Rozdział 49

 Stwierdzenie, że miałam wyrzuty w związku z nocą spędzoną w łóżku Gregora, to niedopowiedzenie tak ogromne niczym odległość z Polski do Stanów Zjednoczonych. Urodziło się we mnie chore przekonanie, że tą jedną nocą, dałam mu nadzieję na związek. Nie żeby to doświadczenie nie było przyjemne, ale... przecież tak nie powinno się postępować. Do tego wszystkiego dochodził fakt, że przecież jeszcze wielu sobie rzeczy nie wyjaśniliśmy.

Kiedy zamienimy choć słowo na temat naszego dziecka? Kiedy wreszcie zdobędę się na odwagę, aby wyznać Gregorowi, że poznałam Natashę vel Martę, kobietę, która zniszczyła mu życie i doprowadziła do utraty zmysłów w dosłownym tych słów znaczeniu? Ile jeszcze minie czasu, zanim wyznam mu wszystkie swoje obawy odnośnie przyszłości? Czy będę miała w sobie na tyle siły, aby przyznać mu otwarcie, że się Marty po prostu boję?

Nie chciałam poruszać żadnej z tych kwestii nigdy w życiu, ponieważ:

1) Nienawidziłam dzieci i każda choćby wzmianka o nich, doprowadzała mnie do białej gorączki. Nie zmienia to jednak faktu, iż zaszłam w ciążę, urodziłam dziecko, po czym oddałam nowonarodzone dzieciątko praktycznie obcym ludziom, a ojciec nie miał nic do powiedzenia, bo umieścili go właśnie decyzją sądu w szpitalu psychiatrycznym. Pokręcone, prawda? Sprawa w cale nie stała się prostsza, gdy się okazało, że tatuś dziecka mnie kocha. Wyobrażacie to sobie? Kobieta którą kocham, oddaje dziecko, które ja spłodziłem, bo go nienawidzi, co może być równoznaczne z tym, że nienawidzi mojej osoby. W dodatku pozbawiła mnie dziecka, które może chciałbym mieć i się nim opiekować?

Nie znałam dokładnego zdania Gregora na temat małych, śliniących się bachorów, ale z pewnością był to stosunek zgoła lepszy aniżeli mój własny. W końcu, gdy mu oznajmiłam, że jestem w ciąży, to się cieszył, czyż nie? I w dodatku powiedział, iż jest szczęśliwy, że to właśnie ja jestem matką...

To było delikatnie powiedziawszy pojebane w każdym calu.  Jakim cudem Gregor mnie jeszcze nie udusił, ponieważ podjęłam taką a nie inną decyzję, a on nic nie mógł wówczas zrobić? Jakakolwiek odpowiedź na to pytanie by nie była, martwiłam się, że jego schizofreniczna psychoza uaktywni się, w chwili poruszenia powyższego tematu.

2) Powody dla których nie chciałam wspominać o Marcie, były chyba oczywiste. Gregor mówił, że teraz tylko mnie kocha, a ona stała się przeszłością. Jaką jednak posiadałam gwarancję, że naprawdę tak było? Co jeśli znów by się w sobie zamknął, tak jak to miało miejsce na początku, a jego stan uległby pogorszeniu? W końcu to przez nią stał się schizofrenikiem i stale musiał kontaktować się z psychiatrą. Bałam się poza tym, że mógłby być wściekły, że nie powiedziałam mu o tym spotkaniu natychmiast. Lęk, że mógłby mnie znienawidzić za zatajanie takich informacji, przytłaczał do żywego. Co jeśli straciłby do mnie zaufanie? Nie chciałam, aby Marta po raz kolejny zniszczyła cokolwiek samą swoją obecnością na tym świecie. To chyba zrozumiałe. 

3) Bałam się wielu rzeczy odnośnie przyszłości. Zwłaszcza jeśli Gregor miał w tej przyszłości uczestniczyć w jakikolwiek sposób, a stało się  to niemalże pewne, odkąd wyszedł ze szpitala psychiatrycznego. Nie wiedziałam co się ze mną stanie, gdzie ostatecznie skończę, co będę w życiu robić i czy, o zgrozo, sama nie zacznę wariować psychicznie przez choćby śmierć mamy, czy lęk pozostania starą, zrzędliwą panną, która do towarzystwa kupi sobie wyliniałego, równie starego kota. Obawiałam się śmierci kolejnych członków rodziny. Trzęsłam się na myśl, że ktoś z ważnych dla mnie osób mógłby mnie zostawić na zawsze. Wreszcie martwiłam się, że już żaden mężczyzna mnie nie zrozumie i wszyscy będą wyśmiewać moje idee.

4) Dlaczego bałam się Marty i nie chciałam o tym z Gregorem rozmawiać? Powodów było kilka; żeby rozmawiać o moich lękach związanych konkretnie z jej osobą, musiałabym wyjawić, że w ogóle ją znam, co samo w sobie jest przerażające (patrz punkt 2). Kolejny punkt dotyczył tego, że Marta najwyraźniej była stukniętą wariatką, skoro napada na ludzi w środku nocy z zamiarem zabicia, w najlepszym wypadku dotkliwego uszkodzenia ciała. Wolałam nie wiedzieć, co kryje się w mózgu tego skrzywdzonego przez życie dziewczęcia. Kolejny argument również nie wydawał mi się słabszy od dwóch poprzednich — Marta dalej zdawała się kochać Gregora i tu dochodzimy do meritum. Bałam się jej, bo lękałam się jednocześnie, że mi Gregora odbierze i to w brutalny sposób.

Nie planowałam może związku z szatynem, ale mogłam mieć pewność, że gdyby między Gregorem a moją bliźniaczką odrodziło się gorące uczucie, to byłabym ugotowana. Marta tak bardzo zdawała się mnie nie znosić, iż z pewnością obrzydziłaby skoczkowi cały mój obraz, w skutek czego z biegiem czasu Gregor także by mnie znienawidził, podobnie jak ona, a tego nie potrafiłabym chyba przetrwać.

Przyzwyczaiłam się już do obecności Gregora w swoim życiu i za cholerę nie zniosłabym kobiety, która zabroniłaby się nam ze sobą komunikować w jakikolwiek sposób.

Wszystko sprowadza się do tego, iż obawiam się odrzucenia z jego strony. Końcowe wnioski mnie zaskoczyły, bo przecież zawsze uparcie powtarzałam, że Gregor nie znaczy absolutnie nic. Posiadał jednak ludzkie uczucia i był człowiekiem, więc należało się z tym liczyć.

Przynajmniej jedno z moich problemów, pochodzących niewiadomo skąd, rozwiązało się z biegiem czasu. Odkąd Andreas wrócił ze zgrupowania, Magda znacznie ograniczyła swoje kontakty z Gregorem, więc nie sprawiali już wrażenia najlepszych w świecie przyjaciół. Przez moment zastanawiałam się, czy nie zdradzić Andreasowi tego, co się działo podczas jego nieobecności, ale uznałam, że w ten sposób zdradziłabym dwójkę najważniejszych dla mnie ludzi, co absolutnie nie wchodziło w rachubę. Zresztą teraz dziewczyna poświęcała całą swoją uwagę Niemcowi.

W związku z tym bardzo często zostawaliśmy z Gregorem sami w domu.

— Coś cię trapi — zauważył Gregor kolejnego wieczora, gdy oglądaliśmy film na DVD. Magda z Andreasem stwierdzili, że zjedzą wspólną kolację w restauracji.

— Zdaje ci się — mruknęłam, udając, że jestem zainteresowana filmem, a w dodatku napchałam sobie buzię popcornem.

— Wcale mi się nie zdaje, coś ukrywasz — powiedział ze złością. — Spójrz na mnie.

Spojrzałam, ale dałabym sobie rękę uciąć, że miałam minę zbitego psa, co raczej nie pomagało w obecnej sytuacji, a cała wiarygodność poszła i nie wróci.

— Nie chcę o tym rozmawiać — ucięłam.

— Dlaczego? — nie dawał za wygraną. — Myślałem, że i tak wiemy o sobie prawie wszystko. Nie musisz się niczego wstydzić.

