniosę do łazienki?

Wzruszyłam ramionami, zobojętniała na cały świat. Byłam na tyle nieświadoma tego co się dzieje, że absolutnie nie zastanawiałam się nad tym, że mnie Madzia na rączkach nie zaniesie.

— Nie znam odpowiedzi na żadne z wymienionych pytań – Dopadła mnie czkawka i właśnie wtedy zaczęłam mieć odruchy wymiotne.

— Nie wymiotuj! – krzyknęła. – Zaraz znajdę jakiegoś skoczka, który cię zaniesie do łazienki. – zapewniła i wybiegła.

   Ta jasne, jeszcze czego. A który ze skoczków chciałby mi niby pomóc? Pewnie wszyscy są mocno skacowani i mają własne problemy po wczorajszym. Ku mojemu zdziwieniu Magda jednak szybko znalazła kogoś do pomocy. Do pokoju wparowała na nowo z… Thomasem u boku.

— Musisz nam pomóc – odezwała się za mnie Magda. – Zanieś ją tylko do łazienki, a ja będę wiedziała, jak się nią zająć. Nie mam po prostu tyle siły. A to zacne dziewczę zapomniało, gdzie ma kule. Wszystkiego zapomniało. Niczego nie pamięta. Uchlała się jak…

— Dobra, skończ! – warknęłam na nią groźnie. – Przyznaję się, że urąbałam się jak świnia, ale najgorsze jest to, że nie pamiętam dlaczego – westchnęłam.

Morgi podszedł do mnie i popatrzył mi w oczy… ze smutkiem? Co mu się stało? Czemu jest taki przygnębiony?

— Złap się mnie za szyję – powiedział bez wyrazu. Był zły i to bardzo zły. Kiedy wziął mnie na ręce, wtuliłam się w niego i znów wsłuchiwałam w bicie serca, to uspokajało.

— Thomas, czy coś się stało? Uśmiechnij się – powiedziałam blado.

— Nic – powiedział lodowato, a ja poczułam gęsią skórkę na całym ciele. – Absolutnie nic. Wszystko jest w jak najlepszym porządku – zapewnił.

— Kłamiesz – stwierdziłam.

— Nieważne – uciął i już wtedy wiedziałam, że nastąpił koniec rozmowy. Czy on był zły na mnie? Czy ja coś zrobiłam nie tak? Nic nie pamiętałam.

Nie miałam jednak czasu, aby znaleźć odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Kiedy tylko weszliśmy w trójkę do łazienki, mdłości jakie miałam, nasiliły się bardzo i mało brakowało, a zwymiotowałabym na rękach Thomasa. Ohyda!

— Poszło! – powiedziała rozbawiona Magda. – Trzeba było tyle pić? – popatrzyła na mnie z wyrzutem. – Teraz będziesz miała nauczkę – pogroziła palcem.

— Jak mogę mieć nauczkę z czegoś, czego zupełnie nie pamiętam? – zauważyłam mądrze. – Wybacz, ale to raczej nie jest wykonalne. Nie pamiętam nawet momentu, w którym się upiłam – powiedziałam słabo.

Dziewczyna wzruszyła ramionami, a ja po raz kolejny spojrzałam na Thomasa. Coś musiało się stać. On nie potrafił udawać. Wyraźnie go coś gnębiło. Miałam dziwne wrażenie, że to z mojej winy. Coś ty debilko robiła wczoraj?

— Thomas… — zaczęłam słabo, ale nie dane było mi dokończyć.

— Ja cię tu zostawiam – poinformował, zwracając się do Magdy. – Zawołaj mnie, jak trzeba będzie ją gdzieś przenieść – powiedział oschle i wyszedł, zamykając za sobą drzwi troszkę głośniej, aniżeli wypadało.

Zachował się tak, jakby mnie nie było w pomieszczeniu. Bolało. Nie zmienia to jednak faktu, że on raczej cierpiał bardziej. Tylko dlaczego?

— Magda… — zaczęłam słabo, byłam skołowana i bardzo zdołowana.