Ja się nie wstydzę, tylko cała się w środku trzęsę ze zdenerwowania i strachu. Drobna różnica, prawda? Czemu akurat musiał upatrzyć sobie ten wieczór, mogło być taki przyjemnie. Film, który oglądaliśmy wcale nie był taki głupi, choć zapomniałam jego tytułu po pierwszych piętnastu minutach.

— To nie jest moment na poważne rozmowy.

— Na takie konwersacje nigdy nie ma dostatecznie dobrego momentu — zauważył, uśmiechając się do mnie, co spowodowało jedynie większe wyrzuty sumienia. — Może skorzystajmy chociaż z momentu, kiedy jesteśmy sami? — zaproponował. — Kiedyś będziesz musiała to z siebie wyrzucić.

Chwilę zajęło mi przeprawienie tych słów. Humor i tak miałam już dostatecznie zepsuty, co znaczyło, że z dalszego jedzenia popcornu nici. Odrzuciłam go od siebie, jakby był obrzydliwy. Dzisiaj nic już nie przełknę. Wątpiłam, czy po dzisiejszym wieczorze zjem jeszcze cokolwiek.

— Niekoniecznie  — mruknęłam. — Pewne rzeczy można po prostu pominąć.

— Wiktoria, nie denerwuj mnie — odpowiedział zniecierpliwiony. — Jesteśmy już ze sobą na tyle blisko, że powinienem chyba wiedzieć — zawahał się widząc moje karcące spojrzenie. — Żeby spróbować ci pomóc.

Westchnęłam.

— Ale ja nie potrzebuję pomocy — odezwałam się zrezygnowana. — To po prostu ciężkie. Gregor, ile byłbyś mi w stanie wybaczyć?

Zaskoczyłam go. Poczułam jak cały się spina, a gdy skierowałam spojrzenie na jego twarz, uniósł prawą brew w charakterystyczny dla siebie sposób. Wiedziałam, że prędzej się udławię, aniżeli dojdę do meritum.

Ostatnimi czasy spędzaliśmy ze sobą każdy dzień, ale wciąż starałam się trzymać choćby najmniejsze granice w naszych relacjach. Domyśliłam się, że fakt, iż obchodzi mnie co sobie pomyśli, może być zaskakujący.

— Wiktora, co się stało? — w jego głosie usłyszałam narastającą panikę.

Poczułam się tysiąc razy gorzej, niż przed sekundą. Zaraz cała spłonę ze wstydu, z bólu, z wyrzutów sumienia, z własnej głupoty, ze strachu, z lęku oraz miliona innych negatywnych emocji, które powoli zaczęły się we mnie kotłować.

— Odpowiedz na moje pytanie.

Gregor cały czas patrząc na mnie, wyłączył film na DVD, zapanowała całkowita cisza.

— Czuję, że ten wieczór zmieni moje życie — starał się zaśmiać, ale uśmiech zniknął z jego twarzy w ciągu jednej sekundy. — O ile nie zabiłaś nikogo z mojej rodziny ani nie skrzywdziłaś mojej mamy, wybaczę ci wszystko.

Na szczęście tych dwóch rzeczy nie było na mojej liście grzeszków. Marne pocieszenie, ale zawsze jakieś jest.

— Gregor, nasze dziecko... ostatnio nie potrafię przestać o tym myśleć. Czy ty nie powinieneś zabić mnie za to, co zrobiłam? Kochałeś mnie, a ja twoje dziecko... czemu się nie wściekasz?

Znów się spiął, a ja cholernie bałam się spojrzeć mu w oczy. Poczułam, jak zaczynają mi drgać wszystkie kończyny, więc niezgrabnie podciągnęłam kolana pod brodę, obejmując je rękami. Milczał przez dłuższy czas, a ja nie odważyłam się oderwać wzroku od swoich kolan. Cieszyłam się, że długie brązowe włosy zasłaniają moją twarz niczym kurtyna.

Nie dotknął mnie, abym przestała drżeć. Jego głos w jednej sekundzie okazał się obdarty z całego ciepła. Brzmiał prawie identycznie jak na weselu ponad rok temu. Miał głos jak Gregor, którego nienawidziłam. Bałam się, że zaraz zaciśnie dłonie na mojej szyi i udusi, tak jak próbował to zrobić, kiedy leżałam w szpitalu. Zaczęłam się bać, a wszystkie obawy w związku z tą rozmową nasiliły się stukrotnie.

— Więc to takie trudne tematy cię zabijają od środka. Nie spodziewałem się, że w ogóle jeszcze pamiętasz o tym, iż byłaś w ciąży.

Nie wytrzymałam, musiałam spojrzeć. Musiałam wiedzieć, czy nie wpadnie w szał, moim obowiązkiem było sprawdzenie, czy jego oczy nie zmieniły się w dwa puste tunele bez emocji, bez najmniejszego śladu świadomości.

Ale jego oczy były żywe. Nie zmienił się, panował nad każdym swoim ruchem, a głosy z pewnością nie rozszalały się wówczas w jego głowie.

Uśmiechnął się jakby rozbawiony.

— Nienawidzisz tego tonu, prawda? — prychnął. — Za bardzo przypomina ci początki naszej znajomości, boisz się, że połamię ci kości

— Tak — odparłam szczerze, zdając sobie sprawę, jak bardzo jestem przerażona. Głos drżał mi tak, że ja sama ledwo zrozumiałam wypowiedziane słowo.

 — Wiesz — kontynuował dalej nienawistnym głosem. — Nie sądziłem, że kiedykolwiek przejmiesz się jakimkolwiek dzieciakiem.

— Nie przejmuję się dzieciakiem, ale tobą. To ciebie zraniłam przez swoje postępowanie — odparowałam natychmiast, nie zastanawiając się nad niczym. — Dobrze wiesz, że nigdy nie będzie ze mnie dobra matka, nie chciałam zostać sama z tym problemem. Nie oznacza to jednak, że nienawidzę ciebie.

— Mam o to żal — odezwał się. — Ale miałaś prawo podjąć decyzję beze mnie, skoro zostałaś z tym sama.

Milczałam przez dłuższy czas, choć chciało mi się płakać. Pragnęłam, żeby mnie przytulił i powiedział, że można o tym zapomnieć, ale wiedziałam, iż nie mogę tego wymagać. Sama nigdy nie przestanę wracać do swoich decyzji z przeszłości.

— Chciałbym widzieć jak dorasta, jak się rozwija i jak wygląda, ale ja sam chyba nie byłbym dobrym ojcem, ze względu na swoją chorobę. Cieszę się jednak, że pozwoliłaś mu żyć i nie zabiłaś go — powiedział już łagodniejszym i smutniejszym głosem.

Zamarłam. Czy powinnam teraz Gregorowi powiedzieć, iż z początku miałam takowy zamiar?

Chyba powstrzymam się od podobnych szczegółów.

— Zrobię jednak wszystko, żeby go zobaczyć. Nie sądzę, aby Ville odmówił mi, jeśli go poproszę. Jak go nazwali, wiesz?

— Milo Andreas — odpowiedziałam, czując jak w oczach zbierają mi się łzy. — Przepraszam cię.

Spojrzał na mnie znów, uśmiechając się lekko. Nie był to jednak ten uśmiech, który od zawsze przynosił ukojenie. Bałam się, naprawdę się bałam.

— Zaskoczyłaś mnie — usłyszałam po raz kolejny, wyobrażając sobie, jak zimna, ostra stal zaczyna wbijać mi się w gardło. — Co się jednak stało, to się nie odstanie. Nie rycz, bo nic już nie możesz zrobić.

Po raz kolejny zapanowała między nami cisza. Zdawało mi się, że cofnęłam się o ponad rok, kiedy taki Gregor był na porządku dziennym w moim życiu. Wtedy jednakże kompletnie mnie to nie obchodziło. Teraz wiedziałam, że straciłam coś ważnego. Chciałam jak najszybszego powrotu do normalności. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy, iż tak bardzo przywiązałam się do jego nowej, przymilnej wersji.

— Odnoszę wrażenie, że to nie wszystko, więc słucham. — Oparł się wygodniej na kanapie i jak gdyby nigdy nic napił się coli. Samym swoim głosem sprawiał, że jeszcze chwila, a mogłam się rozsypać.

— Mów do mnie normalnie — wytarłam łzy rękawem bluzki i spojrzałam na niego z wyrzutem. — Nienawidzę takiego tonu.

— Wiem — uśmiechnął się. — Sądzę mimo wszystko, że poważne wyznania takiego tonu wymagają. Kiedyś ci to przecież nie przeszkadzało. Codziennie potrafiłaś odzywać się do mnie w ten sam okrutny sposób.

— To było rok temu — zauważyłam. — Wtedy się nienawidziliśmy, a teraz... — zawahałam się. — Teraz jest po prostu inaczej. Polubiłam cię.

— Jestem zaszczycony — odparł ironicznie. — Nie przystanę jednak na twoją prośbę i będę mówił tak, jak mi się podoba.

— Może jeszcze przystaw mi nóż do gardła, zwiąż, zgwałć i będzie jak za starych, dobrych czasów! — krzyknęłam, zrywając się szybko z kanapy. Zanim zdążyłam odejść o odpowiednią liczbę kroków, złapał mnie za nadgarstki i pociągnął, sprawiając, że wpadłam wprost na niego. — Co cię kurwa opętało?!

Jego oczy były tak bardzo świadome wszystkiego, że to aż bolało. Gdyby miał nawrót schizofrenii, gdyby miał przywidzenia, mogłabym wybaczyć mu wszystko. Nie, on pozostawał świadomy, łamiąc moje serce na milion kawałków i najwyraźniej świetnie się bawiąc.

— Nic mnie teraz nie opętało i wiem, że zdajesz sobie z tego sprawę lepiej, aniżeli ktokolwiek inny na tym świecie. Nie skończyliśmy jednak rozmawiać.

Po czymś takim wiedziałam, że kiedy wspomnę o Natashy zostanę w najlepszym wypadku zabita od razu, bez zbędnych cierpień oraz tortur. Wolałam nie przekonywać się, jak bardzo Gregor potrafiłby być kreatywny, jeśli chciał się na kimś zemścić za oszustwo.

— Kochasz mnie?

Pytanie to wyszło z moich ust zupełnie bezwiednie, bez najmniejszego zastanowienia. Nie wiedziałam co miało ze sobą nieść. Najwyraźniej mój mózg wszelkimi sposobami chciał znów usłyszeć choć trochę życzliwości wraz z tym cudownym, ciepłym głosem, którym Gregor zazwyczaj się posługiwał.

— Coś ty zrobiła najlepszego, że chcesz, abym cię kochał?

— Właściwie nic nie zrobiłam. Po prostu nie powiedziałam ci pewnych rzeczy i teraz nie wiem, jak zacząć.

— Tylko tyle? — spytał zrezygnowany, a ja poczułam, jak zaczynam zsuwać się z jego kolan. — Jaja sobie robisz? Niepotrzebny dramat.

— Ale to jest poważne — odpowiedziałam.

— Chcesz mi powiedzieć, że kiedyś byłaś mężczyzną?

— Nieee, Gregor to jest naprawdę coś ważnego.

— No to powiedz mi to wreszcie! — niecierpliwił się.

Wstałam z jego kolan, po czym usiadłam obok niego na kanapie, choć wolałam znaleźć się po drugiej stronie globu. Westchnęłam, nie wiedząc, co teraz zrobić. Spojrzałam na niego ten ostatni raz, szukając otuchy w wyrazie twarzy, jednakże znalazłam tam jedynie oczekiwanie i chłód zupełnie taki sam, jak na początku naszej znajomości. Zaczęłam się w sobie coraz bardziej zamykać i zaschło mi w ustach.

— Pragnę podkreślić, że nie było wcześniej okazji do powiedzenia ci tego, co zamierzam. Cała ta sytuacja wyniknęła całkowicie spontanicznie i okazała się szokiem również dla mnie. Do ostatnich chwil nie miałam pojęcia, kim właściwie jest ta osoba. Mam nadzieję, że nie będziesz wściekły na mnie zbyt długo i nie przestaniesz mi przez to ufać, ponieważ nigdy nie chciałam cię zranić.

Cały ten czas obserwowałam jego twarz. Wyrażała coraz większe zaskoczenie i zniecierpliwienie. Zdziwiłam się, że do tej chwili nie rzucił się na mnie, ale Gregor cierpliwie czekał. Jak gdyby nigdy nic skrzyżował ręce na piersi, co w mojej wyobraźni okazało się imadłem zaciskającym się coraz mocniej na szyi.

Wzdrygnęłam się, ale mimo wszystko kontynuowałam.

— Któregoś późnego wieczora wracałam sama do mieszkania Thomasa i zostałam napadnięta przez rozwścieczoną kobietę. Trafiłam przez nią do szpitala.

Chłód Gregora niemal całkowicie zniknął, a oczy przestały być tak obce. Znów powrócił do mężczyzny, którym się stał całkiem niedawno. Odniosłam wrażenie, że ma ochotę przytulić mnie i przeprosić za to całe dzisiejsze przedstawienie. Zanim jednak wykonał jakikolwiek ruch, zatrzymałam go gestem ręki.

— Niby dlaczego miałbym się gniewać, że ktoś cię pobił? Wiktoria, zależy mi na tobie, jak mogłaś pomyśleć, że...

— Ale to nie o sam fakt pobicia chodzi — odpowiedziałam gwałtownie, odsuwając się o kilka centymetrów. — Nie wiem, po prostu nie wiem dlaczego ci tego nie powiedziałam od razu, ale boję się, że to może wszystko zniszczyć! Tak bardzo się starałeś wyzdrowieć, ja się starałam pomóc... nie wybaczyłabym sobie, gdyby to wszystko przepadło.

— Cokolwiek by to nie było, na pewno sobie z tym poradzę — odparł lecz w jego głosie nie słyszałam pewności.

— Tą kobietą była moja siostra bliźniaczka — oznajmiłam na jednym wydechu, bojąc się jednocześnie, że wraz z końcem tego zdania uciekł mi cały grunt pod nogami. — Nie powiedziałam ci tego od razu, bo nie chciałam cię ranić, rozumiesz? Nie wiedziałam jak zareagujesz, bałam się.

Spojrzałam na niego, ale on w pierwszej chwili nie powiedział nawet słowa. Jedyne co podnosiło mnie na duchu, to fakt, iż oczy Gregora cały ten czas pozostawały żywe i świadome. Zacisnął jednak usta i spiął wszystkie mięśnie, ja natomiast przygotowałam się na atak z każdej możliwej strony.

— Błagam, powiedz coś. Nie zamykaj się teraz. Ta kobieta już nic nie znaczy, nie możesz znów zacząć wszystkiego od nowa.

— Natasha... — wyszeptał.

Zrobił to w taki sposób, że moje serce załamało się wraz z tym słowem na milion kawałków. Jakbym dosłownie w tamtej chwili go straciła raz na zawsze. Nigdy wcześniej nie uwierzyłabym, że może mi to przeszkadzać.

Patrzył na mnie, a ja czułam coraz większy ból w piersi, pewna, że zaraz sama stracę świadomość. Myślałam, że będzie wrzeszczał, ale on pozostał całkowicie spokojny i niedowierzał moim słowom.

 — Ona wygląda zupełnie tak jak ty — powiedział już normalnym głosem i zanim zdążyłam jakkolwiek zareagować, przejechał dłonią po moim  policzku.

— Nieprawda — wychrypiałam. — Całkowicie się zmieniła. Wygląda teraz zupełnie inaczej, nawet nie jak siostra, nie mówiąc o bliźniaczym podobieństwie.

Sprawiał wrażenie rozczarowanego, szybko zabrał dłoń z mojego policzka. Fizycznie tego nie uczynił, ale poczułam się gorzej niż po dostaniu z liścia.

— Dlaczego nie powiedziałaś mi tego od razu?

— Już ci powiedziałam dlaczego, nie słuchałeś.

— Słuchałem, ale takie wytłumaczenie nie trafia do mnie. Czego się bałaś? Myślałaś, że cię zabiję, bo moja była narzeczona chciała cię zamordować?

Byłam w szoku. Spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego. Bardziej zezłościła go rozmowa na temat naszego dziecka. Patrzyłam się na niego wówczas, jakby był stworzeniem z zupełnie innej planety. Musiało to wyglądać dość głupio, ponieważ zaśmiał się.