— Mnie się nie pytaj, bo nie wiem – westchnęła. – Tak czy siak, nieźle musiałaś wczoraj pieprzyć. Widać, że ma do ciebie po wczorajszym jakieś „ale”. Pogadaj z nim.

— Jak ja mam z nim porozmawiać, jak on za każdym razem mówi „nieważne” i mnie gasi? – powiedziałam łamanym głosem. – Coś zepsułam, ale nie wiem co – załamałam się, łapiąc za głowę. – Idiotka, no idiotka!

***

Próbowałam z nim rozmawiać, chciałam dowiedzieć się o wszystkim, co działo się wczoraj na urodzinach. Pragnęłam sobie przypomnieć, jednakowoż bez wymarzonego rezultatu. Każda moja próba kończyła się niemiłosiernym bólem głowy i pulsowaniem skroni – durna pijaczka!

Thomas w dalszym ciągu pozostawał przygnębiony, nieobecny i nie miał najwyraźniej zamiaru ze mną rozmawiać. To co musiałam wczoraj powiedzieć albo zrobić było niewybaczalne. Tylko co to było? Morgi rzecz jasna nie zawahał się mi pomóc, gdy go Madzia poprosiła, ale wtedy najzwyczajniej w świecie na mnie nie patrzył, nic nie mówił i robił bez szemrania to, o co go poproszono – tak machinalnie. Bardzo mnie to irytowało. Za którymś razem, gdy znów chciał oddalić się z rękami w kieszeniach i bez słowa, po prostu nie wytrzymałam.

— Morgi, do jasnej cholery! – krzyknęłam. – Okej, zapewne zrobiłam na tych pieprzonych urodzinach straszne głupstwo i jesteś na mnie teraz obrażony.

— Odkryłaś Amerykę – zakpił, odwracając się w moją stronę.

— Ale ja nic nie pamiętam, więc może z łaski swojej, byś mnie uświadomił, dlaczego byś teraz najchętniej mnie zamordował? – przyglądałam mu się uważnie. – Może będę to w stanie jakoś naprawić? – zmieszałam się. – Thomas, zlituj się.

Blondyn przez chwile zastanawiał się nad czymś gorączkowo, po czym wrócił się i stanął tuż przede mną tak, że teraz siedząc na łóżku, musiałam dać głowę wysoko do góry, aby zobaczyć jego twarz. Nie ma to jak niecałe sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, podczas kiedy on miał ponad sto osiemdziesiąt.

— Wiedziałem w jakim byłaś stanie i dlatego błagałem cię, żebyś nie mówiła pewnych rzeczy, bo tego pożałujesz – zaczął. – Ty jednak mnie nie posłuchałaś i bezmyślnie wypowiadałaś to, co ci ślina na język przyniesie.

Zadrżałam.                                                               

— Tak właściwie – przerwał na chwilę. – Wcale nie te słowa mnie zabolały, ale to, że ich nie pamiętasz. Właśnie to mnie najbardziej uraziło. Liczyłem, że następnego dnia porozmawiamy i wszystko będzie dobrze, jednak jak widzisz, nie mamy sobie czego wyjaśniać w takim wypadku. Skoro nic nie pamiętasz, wszystko co działo się na twoich urodzinach, traci na znaczeniu – mówił chłodno i z rezerwą.

— Co ja takiego mówiłam? Proszę cię, chcę chociaż wiedzieć – błagałam.

— Mówiłem, to już nie ważne. Powiem ci jednak jeszcze, że na następny dzień wolałbym usłyszeć z twoich ust „nienawidzę cię”, niż to, że niczego nie pamiętasz – zapewnił, a mnie przeszły ciarki. Thomas skierował się powrotem w stronę drzwi.

— Nigdy mi nie wyznasz, co powiedziałam? – spytałam z bólem.

— Nie —  uśmiechnął się z satysfakcją. – Nie posłuchałaś mnie wtedy, więc teraz niech twoja amnezja stanie się karą. Nie ugnę się, choćbyś miała cierpieć męki.

— Jak tak możesz? – miałam łzy w oczach. – Dlaczego znęcasz się nade mną?