— Natasha zniszczyła mi życie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Zostawiła mnie tuż przed naszym ślubem. Nigdy się ze mną nie skontaktowała. Przeszedłem przez prawdziwe piekło z jej powodu.

Słuchałam jego słów niczym zaczarowana. Z każdym kolejnym było mi coraz lżej na sercu. Nie stracę go, on nagle nie zniknie z mojego życia. Nie skrzywdzi. Wciąż chce patrzeć mi prosto w oczy. Nagle pojawiła się w moim wnętrzu nowa energia, która powodowała, iż musiałam wylać z siebie wszystkie emocje.

— Ja nie chciałam ci o niej mówić, ponieważ bałam się, że cię stracę — wyznałam. — Myślałam, że znienawidzisz mnie za skrywanie tego faktu i pójdziesz do niej.

— Zgłupiałaś kompletnie — odparował i uśmiechnął się, a był to taki uśmiech, który lubiłam najbardziej ze wszystkich. — Swoimi czynami okazałaś mi więcej uczucia niż ona i nigdy nie zostawiłaś mnie, gdy cię potrzebowałem. Jesteś od niej lepsza i bardzo szybko to zauważyłem, choć na początku faktycznie kierowała mną nienawiść.

— Ja nie wiem, co ma  teraz powiedzieć — odezwałam się z uśmiechem na ustach. — Myślałam, że wciąż ją kochasz, a ja ci tylko ją przypominam.

— Nie jestem masochistą Wiktoria. Nienawidzę jej za to, co mi zrobiła. Już dawno przestałem cię z nią porównywać, a informacja, że wyglądacie teraz całkowicie odmiennie, jedynie mnie cieszy. Ona nie zasługuje, aby posiadać twój wygląd. Natasha cię pobiła, tak? Mam nadzieję, że odpłaciłaś się jej za wszystko.

— Tak, razem byłyśmy w szpitalu.

— Natasha to zamknięty rozdział — zapewnił mnie. — Nawet gdyby teraz chciała wszystko  odkręcić, w ogóle mnie to nie interesuje.

Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam płakać. Wszystkie emocje ze mnie uleciały. Już od dawna nie czułam takiej ulgi. Nie miałam pojęcia, że jest to dla mnie aż takie ważne. Gregor również wydawał się zaskoczony, ale przysunął się do mnie i mocno do siebie przytulił. Przez pierwsze kilka chwil nie odezwał się nawet słowem, głaszcząc mnie delikatnie po plecach i całując w czubek głowy.

— Nie płacz, proszę. Wszystko jest już dobrze. Nie zostawię cię.

— Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy, że aż tak mi zależy, aby ona nic dla ciebie nie znaczyła.

— Nie znaczy, mogę ci to obiecać.

Oderwałam się od niego, po raz kolejny dzisiejszego wieczora wycierając oczy rękawem. Cały czas się do mnie u śmiechał.

— Masz mi jeszcze coś ważnego do powiedzenia, kochanie?

Wzięłam głęboki wdech i pomyślałam przez chwilę.

— Nie, to już wszystko.

— Szkoda — wyglądał na prawdziwie rozczarowanego. — Wiesz, nie pogardziłbym jeszcze jednym wyznaniem.

— Nie wyobrażaj sobie za wiele, to że nie chciałam, abyś wracał do tej wariatki nie oznacza, że sama cię kocham. Po prostu taka niezrównoważona baba powinna być odizolowana od społeczeństwa.

— Jasne, jasne, jak sobie chcesz.

Jakoś tak było mi z tym wszystkim dziwnie. Nie dokończyliśmy tego filmu, a ja poczułam się nagle zmęczona do tego stopnia, że prawie zasnęłam Gregorowi na ramieniu. Nie zadawał już więcej pytań, choć miałam przeczucie, iż jeszcze niejednokrotnie powrócimy do tematu mojej siostry bliźniaczki. Wolałam odsunąć te myśli na boczne tory, bo w innym wypadku w ogóle bym nie zasnęła.

Dopilnowałam jedynie, aby Gregor wziął swoje leki, po czym udałam się do siebie.

***

— Wiki, wstawaj — usłyszałam nad uchem.

Z początku zdawało mi się, że jedynie mam jakieś omamy słuchowe. Było wyjątkowo zimno, więc zakryłam sobie pościelą połowę twarzy i poprawiłam poduszkę pod głową. Uchylając delikatnie powieki, zdążyłam się zorientować, że jest jeszcze szaro na dworze, a słońce ledwo co wstało.

— Wiki

Znów to samo. Tym razem dodatkowo poczułam, jak ktoś potrząsa mnie delikatnie za ramię. Zmarszczyłam powieki, nie mając jednak w zamiarze otwierania oczu. Jakikolwiek dzień dziś nie nastał, z pewnością będzie beznadziejnie.

— Wiki, dzisiaj jest wyjątkowy dzień.

— Znów masz koszmary Gregor? — wymruczałam całkowicie zaspana i zdziwiona, że dopiero za trzecim razem udało mi się zidentyfikować ten głos.

Niechętnie podniosłam kołdrę. Para roziskrzonych, brązowych oczu wpatrywała się we mnie z narastającym oczekiwaniem. Zlustrowałam go spojrzeniem. Gregor był całkowicie ubrany. Uni osłam jedną brew.

— Nie mam żadnych koszmarów — zaprzeczył, krzywiąc się lekko. — Chcę, żebyś poszła ze mną nad jezioro.

Moment. Między nami zapadła cisza, a ja potrzebowałam dłuższej chwili, aby się w tym wszystkim połapać. Ponownie omiotłam szatyna zdziwionym wzrokiem, a następnie wyciągnęłam telefon komórkowy spod poduszki. Jedno spojrzenie na wyświetlacz wystarczyło, abym wszystko zrozumiała.

Moje urodziny. Dwudziesty szósty maj. Dzień Matki. Nie, stanowczo nie chcę nigdzie iść.

— Nie chcę Gregor — odpowiedziałam słabo, znów zakrywając się kołdrą. — Ja... nie mam dzisiaj nastroju.

— Twoja mama z pewnością by nie chciała, abyś była nieszczęśliwa we własne urodziny niezależnie od powodu.

 Po raz kolejny to robił. Wiedział, że cokolwiek by się nie działo, za nic nie chciałabym skrzywdzić własnej matki. Od czasu kiedy umarła na raka, zbyt często korzystał z tego argumentu.

— Najważniejsze, że działa — usłyszałam jego głos, który wyrwał mnie z zamyślenia. Gregor najwyraźniej bardzo dobrze zdawał sobie sprawę z tego, co zaprząta moje myśli. Powinnam już dawno temu przestać się dziwić.

— Moja mama umarła niedawno. Nie myśl sobie, że zgodzę się na jakieś huczne imprezy — burknęłam, wstając jednak z łóżka. Na twarzy Gregora dostrzegłam triumfujący uśmiech. — Robię to tylko dlatego, żebyś mnie dłużej nie męczył — uprzedziłam, przeczesując włosy palcami.

— Nawet mi to przez myśl nie przeszło Wiktoria — zaprzeczył niemal od razu. — Wiem, że jest ci ciężko, nie jestem ślepy. Nie zmienia to jednak faktu, iż w swoje urodziny powinnaś się chociaż uśmiechnąć.

Zaczęłam grzebać w swoich rzeczach, w poszukiwaniu ubrań do założenia, a jednocześnie posłałam w stronę Gregora najbardziej sztuczny uśmiech, na jaki było mnie stać w tej chwili. Następnie wyszłam z pokoju bez słowa i skierowałam się do łazienki, aby choć trochę wyglądać jak człowiek w dniu swoich dwudziestych drugich urodzin. Zupełnie nie tak sobie to wszystko wyobrażałam jeszcze rok wcześniej.

Szykowanie się nie zajęło mi zbyt dużo czasu. Szybki prysznic i umycie głowy załatwiło sprawę. Zresztą nie zależało mi, aby wyglądać w ten dzień jakoś rewelacyjnie. Żadnych imprez, wódki, tabunu znajomych i głośnej muzyki, nie zniosłabym tego. W ten dzień wszyscy będą szli do swoich matek, aby dać im prezent, a ja... nie miałam już takiej możliwości.

Czułam, zbierające się łzy pod powiekami, więc najszybciej jak mogłam, ochlapałam twarz zimną wodą z kranu. Całkowicie odpuściłam sobie makijaż opuszczając łazienkę w jasnych jeansach, czarnych trampkach oraz białej bluzie z kapturem z wizerunkiem sowy na piersi. Długie włosy postanowiłam jedynie lekko podsuszyć i pozwolić, aby wilgotne jeszcze kosmyki opadły mi swobodnie na ramiona. Nie trudziłam się nawet, aby je wyprostować, w skutek czego były wówczas wyraźnie pofalowane.

 Gdy wyszłam z łazienki, Gregor już na mnie czekał. Dopiero teraz zauważyłam, że był ubrany w czarne jeansy. adidasy i czarno skurzaną kurtkę, a włosy pozostawił w lekkim nieładzie. Mimowolnie uśmiechnęłam się na ten widok.

— Chodź, powinniśmy jeszcze zdążyć — powiedział, wyciągając rękę w moim kierunku.

Uniosłam jedną brew.

— Zdążyć na co? — spytałam.

— Jak to na co? Na wschód słońca oczywiście.

***

Mimo świtu nie czułam już zimna. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, Gregor trzymał się cały czas blisko mnie i ogrzewał własnym ciałem. Nie mówiliśmy do siebie zbyt wiele, nie zareagowałam także, kiedy szatyn delikatnie splótł ze sobą palce naszych dłoni. Zwyczajnie mu na to  pozwoliłam.

Nie zdawałam sobie nigdy wcześniej sprawy jak pięknym widokiem jest wschód słońca nad jeziorem. Rzadko bywałam w tym konkretnym miejscu, pomimo tego iż znajdowała się w mojej miejscowości. Nigdy dotychczas nie zauważyłam magii tego konkretnego miejsca. Promienie wschodzącego słońca pięknie mieniły się w tafli jeziora. Chciało mi się trochę spać, ale nie żałowałam, że zgodziłam się jednak na wyjście z domu. Czułam, że mogłabym spędzić tutaj cały dzień.

— Jak znalazłeś to miejsce? — zagadnęłam, wtulając się delikatnie w jego ramię, aby się ogrzać.

— Mijałem je, kiedy tutaj przyjechałem — poinformował. — Od razu mi się spodobało. Jak się czujesz?

Wzruszyłam ramionami.

 — Mam teraz mieszane uczucia — powiedziałam prawie szeptem. — Nie jest jednak źle.

Gregor porozumiewawczo kiwnął głową.

— Jest jeszcze coś co cię martwi? — spytał, jednocześnie obejmując mnie ramionami, jakbym zaraz miała mu uciec.

Zaśmiałam sie cicho pod nosem.

— Mam ci wyjawić wszystkie swoje sekrety? Rozumiem, że nawiązujesz do naszej wcześniejszej rozmowy?

Pomiędzy nami zapadła chwilowa cisza. Gregor wyraźnie zastanawiał się nad doborem słów, a malowniczy krajobraz jeziora przed nami, zdawał mu się w tym pomagać. Wpatrując się w niego, delikatnie odgarnęłam włosy z oczu, które z powodu wiatru, zdążyły już całkowicie wyschnąć.

— Nie zrozum mnie źle. Nie chcę, abyś coś przede mną ukrywała, zwłaszcza tak poważnych spraw jak te ostatnie. Myślę, że powinienem wiedzieć wcześniej.

W duchu przyznałam mu rację. Do teraz dziwiłam się, że zareagował w tak spokojny sposób.

— Nie jest to nic konkretnego — zaczęłam. — Po prostu się jej boję. Boję się mojej siostry. Widziałam ją dwukrotnie, ale myślę, że ona jeszcze ze mną nie skończyła. Wyraźnie jest na mnie cięta i ma o coś żal. Nie wiem, może dowiedziała się, jakie łączą nas relacje.

Siedział spokojnie, analizując moje słowa. Nie wyczułam żadnego spięcia, pozostał zupełnie opanowany.

— Ja sam tego nie wiem, a ona miałaby wiedzieć? — w jego głosie słyszałam wyraźną ironię i przez chwilę coś ścisnęło mi serce.

— Gregor, dobrze wiesz, że jesteś dla mnie ważny, ale...

— Wiem — przerwał mi gwałtownie. — Wolę nie kontynuować tego tematu. A co do Natashy, to się nie martw. Póki jestem przy tobie, nic ci nie zrobi, nie będzie miała odwagi.

Milczałam. Nie byłam dostatecznie przekonana, czy skoczek faktycznie ma rację. Wydawała się być niezwykle zdeterminowana, kiedy okładała mnie pięściami. W dodatku niesamowicie szalona.

— Ona chyba dalej cię kocha — wychrypiałam, niepewna własnego głosu. Nie byłam przekonana, czy chcę usłyszeć jego odpowiedź na to stwierdzenie.

Prychnął drwiąco.

— Jak mnie tak kocha, to powinna starać się mnie odnaleźć, a nie uwziąć się na ciebie i marnować swój czas na napaście w ciemnej ulicy. Zwariowała kompletnie tak samo jak ja.

Zerwał się silniejszy wiatr. Mimowolnie wtuliłam się jeszcze bardziej w Gregora, a ten nie protestował.

— Beznadziejny ze mnie romantyk, ale już trudno — westchnął zrezygnowany. — Prezent też nie jest jakiś powalający.

— Masz dla mnie prezent, serio? — spytałam zaskoczona. — Naprawdę nie musiałeś Gregor.

— Musiałem — zaprotestował. — Mam nadzieję, że będziesz miała kolejny powód, aby się uśmiechnąć.

Gregor odsunął się ode mnie delikatnie, po czym zaczął grzebać w wewnętrznej kieszeni kurtki. Po niedługim czasie wyciągnął z niej dwa bilety. Z pytającym wyrazem twarzy wzięłam je od niego.

— Masz VIP'y — dodał, kiedy uważnie przyglądałam się podarunkowi.

Dopiero po minucie doszło do mnie co tak naprawdę trzymam w rękach.

— Gregor, te bilety musiały kosztować fortunę! Boże, dziękuję! — krzyknęłam i zanim zdążyłam pomyśleć, rzuciłam się szatynowi na szyję. Po chwili oboje leżeliśmy na mokrej trawie.

Dostałam od Gregora VIP'owskie wejściówki na koncert Rammstein w listopadzie! Boże, ja chyba śnię!

— Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Jeszcze nigdy nie byłam na ich koncercie!

Leżałam tak na nim z dobrych kilka minut i nie zdawałam sobie sprawy, że krzyczę mu do ucha, ale ten się tylko ze mnie śmiał i raczej nie śpieszył się, aby zrzucić mnie ze swojej piersi. Zanim to przemyślałam, szybko dałam mu buziaka w usta, zaraz potem drugiego, po czym wstałam i zaczęłam poprawiać ubrania.

— Nie spodziewałem się, aż takiej radości — wymruczał mi do ucha, zachodząc od tyłu. — Chyba ci będę kupował bilety na każdy ich koncert teraz.

Po chwili skierował swoje ciepłe dłonie na mój kark i zaczął z wyczuciem masować. Mimowolnie zadrżałam lecz nie było to spowodowane zimnem. Chciałam mu powiedzieć, żeby przestał, ale gdy otworzyłam usta, wydobył się z nich tylko jęk. Przeczuwałam, że szatyn uśmiechał się wówczas z zadowoleniem.

Po kilku minutach masażu przestał, aby na koniec ucałować mnie w szyję.

— Byłaś bardzo spięta kochanie — powiedział. — Zbieramy się, nie wiem jak ty, ale ja zgłodniałem.

Dopiero, gdy Gregor wypowiedział te słowa, zdałam sobie sprawę, że ja też bym coś zjadła.

Wracaliśmy oboje w lepszych nastrojach i bardziej rozmowni.

***

To był wyjątkowo miły dzień, mimo moich wcześniejszych obaw. Andreas i Magda przywitali mnie z wielkim uśmiechem. W prezencie od nich dostałam pięknie zdobione pióro. To takie kochane.

Prawdziwą niespodziankę otrzymałam jednak późnym popołudniem, kiedy to zadzwonił dzwonek do drzwi, a w progu pojawił się Kuba Kot z moją kuzynką Darią na rękach, a z tyłu stała Dominika, machając do mnie pociesznie.