— Nie znasz mnie jeszcze zbyt dobrze – powiedział niewzruszony. – Po tym wszystkim co zrobiłem dla ciebie, możesz uważać, że jestem miłym, współczującym, uroczym chłopczykiem o wielkim, miłosiernym sercu. – Tu spojrzał się na mnie. – Jednak taki Thomas nigdy nie istniał. Jestem draniem bez serca Wiki – powiedział to z takim przekonaniem, że aż się przeraziłam. – Egoistą, który myśli tylko o tym, aby jemu było dobrze. Człowiekiem, który uwielbia się mścić za wyrządzone mu krzywdy. Osobą, która czasem w przypływie dobroci wybacza, ale nigdy nie zapomina.

— Thomas…

— Nie złotko – zadrwił i popatrzył na mnie z wyższością. – Tutaj dobroci nie będzie – zapewnił, po czym wyszedł, zostawiając mnie samą.

Płakałam jak bóbr, mimo że nie miałam wiele sił. Moja histeria była na tyle głośna, że pewnie każdy ją usłyszał w tym domu, ja jednak się tym nie przejmowałam. Padłam na łóżko i wyciągnęłam rękę po poduszkę, którą następnie przyłożyłam sobie do zalanej łzami twarzy. Chciałam stłumić swoje szlochy, ale także odciąć dopływ tlenu i zwyczajnie się udusić.

Morgi był ostatnią osobą, u której spodziewałam się egoizmu i bezwzględności, jak widać miał rację – nie znałam go za dobrze. Przypomniały mi się chwile, w których tęskniłam za nim szaleńczo, a zapach jego perfum przynosił spokój. Wyobrażenie jego uśmiechniętej twarzy, czułego spojrzenia, pełnego miłości, które pojawiało się za każdym razem, gdy pryskałam odrobinę perfum na swoje nadgarstki, rozmyło się wpierw, a potem całkowicie zniknęło, mając już nigdy nie powrócić.

Bez najmniejszego zastanowienia, sięgnęłam do swojej torebki i wyciągnęłam z niej perfumy, które leżały sobie spokojnie na samym wierzchu mojej torebki, spojrzałam na nie niezwykle uważnie. Były już do połowy zużyte. Taki mały flakon za ponad dwieście złotych. To był Jego zapach. Niezależnie od tego ile razy się z nim widywałam, zawsze ten sam, znajomy zapach unosił się w powietrzu. Wiedziałam, że jeśli je zachowam, przysporzy mi to znacznie więcej cierpień, niż będę w stanie znieść. Popatrzyłam na nie z odrazą i obraz po raz kolejny, zamazał mi się przed oczami, w przypływie nowych łez.

Zamachnęłam się z całych sił i cisnęłam nimi o drzwi, a wtedy szkło rozpadło się na tysiące małych kawałeczków. Czułam jak najmniejsze z nich zaczęły, unosić się w powietrzu, dosięgając mnie i kłując w skórę, niczym tysiące maleńkich szpileczek. Pozostałość perfum w takim natężeniu, zaczęła niesamowicie trącić chemią, a ja zaczęłam się dusić, czując jak poszczególne związki, zaczynają wpadać mi do gardła, a także drażnić nos.

— Super – jęknęłam. – Teraz umrę, dławiąc się Jego perfumami.

Usłyszałam niespokojny tupot na schodach i już po paru sekundach, ktoś chwycił niecierpliwe za klamkę, wpadając do pokoju i niemal natychmiast wpadając w stos odłamków szkła i wielkiej plamy, powstałej z perfum. Ja w ogóle nie przejęłam się nowo przybyłym I nie interesując się nawet kto to taki, płakałam dalej, całkowicie załamana.

— Czy ty postradałaś już zupełnie rozum?! – krzyknął Thomas. – Nie zachowuj się jakbyś była pięcioletnim dzieckiem, bo ja wcale dzieci nie lubię i mojej litości, mimo wszystko nie wzbudzisz – zapewnił. – Co to w ogóle za pomysł, aby rozbijać… perfumy? – zdziwił się. – Skąd ty wzięłaś moje perfumy? – zapytał z pretensją, najwyraźniej rozpoznając zapach, jaki unosił się w powietrzu, mimo że w takiej ilości, czuć było bardziej inne chemikalia, które niesamowicie piekły w nozdrzach. – Kompletnie oszalałaś.