— Wszystkiego najlepszego solenizantko! — zawołali, a ja miałam szczerą ochotę się popłakać.

Wszyscy zaczęli się ze mną wylewnie witać, a w całym mieszkaniu dało słyszeć się gwar rozmów i śmiechu. Była nas w sumie siódemka, nie potrzebowałam nikogo więcej. Sandra oczywiście nie zadzwoniła do mnie, aby złożyć głupie życzenia, czego nie można było zarzucić ojcu, który skontaktował się ze mną, kiedy akurat wracaliśmy z Gregorem z naszej porannej przechadzki. Nie przejmowałam się zbytnio tą dziewuchą.

— To nieładnie tak nie odbierać telefonów! — Dominika pogroziła mi palcem. — Wiesz, jak myśmy od zmysłów odchodzili wszyscy? Jak się teraz czujesz? — dodała ze słyszalną troską.

Było mi niesamowicie głupio.

— Przepraszam was wszystkich — odezwałam się ze skruchą. — Teraz jest już znacznie lepiej — zapewniłam. — Miałam tutaj ogromne wsparcie — dodałam, patrząc z wdzięcznością na właścicieli mieszkania oraz Gregora. Wszyscy uśmiechnęli się do mnie radośnie.

Wszyscy zostali poczęstowani kawą lub herbatą po czym staraliśmy się rozmawiać na każdy niemal temat. Było całkowicie spokojnie, czyli tak jak sobie wymarzyłam. W pewnej chwili wyłączyłam się z rozmowy i w myślach złożyłam najlepsze życzenia mojej mamie. To nie był smutny dzień. Wiedziałam, że ona także się teraz uśmiecha.

Daria również zdawała się powrócić do dawnego ja. Po części już pogodziła się z własną niepełnosprawnością i raczej nie miała momentów zadumy. Specjalnie usiadłam obok niej, abyśmy wzajemnie były dla siebie wsparciem. Przez pewien moment ściskałyśmy się za ręce.

Prezent jaki otrzymałam od tej trójki wprawił mnie w zdumienie. Kadzidełka, muzyka relaksacyjna i...

— Co to jest? — spytałam z ciekawością, kiedy Dominika wcisnęła mi w ręce jakąś małą figurkę na srebrnym łańcuszku.

— Talizman dziewczyno — odparła Dominika, urażona, że nie domyśliłam się jaki też ogromny skarb mi daje. Podarunki od dziewczyn zawsze były nietypowe i nieprzewidywalne, zupełnie jak ona sama. — Starodawny, uwalnia pozytywną energię i odstrasza negatywne wibracje, poza tym musisz przyznać, że ten kotek jest uroczy. Żadne złe myśli nie będą cię już nękać.

Podświadomie wyobraziłam sobie jak leżę na fotelu z słuchawkami na uszach, skąd dobiega relaksacyjna muzyka, noszę ten "talizman" na szyi i wdycham zapach kadzidełek. Normalnie ful wypas, spokój oraz relaks gwarantowany.

Jednocześnie dostrzegłam jak Kuba patrzy na swoją dziewczynę z pobłażliwym uśmieszkiem, dając mi do zrozumienia, że to nie był jego pomysł. Daria jedynie machnęła ręką, co najwidoczniej miało oznaczać "Znasz ją, jak się uprze to koniec".

O tak, znałam bardzo dobrze. Dawna Dominika wracała do nas w stu procentach, tęskniłam za nią. Musiałam blondynkę mocno uściskać.

— Dziękuję wam, to jest cudowne — powiedziałam ze szczerym uśmiechem. Te podarki były doprawdy urocze, powodując u mnie wzruszenie. Dla tych ludzi naprawdę okazałam się ważną osobą w życiu. — Tak, kotek jest wprost cudowny. W ogóle wszystkim wam dziękuję — omiotłam spojrzeniem całą szóstkę. — Wszystkich was uwielbiam, dziękuję za pamięć.

Dalsza część dnia okazała się mniej ckliwa i znacznie bardziej wesoła. Zanim się zorientowałam z głośników płynęła cicho muzyka. Dałam się nawet namówić na jeden jedną lampkę wina, która naprawdę okazała się pierwszą i ostatnią. Zaczęły mną targać lekkie wyrzuty sumienia. To mężczyźni co chwilę pili moje zdrowie, a ja wraz z dziewczynami patrzyłam na nich z politowaniem.

— Tylko się nie upijaj, to ma być kulturalne świętowanie, a nie melina — ostrzegła Magda, stając za Andreasem i chwytając go za ramiona.

— Ja się nigdy nie upijam — żachnął się Niemiec. — Też się wybieram na koncert Rammstein w listopadzie i też mam VIP'y — dodał, spoglądając w moim kierunku. — Czuję, że będzie zajebiście, już się bałem, że nie będę miał z kim pojechać.

Uśmiechnęłam się do niego promiennie.

— Na pewno już nie mogę się doczekać. Pierwszy raz będę na ich koncercie.

— Tak samo ja — odpowiedział Welli. — Byłoby super, gdyby udało nam się dopchać do członków zespołu i pogadać.

—  Łap mnie, jak będę mdleć z wrażenia — poprosiłam, śmiejąc się.

— Chyba ten pięćdziesięcioletni dziadek nie podoba ci się bardziej niż ja? — spytał Gregor z udawaną zazdrością, najwyraźniej mając na myśli wokalistę.

Posłałam mu karcące spojrzenie.

— To nie jest żaden dziadek! — naskoczyliśmy jednocześnie z Andreasem, a wtedy Gregor wraz z Magdą spojrzeli na siebie porozumiewawczo.

— Oni mają fioła Gregor, tego nie przegadasz...

Generalnie bawiliśmy się coraz lepiej, choć ja wiernie pozostałam przy jednym kieliszku wina. Nie czułam się jednak upoważniona do zabraniania picia innym. Po pewnym czasie przestało mi to przeszkadzać. Nie zmieniło to jednak faktu, że mężczyźni zaczynali folgować z alkoholem.

Zrobiło mi się duszno, poczułam, że muszę wyjść na balkon, aby się przewietrzyć. Niebo już pięknie zostało upstrzone mnóstwem małych gwiazdek, a powietrze okazało się wyjątkowo rześkie i orzeźwiające.

Lekko upity głos wyrwał mnie z zamyślenia, nie musiałam się odwracać, aby wiedzieć kto przyszedł, a poza tym obecność Kuby nie przeszkadzała mi, dawno nie rozmawialiśmy na osobności, jak kumple.

— Jesteś  bardzo zła? — spytał, opierając się o balustradę. — Widzisz, alkohol pomaga zapomnieć o problemach.

— Nie, nie jestem zła — zaprzeczyłam ruchem głowy. — Nie mam prawa wam niczego narzucać. Cieszę się, że mogę z wami spędzić swoje urodziny — dodałam ze szczerym uśmiechem. — Dawno się nie widzieliśmy.

Pokiwał głową i skierował na mnie swoje ciemnobrązowe tęczówki.

— Martwię się w dalszym ciągu o Darię — przyznał szczerze. — Mieszka ze mną i z Dominiką, nie przeszkadza nam oczywiście, ale w dalszym ciągu mam wrażenie, że się załamała zupełnie i ciężko będzie jej dalej funkcjonować. Poza tym mój braciszek zachował się jak ostatnia świnia!

Dobrze go rozumiałam i nie miałam o nic żalu.

— Też się o nią niepokoję — przyznałam. — Wierzę jednak, iż ona potrzebuje po prostu więcej czasu. Z naszej trójki to właśnie Daria miała głowę na karku i była najrozsądniejsza. Wiem, że sobie poradzi. A co do Maćka... cóż, najwidoczniej nie wszystko musi mieć swoje szczęśliwe zakończenie.

— Nie dość, że zerwał z Darią w taki chamski sposób, to jeszcze nie odzywa się do mnie! — w głosie Kuby słyszałam ogromną gorycz, która sprawiła, iż miałam ochotę go przytulić. — Od dziecka byliśmy nierozłączni, spędzaliśmy każdą możliwą chwilę razem, a teraz on nagle wszystko zakończył. Bez konkretnego powodu. Zwyczajnie mnie olał!