— To nie są twoje perfumy – mówiłam, z trudem łapiąc oddech. – Kupiłam je dla siebie, bo… bo zawsze mnie uspokajały, ale tym razem nie podziałało.

— Dlaczego akurat te? – spojrzał na mnie spod ukosa. – Wiedziałaś, że mam takie same?

— Trudno było nie zauważyć – odparłam. – Właśnie dlatego je kupiłam – popatrzyłam na niego błagalnie, on jednak nie zrobił nic.

— Aha. – Tylko tyle zdołał wydusić, a ja znów zaczęłam płakać.

***

Postanowiłam się jednak ogarnąć, bo płacz i tak nic by nie dał. Thomas pokazał swoje prawdziwe oblicze i udowodnił w ten sposób, że nie jest tym, za kogo go miałam. Nie wiedziałam co też takiego zdarzyło się na moich urodzinach i właściwie nie miałam pomysłu na to, co mogłam mu powiedzieć, że wyznał, iż wolałby usłyszeć „nienawidzę cię” – dla mnie nie było gorszych słów, właśnie od tych. Cóż, najwidoczniej mieliśmy inne priorytety.

Choć nie, powiedział przecież, że nie uraziły go wcale słowa, a to że zapomniałam. Tak, tak wyraźnie powiedział. Uznałam więc, że muszę przypomnieć sobie wszystko za wszelką cenę, choćby miała mi wybuchnąć głowa. Jednak bez rezultatu, dwoiłam się i troiłam, a to nic nie dawało.

Miałam jeszcze na głowie jeden kłopot – musiałam zostać w Zakopanym do czasu zdjęcia gipsu. Nie miałam gdzie się podziać, bo bracia Kot wyjeżdżali po raz kolejny na studia do Krakowa. Nie mogłam u nich zostać – ze swoją złamaną nogą nie mogłam zostać sama. Tym bardziej w domu, który posiadał schody, a ja w dalszym ciągu nie za bardzo sobie radziłam o kulach. Nie mogły ze mną zostać dziewczyny, bo jechały razem z Kotami do Krakowa. Poza tym nawet, gdybym jakim cudem tu jednak została, to przecież nie znajdowaliśmy się w Zakopanym, a pod Zakopanym. Nie miałam samochodu i nikt by mnie nie zawiózł.

Magda także MUSIAŁA wyjechać pierwszego czerwca. Jak już wcześniej wspominałam, utrzymywała stałe, niemal codzienne kontakty z facetem, który prowadził nasz kurs psychologii. Zwierzyła mi się któregoś dnia, że Grzegorz – gdyż tak miał na imię ten gościu – powiedział jej, iż trzech najlepszych kursantów dostanie certyfikat i pieniądze na „dalszą działalność w kierunku psychologicznym” – cokolwiek to znaczy, nie przysłuchiwałam się dokładniej. Dowiedziałam się jednak, że Grzesiu przyznawał nam punkty, za zadania domowe jakie dostawaliśmy, prace pisemne, czy te banalne teściki, z zakresu minionych już wykładów. Pod koniec kursu, który miał mieć swoje zakończenie na początku września – zostaną wyłonieni „zwycięscy” – hura. Ja to miałam w głębokim poważaniu, ale Magda się strasznie na to napaliła – zawsze lubiła takie rzeczy. Grzesiu ze względu na widoczne zainteresowanie dziewczyny tematem, postanowił przyznać jej dodatkowe punkty, które miały zrekompensować tą trzytygodniową nieobecność, ale kazał jej jednocześnie wracać najszybciej jak to tylko możliwe.

Rozumie się więc, że miałam problem i to nie mały. Zdawało mi się nawet przez tych kilka dni, że się Dominika z Kubą pokłóciła i może dzięki temu zostanie, ale jak szybko się pokłócili, tak szybko byli pogodzeni, więc jednak blondynka do tego Krakowa pojechała. Daria tym bardziej – wiadomo. Jej skrzynka telefoniczna pękała w szwach, ona jednak uznała, że Patryś chce ją tylko nastraszyć. Znieważyła ten fakt i całkowicie przestała się obawiać, co według mnie było niemożliwe – ja dalej się o nią bardzo martwiłam. O „poszukiwaniach sojusznika”, które nawet się jeszcze na dobrą sprawę nie zaczęły, nie chciała nawet teraz słyszeć. Jest przecież wśród swoich – Polaków. Nie wiedziałam czemu czuła się taka bezpieczna wśród rodaków. Patryk bądź co bądź także był Polakiem i to chyba oczywiste, że bardziej prawdopodobny polak, aniżeli na przykład Austriak. Obraziła się i tyle w temacie.

Nie ukrywam, że od czasu, gdy dowiedziałam się, że Morgi ma tu dom, to może by mnie do siebie przyjął i został ze mną w Polsce jeszcze na te trzy tygodnie. Po tym, jaki okazał się naprawdę, uznałam to za niemożliwe. Był na mnie obrażony i pokazał pazury. Czemu więc miał mi pomagać? Wszystko przez to, że nie pamiętam i nie mogę z nim „o tym” porozmawiać. Ale co to? Głupia pijaczka! Choć pewnie gdybym się nie upiła, to nie było by tej całej akcji z wyjaśnianiem sobie czegoś. Wniosek był więc jeden – trzeba było się upić, zrobić/powiedzieć, to co się zrobiło/powiedziało, ale zapamiętać. Szkoda jednak, że nie wypaliło.

Wszyscy skoczkowie wracali znów do swoich krajów. W przypadku naszych zawodników – dwójka jechała na studia, a Krzysiu wracał na skrzydłach do swojej przyszłej żony i dzidziusia, który się jeszcze nie narodził. Michałek postanowił pojechać z Igą i Ville do Finlandii – nie wiem po jaką cholerę, ale Iga nie była za bardzo zadowolona.  Dwóch Słoweńców wracało do swoich pięknych dziewczyn, o których wiele mi opowiadali. Austriacy? Do Austrii. Poza jednym zawodnikiem – Gregorem Schlierenzauerem, który mimo że chciał mnie zamordować, dalej był niezwykle mile widziany w moim domu i zapewne, będzie tam na mnie czekał – z nożem w ręce najprawdopodobniej.

Nie widziałam się z nim od czasu pamiętnej wizyty w szpitalu. Było mi go wtedy bardzo szkoda. Chciałam mu pomóc najlepiej jak umiałam i dalej odczuwałam takie pragnienie. Wiedziałam bynajmniej od teraz, że nie jest sobą i nie należy go potępiać za rzeczy jakie roby. Bo tajemniczy On nim steruje, a tajemnicza Ona, także nie jest bez znaczenia. Było mi go żal. Głowiłam się przez cały czas, jak mu pomóc, jednak nic nie przychodziło mi do głowy. Jedynym wyjściem, chyba jakie istniało, było zbliżenie się do niego i liczenie na to, aż jeszcze coś mi dopowie – informacji miałam stanowczo, stanowczo za mało. Jak jednak mogłam się do niego zbliżyć, uwięziona w domu, która nawet nie mogła zejść po schodach? Tak, zajmę się jego sprawą, gdy będę już mogła normalnie chodzić i przyjadę do domu.

***

Zwierzyłam się ze swoich problemów Ville – od pewnego czasu, zwierzałam mu się ze wszystkiego. Był idealnym słuchaczem i zdawało mi się, że wszystko rozumiał. Nigdy nie przerywał, wyraźnie zainteresowany tym co mam  do powiedzenia. Dawał mądre rady, szukał rozwiązać. Potrafił mnie rozbawić, gdy byłam smutna i przygnębiona. Idealnie poprawiał humor, a w dodatku ze wszystkich tych, którzy mnie odwiedzali w szpitalu, on przychodził najczęściej, czasem nawet dwa razy tego samego dnia. Pytałam się go trochę zakłopotana, czy Iga nie ma nic przeciwko temu, ale on mnie uspokoił, przekonywał, że Iga to mądra, wyrozumiała i inteligentna dziewczyna, więc właśnie dlatego jej się oświadczył – to Michałek tylko ją trochę podburza i powoduje zmiany w jej charakterze, który tak sobie upodobał. Uspokoiło mnie to trochę i mogłam z czystym sumieniem wyznać, co mi leży na sercu – zrozumiał po raz kolejny.