— Próbowałeś się z nim skontaktować?

Kuba spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakbym w jednej sekundzie postradała zmysły.

— Oczywiście, codziennie próbuje, ale wychodzi na to, że zmienił numer.

— Do rodziców dzwoniłeś?

— Tak, z rodzicami też nie rozmawiał. Wygląda na to, że całkowicie zapadł się pod ziemię. Mam nieodparte wrażenie, że za wszelką cenę chciał odizolować się na stałe od Darii, a wiedział, że teraz się z nią zadaję.

— Poświęciłby te wszystkie wasze wspólne lata tylko po to, aby odizolować się od Darii? — ciężko było mi w to uwierzyć. — To okrutne!

— Znowu mu sodówa uderzyła do łba — sarknął wściekle. — Już ja sie z nim policzę, jeśli raczy się odezwać. Z podłogi się nie podniesie!

Wyraźnie widziałam jak Kuba zaciska pięści na poręczy, a szczęka mu drży. Był naprawdę wściekły.

Nie wiedziałam, co mogłabym mu poradzić w tej sytuacji, tym bardziej, że moje relacje z Sandrą były tragiczne, nie wspominając o "kontaktach" z siostrą bliźniaczką. Czułam się po prostu niczym jedynaczka.

— Przepraszam, wiem, że moje problemy w porównaniu do twoich są niczym — posmutniał. — Pewnie wydaje ci się to zabawne, co?

Zaprzeczyłam energicznie głową i zanim zdążyłam to dokładnie przemyśleć położyłam swoją zimną dłoń na rozgrzanej dłoni Kuby. W pierwszej chwili prawie mnie parzyła, nie cofnęłam jednak ręki, a on jej nie strząsnął.

— Każdy z nas ma problemy, z którymi musi sobie poradzić Kuba i nie należy tych problemów porównywać. Po prostu każdy z nas musi przejść przez to wszystko z podniesioną głową.

Uśmiechnął się nagle, a w jego oczach pojawiły się wesołe iskierki.

— Dzięki Wiktoria.

— No problemo — wzruszyłam ramionami, odrywając się od balustrady. — Wracamy do środka? — zaproponowałam. — Zimno tutaj.

Z ust skoczka wydobyło się jedynie ciche mruknięcie, ale odebrałam to jako aprobatę.

Kiedy jednak wróciliśmy do ciepłego salonu, wryło nas w ziemię i w pierwszej chwili miałam wrażenie, że to jakaś fatamorgana. Nie było mimo wszystko możliwości, aby to były omamy. Nic przecież nie piłam, będąc trzeźwą jak nikt inny na tej imprezie.

Na środku kanapy siedział Gregor wraz z Dominiką i całował się z nią. Czy może raczej zmuszał ją do tej czynności, ponieważ moja kuzynka wyraźnie się wyrywała. Koło nich siedziała Daria ze źrenicami wielkości pięciozłotówek i szczęką do ziemi, ale w ogóle się nie poruszała.

Nie, to się nie mogło dziać. Gregor całował Dominikę i widać było, że bardzo się mu to podobało, że chciał ją całować.

Zabolało. Mocno. Na tyle, że widząc ten paskudny obraz zatoczyłam się i musiałam się podeprzeć o najbliższy fotel. Czułam jak mocno ściska mi się serce, a w oczach pojawiają się łzy.

Dlaczego? Dlaczego do cholery on całował moją kuzynkę i jakim prawem mnie to dotknęło? Przecież go nie kocham. Mówiłam mu, że może znaleźć sobie jakąś inną kobietę.

Nie rozumiałam powodu tak gwałtownej reakcji mojego ciała. Miałam szczerą ochotę podbiec do nich, brutalnie ich od siebie oderwać, wykrzykując Gregorowi w twarz, że mnie zdradził. Uderzyłabym go z całej siły w twarz, ciesząc się, że go boli, choć w połowie tak mocno jak mnie na ten widok.

Zrozumiałam, że byłam zazdrosna i to cholernie.

Zanim jednak zdążyłam zrobić cokolwiek, Kuba wystrzelił jak z procy i oderwał tę dwójkę od siebie. Rzucił Gregora na podłogę, uderzając go tak mocno z pięści, że aż trysnęła krew.

Ten cholerny dupek mnie zdradził! Przecież miał kochać tylko mnie, przecież... miał pozostać dla mnie i dla nikogo innego.

Mimowolnie zaczęłam zanosić się płaczem. Wcale nie było mi Gregora szkoda. Wyminęłam bijącą sie dwójkę, uciekając do swojego tymczasowego lokum. Zamknęłam drzwi z trzaskiem, zjeżdżając powoli plecami w dół.

Bolało.

Myślałam, że jego usta należą do mnie, jego dotyk zarezerwowany jest wyłącznie dla mnie. Jego oczy iskrzą się wyłącznie na mój widok.

Do kurwy nędzy, byłam zraniona!

— Wiktoria?

Usłyszałam jego głos za drzwiami. Podziałało na mnie to niczym płachta na byka. Jeszcze bardziej zalałam sie łzami, a co najdziwniejsze, wcale się ich nie wstydziłam. Co więcej, chciałam, żeby je usłyszał, żeby żałował.

— Spierdalaj pieprzony chuju!

— Daj mi wyjaśnić...

— Jak dla mnie Kuba może cię pobić na śmierć! — krzyknęłam, mimo że Gregor stał tuż za drzwiami. — Spieprzaj męska kurwo!

Nie miałam całkowitej świadomości tego jakie słowa wydobywają się z moich ust. Liczyło się tylko to, aby serce przestało wreszcie tak mocno boleć. Do tej pory nie zdawałam sobie w ogóle sprawy, że zareaguję tak bardzo impulsywnie, widząc Gregora, całującego inną kobietę.

— Jesteś zazdrosna?

— Jesteś pierdolnięty!

Nie rozumiałam jak on po czymś takim może sądzić, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Teraz już z pewnością wiedział ile dla mnie znaczył i powinien mieć chociaż wyrzuty sumienia, a on mówił tak spokojnie.

— Kochasz mnie?

— Uważaj na niskie kobiety, bo prędzej urwą ci jaja, niż uderzą w twarz! Nienawidzę jeśli już!

Jeśli kiedykolwiek miałam ochotę Gregora zabić, to był właśnie ten moment. Jedynie świadomość, iż tak naprawdę nie jestem u siebie, powstrzymywała mnie przed rozwaleniem wszystkiego w drobny mak. Naprawdę poczułam się zdradzona.

— Wiktoria, przepraszam, kocham cię.

Jeszcze bardziej się we mnie zagotowało.

— Okazujesz to w bardzo pokrętny sposób! Dziwię się, że cię jeszcze Kuba nie przerobił na mielonkę! Idź opatrz sobie nosek, zanim się wykrwawisz! — dodałam z udawaną troską. Cała się trzęsłam z wściekłości. — Tak, kocham cię do kurwy nędzy, zadowolony?! Kocham jak ostatnia kretynka, a ty całujesz się z moją kuzynką!

Nagle wbrew wszelkim oczekiwaniom usłyszałam gromki śmiech, w tym śmiech Kuby. Byłam bardziej niż zszokowana. O co w ogóle chodzi?

— Na to wszyscy czekaliśmy, dobra koniec przedstawienia. Wiktoria, możesz otworzyć drzwi, wszyscy musimy ci coś wyjawić — usłyszałam głos Dominiki.

— To było wyreżyserowane — powiedział Kuba z rozbawieniem w głosie. — Gregor chciał, żebyś wreszcie się otworzyła.

 — A my mu pomogliśmy — dodała Magda.

Dłuższą chwilę zajęło mi zrozumienie tych słów, a gdy je pojęłam... miałam szczerą ochotę zapaść się pod ziemię. Ten człowiek zgrabnie mną zamanipulował! Nie chciałam teraz nikomu w oczy patrzeć. Cieszyłabym się, gdybym mogła się w tamtej chwili obudzić. Jak mogli mnie w ten sposób potraktować? To takie nieludzkie..

Cały czas coś do mnie mówili, ale ja nie odpowiadałam. Szybko odwróciłam się i zanim ktokolwiek mnie złapał pobiegłam do salonu, bezpardonowo nalewając sobie, a następnie wypijając jeden po drugim trzy kieliszki wódki.