— Czemu mu nie powiesz, że bardzo żałujesz, nic nie pamiętając? Z tego co zrozumiałam właśnie o to się przyczepił – popatrzył na mnie ze zrozumieniem. – Kochasz go, prawda?

— Tak, ale pokazał mi ostatnio swoją prawdziwą naturę – odpowiedziałam. – Zapewnił, że miły, współczujący, uczynny chłopaczek za jakiego go zapewne miałam, nigdy nie istniał i tak naprawdę jest zimnym draniem.

— Nieprawda – zaprzeczył Ville. – Zapewne gra przed tobą teraz kogoś innego, bo chce ci dopiec, tylko z sobie znanych powodów.

— To że jest mściwy, nie omieszkał pominąć – skrzywiłam się. – Wychodzi więc na to, że mówił prawdę – powiedziałam z bólem.

— Wyznaj mu swoje prawdziwe uczucia, a może wtedy będzie traktował cię inaczej? – podsunął.

— Nie ma szans – zaprzeczyłam. – Powiedział mi, że nie ugnie się, niezależnie od tego, jak wielkie będę cierpieć męki. Jest egoistą jak sam przyznał i moje uczucia zapewne nic go nie obchodzą – mówiłam zrezygnowana. – Poza tam wyznawanie mu miłości w chwili, gdy jest na mnie wściekły, nie jest raczej dobrym momentem – zauważyłam. – Pogorszę tylko sprawę. Uzna mnie za naiwną i zacznie się śmiać.

— Coś na to poradzę – powiedział tajemniczo. – Ty biedna nie masz gdzie się podziać, tak? I liczyłaś na zamieszkanie z Thomasem?

— Tak – powiedziałam słabo.

— Muszę coś załatwić – zmienił nagle temat. – Cześć, a tak właściwie to chyba nasze ostatnie spotkanie przed LGP w Wiśle – zauważył i przytulił mnie do siebie mocno. – Wszystko będzie dobrze – pocieszał.

— Do zobaczenia Wiśle Ville, to bite dwa miesiące – zauważyłam smutno.

— Przeżyjemy! – Z jego twarzy nie schodził uśmiech. – Jakby co to masz numer mojej komórki i maila – przypomniał. – Świat jest dziś bardzo nowoczesny.

Wkrótce potem miałam „ostatnie spotkanie przed LGP” ze wszystkim znanymi mi zagranicznymi skoczkami, a także z Krzysiem. Zostali więc tylko Kotowie. Jeszcze dwa dni, a potem dziewczyn także zabraknie.

***

Larinto jest szalony! W dodatku, to cudotwórca! W pierwszej chwili nie wiedziałam zupełnie, czy mam skakać z radości, czy rozerwać może Fina na strzępy za to co uczynił i nie podzielił się ze mną swoim planem.

Wszyscy domownicy już powoli szykowali się do jutrzejszego wyjazdu i pakowali sumiennie walizki – wszyscy zadowoleni, jakby wygrali jakąś nagrodę na loterii. Nikt się mną jakoś nie przejął, bo co tam ja? Dominika zasugerowała, że skoro nie mam z kim zostać, to może poprosiłabym Sandrę, skoro i tak nie ma co robić w domu. Wyśmiałam ją i powiedziałam, żeby się lepiej w czułko puknęła, a nie gadała takie bzdury Przecież Sandrusia była tam gdzie Gregorek, a ja nie chciałam zostawać z Gregorkiem. Bynajmniej nie teraz, gdy nie byłam w pełni sprawna i w razie zagrożenia, nie mogłabym przed nim uciekać. Cały czas siedziałam, więc Austriak nie miałby kłopotu z tym, aby w razie napadu szału, ponowić próbę zabójstwa na mojej biednej osóbce. Przeprosiła bardzo za tak głupi pomysł i poszła w siną dal.

Siedziałam po raz kolejny w swoim tymczasowym pokoju i czytałam jakąś denną książkę i psychologii po raz kolejny, czy może nawet psychiatrii? Rozdwojenie jaźni. Amnezja całkowita, ograniczona, wsteczna, następcza. Podświadomość. Telekineza. Zaburzenia osobowości. Schizofrenia paranoidalna(urojeniowa), katatoniczna, hebefreniczna, prosta, rezydualna.

Nudy, nudy, nudy!

Odłożyłam książkę zniechęcona i bardzo zmęczona, rozkładając się na poduszkach, jednak nie dane mi było zaznać wytchnienia, gdyż ktoś otworzył drzwi o wszedł do pomieszczenia. Spojrzałam się w tamtą stronę i ujrzałam Thomasa. Byłam zszokowana. Nie sądziłam, że będzie chciał się ze mną pożegnać przed wyjazdem.

— Cześć – powiedział słabo i przysiadł na łóżku. – Widzę, że jesteś zaskoczona – spojrzał na mnie z uśmiechem, ale nie był to uśmiech, jaki znałam do tej pory. Wyraźnie się cieszył, że swoją rezerwą i dystansem, jaki okazywał ostatnimi czasu, bardzo mnie zranił. Wygrał, a ja przegrałam.

— Nie sądziłam, że przyjdziesz się pożegnać przed wylotem do Austrii – nie ukrywałam swojego zdziwienia, bo to i tak nie miało sensu.

— Przypomniałaś sobie coś może z twoich urodzin? – spytał wyraźnie zaciekawiony, zmieniając temat. – Choć trochę?

— Niestety nie – powiedziałam ze smutkiem. – Ale Thomas! – ożywiłam się nagle. – Proszę, cokolwiek by to nie było, wybacz mi – prosiłam. – Nie zniosę twojej dłuższej złości na mnie – zapewniłam.

— Ale ja wcale nie mam za złe tego, co mówiłaś, czy robiłaś. Tylko to, że tego nie jesteś w stanie sobie przypomnieć – powtórzył.

— Zawsze miałam słabą głowę – powiedziałam, wzdychając. – Wiem, jestem idiotką – uprzedziłam to, co zapewne miał zamiar teraz powiedzieć. – Nawet nie wiesz, jak bardzo mocno starałam się, wszystko sobie przypomnieć. Jednak bezskutecznie. Jestem na siebie wściekła, a w dodatku ty jesteś zły na mnie – zwiesiłam głowę. – Przepraszam.

 — No dobrze, skoro dalej nic nie ruszyło w tej kwestii, to ja nie zamierzam na ten temat już dłużej dyskutować, bo i tak nie ma o czym, stoimy w miejscu.

— Wybaczysz mi? – popatrzyłam na niego błagalnie. – Thomas proszę!

— Nie – uciął i na jego twarzy znów wykwitł uśmiech triumfu. – Nie jestem w stanie, bynajmniej nie teraz.

— Jest nadzieja, że mi się uda? – spojrzałam w jego oczy, w poszukiwaniu wsparcia i otuchy.

Nie znalazłam. Blondyn, ku mojemu zaskoczeniu, pragnął pastwić się teraz nade mną, najwyraźniej rekompensując sobie tym sposobem, doznanej krzywdy z mojej strony. Był zimny, obojętny, traktował mnie na dystans, najwyraźniej mając z tego idealną zabawę.

— Szanse zawsze są – powiedział, patrząc się gdzieś w przestrzeń. – Próbuj dalej, a być może głowa ci odpadnie. – Kąciki jego ust podniosły się ku górze po ostatnim zdaniu, a we mnie krew zaczęła buzować.

— Zachowujesz się jak kat – powiedziałam słabo. – Widzisz, że cierpię z tego powodu, a mimo to nie odpuszczasz.

— Uwierz, że ja również cierpię z powodu twojej amnezji. – Ze świstem wypuścił powietrze. – I pomyśleć, że gdybyś pamiętała, teraz wszystko mogło by wyglądać inaczej – uśmiechnął się. – Ale nie, cierpimy oboje. – Gdybym cię nie dręczył, tylko mnie by to bolało, a wtedy to nie byłoby sprawiedliwe – zapewnił.

— Nie będziemy musieli, jeśli powiesz mi co się stało.

— Nie – zaprzeczył. – Poprzysiągłem sobie, że nie powiem nic, dopóki ty pierwsza nie zabierzesz głosu. – Znów popatrzył mi w oczy. – Skoro nie możesz, to stoimy w miejscu.

— Jesteś niesprawiedliwy! – krzyknęłam w przypływie gniewu. – Nie moja wina, że nic nie pamiętam! – broniłam się.

— Właśnie, że twoja – powiedział hardo. – I nie, ja jestem bardzo sprawiedliwy. Tym bardziej, że wielokrotnie prosiłem tamtego wieczora, abyś wreszcie zamknęła buzie. Nie posłuchałaś, to teraz masz – wzruszył ramionami. – Wydaje mi się, że to odpowiednia cena. Tym bardziej, że i ja na tym wiele straciłem, bo teraz cały czas żyję w niepewności. A na trzeźwo nie wpadnie ci nawet do głowy, żeby wygadywać takie rzeczy, więc nie ukrywajmy Wiki, ale oboje jesteśmy w kropce.

— Ja w takiej jakby większej – dąsałam się, a on parsknął śmiechem. – Bo nie rozumiem niczego z tego co pleciesz – zdenerwowałam się.

— Trudno – po raz kolejny wzruszył ramionami. – Teraz niewiele mnie to obchodzi  — przyznał. – Czy ty przypadkiem nie masz teraz problemów mieszkalnych? – zmienił temat tak nagle, że w pierwszej chwili nie dotarły do mnie słowa, jakie wypowiedział.

Spięłam się jak struna i poczułam, że zakręciło mi się w głowie. Do czego on zmierzał? Co go to interesowało? Poprawiłam się wygodniej na poduszkach i wypuściłam głośno powietrze z płuc, czując jak robi mi się gorąco. Nie miałam nawet żadnego durnego hotelu – byłam kompletnie bez planu.

— Nie mam gdzie się podziać przez trzy tygodnie. Dziewczyny wyjeżdżają razem z braćmi, a Magda musi pilnie wracać do domu. Zostanę tutaj kompletnie sama i nie mam zielonego pojęcia jak sobie poradzę, jednak będę musiała coś wykombinować.

— Skoro tak, to masz bardzo mało czasu, bo wszyscy opuszczają Zakopane już jutro – zaśmiał się. – Możesz jednak zostać u mnie, rozmawiałem z Ville i jakoś udało mu się mnie przekonać – dodał.

— Czy bym miała mieszkać u ciebie, czy tutaj, to kompletnie bez znaczenia – wzruszyłam ramionami. – I tak zostanę sama.

— Nie, ty mnie źle zrozumiałaś – zaśmiał się znowu, a w jego oczach ujrzałam jakieś dziwne, tajemnicze błyski. – Wiem dobrze, że nie możesz zostać sama, bo krótko mówiąc sobie w tym stanie nie poradzisz lub co gorsza zabijesz. Zamieszkałabyś ze mną. Zostałbym w Polsce, jeszcze te trzy tygodnie – zakończył.

— Mówisz serio? – zdziwiłam się. – Sam powiedziałeś do mnie wcześniej „mam ci za złe, jestem draniem bez serca, żadnej dobroci” – przypomniałam. – Więc dlaczego? – uśmiechnęłam się.  – Co ja w ogóle cię obchodzę? Mógłbyś całkowicie mieć to gdzieś, bo to ciebie nie dotyczy.

Blondyn zamyślił się na chwilę.

— Uznajmy jednak, że mam to serce, bo jest mi niezbędne do pompowania krwi.