— Niech nikt się do mnie nie zbliża — wychrypiałam, czując nieprzyjemne palenie w przełyku. — Zrobiliście sobie ze mnie żarty i zachowaliście się wszyscy jak świnie.

— Nie sądziliśmy, że aż tak weźmiesz to do siebie — w głosie Dominiki słyszałam wyraźną skruchę.

— Zamilcz — powiedziałam spokojnie aczkolwiek zimno. — Ile my już się lat znamy, co? Myślałam, że jesteśmy dla siebie jak przyjaciółki. A co do ciebie — skierowałam oskarżycielskie spojrzenie na Kubę. — To co mi powiedziałeś na balkonie, to też była część planu? Braciszek będzie zadowolony.

Nie musiał nic mówić, abym się zorientowała, iż akurat tamto nie było kłamstwem. Bardzo się zmieszał, a na wspomnienie młodszego brata w jego oczach dostrzegłam złość. Nie odpowiedział jednakże na moje pytanie.

— Z tobą natomiast nie chce mi się nawet gadać — spojrzałam na Gregora z wielkim żalem, czując, jak opuszczają mnie wszystkie siły. — Wyrwałeś te wyznanie ze mnie w sposób całkowicie brutalny, nie przemyślałeś absolutnie nic. Lepiej ci teraz? Co z tego, skoro zachowałeś się całkowicie nie, jak mężczyzna którego kocham, a jak ktoś kogo szczerze nienawidziłam rok temu. Pamiętasz, kiedy chciałeś mnie utopić w rzece? Teraz czuję się nieporównywalnie gorzej.

Nie czekając na żadną reakcję, nalałam sobie czwarty kieliszek wódki i skrzywiłam się.

— Czy moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy? — spytał Gregor, a ja w pierwszym odruchu chciałam na niego wrzasnąć. — Jeśli się nie zgodzisz, będę mówił przy wszystkich.

Zaśmiałam się szczerze, odkładając kieliszek na stół. Było mi absolutnie wszystko jedno, ponieważ czułam, że nie można mnie już bardziej upokorzyć w ten wieczór. Uśmiechnęłam się sztucznie do szatyna, dając mu tym przyzwolenie do publicznych inwokacji.

— Nie chce mi się odchodzić od stołu — stwierdziłam obojętnym tonem, biorąc do ręki jedną z kanapek z serem, sałatą i pomidorem. — Mów śmiało, a ja zjem.

Rozejrzał się nieśmiało po zebranych, którzy stali teraz jak słup soli, bacznie obserwując rozwój wydarzeń. Nie przeszkodziło mu to jednak, aby zacząć:

— Wiem, że zachowałem się jak świnia i żałuję tego. W najśmielszych marzeniach nie sądziłem, że aż tak może cię to zaboleć. Od samego początku trzymałaś mnie na dystans, w dodatku cały czas powtarzałaś, że mnie nie kochasz, ale zrozum też, że ja musiałem wreszcie się dowiedzieć prawdy. Kompletnie sobie nie radziłem z tą sytuacją. Zobacz, jak bardzo musiałem być zdesperowany, skoro się na taki krok zdecydowałem. Nie wiem, co teraz zrobisz, ale cieszę się chociaż, że w końcu znam twoje uczucia. Szczerze wątpiłem, że ty sama wiesz, co się z tobą dzieje i równie dobrze, mogłabyś nigdy tego nie odkryć.

Kiedy tylko skończył mówić, zbliżył się do mnie, padł na kolana i objął moje nogi rękami. Czułam się z tym wyjątkowo dziwacznie. Wraz z Gregorem wiele przeszliśmy przez ponad rok lecz nigdy nie sądziłam, iż dojdzie do podobnej sytuacji. Wszyscy patrzyli się na nas jak ciele na malowane wrota, przez co poczułam się niczym ciekawa ekspozycja w muzeum.

Na całe szczęście, że skończyłam jeść, bo w tamtym momencie było mi niedobrze — ze zmęczenia, z powodu tego całego widowiska, na wspomnienia mojej histerii... w dodatku on tak klęczał przede mną, jakbym była ostatnią nadzieją jego życia.

Odchrząknęłam.

— Proszę, wstań — powiedziałam cicho, zatapiając dłoń w jego jak zwykle nastroszonych włosach.

Nie oznaczało to jednak, że mu wybaczyłam. Zwyczajnie miałam dość wrażeń na dzisiaj. Rozglądając się dookoła zauważyłam, że wszyscy czekają na szczęśliwe zakończenie. Dla mnie znaczyło ono tyle samo, co położenie się wreszcie do łóżka.

Wstał. Zaszczycił mnie takim spojrzeniem, iż poczułam się tak, jakbym się topiła od środka. Było to bardzo przyjemne uczucie. Spoglądał z nadzieją, strachem, miłością... poczułam, że słabnę z każdą sekundą, przez co po raz kolejny zachciało mi się wrzeszczeć.

— Od samego początku nasze relacje były dość zawiłe — zaczęłam, ciesząc się ogromnie, iż głos mi nie drży. — Na twoim miejscu nie dziwiłabym się z powodu moich wątpliwości. Poza tym w życiu wiele złego mnie spotkało — młodsza siostra się na mnie wypięła, straciłam pracę, umarła mi mama, pobiła mnie bliźniaczka, Thomas mnie zdradził... nie miałam po prostu czasu, aby myśleć nad tym, co do ciebie czuję. Za każdym razem znajdowały się ważniejsze sprawy do przemyślenia.

— Całkowicie to rozumiem, przepraszam — odpowiedział ze smutkiem w głosie. Ostatkiem sił walczyłam, aby go nie przytulić. — Wydawało mi się od dłuższego czasu, iż potrzebujemy siebie nawzajem. Każde drugiemu pomagało na swój własny sposób. Wiem już teraz, że nie mógłbym żyć bez ciebie.

— Bo tak jest, staliśmy się dla siebie niezastąpionym wsparciem. Co nie zmienia faktu, że aby wpaść na taki poraniony pomysł, faktycznie trzeba mieć problem z psychiką. Zachowałeś się jak świnia!

Prychnął śmiechem, podobnie jak inne osoby w pomieszczeniu.

— To co teraz będzie? — spojrzał na mnie wyczekując. — Decyzja należy do ciebie.

Miałam wrażenie, że wszyscy wstrzymali oddech, jakby od moich słów zależały losy wszechświata. Naprawdę chciało mi się wówczas śmiać. Spojrzałam na każdego z nich, a wszystkie miny wyrażały coś w rodzaju: "Jeśli teraz złamiesz mu serce, my cię nie znamy"

— Jesteś pokręcony, ekscentryczny, nieprzewidywalny, wybuchowy, egoistyczny, niekonwencjonalny, szalony, lekkomyślny, zbyt emocjonalny, nie masz za grosz taktu i wyczucia sytuacji, brak ci rozwagi, a do tego jesteś erotomanem.

— Czyli same zalety — usłyszałam z tyłu głos Andreasa.

Nie mogłam się nie uśmiechnąć.

— Nie znęcaj się już tak nade mną — poprosił z miną zbitego psa. — Wiem, że narozrabiałem.

— Ale mimo tych wszystkich "zalet" kocham cię.

— Powtórzyłabyś to jeszcze raz? — spytał, a w jego brązowych oczach ujrzałam wesołe iskierki.

— Kocham cię — spełniłam jego prośbę.

Zanim zdążyłam zarejestrować co się właściwie stało, Gregor porwał mnie w ramiona i delikatnie unosząc, pocałował. Żaden opór nie miałby najmniejszego sensu. Jego bliskość całkowicie odbierała mi zdolność logicznego myślenia. Tak było już od dłuższego czasu.

W tle słyszałam głośne wiwaty moich znajomych i rodziny, jakbyśmy właśnie złożyli sobie co najmniej przysięgę przed ołtarzem.

To był najdłuższy pocałunek jaki kiedykolwiek doświadczyłam. Nie okazał się jednak namiętny, wyrażający pożądanie oraz pragnienie. To był pocałunek pełen miłości, przywiązania, czułości, delikatności w którym tkwiła wyraźna obietnica trwania przy sobie nawzajem. Oboje złożyliśmy ją w pełni świadomie i z radością.

Czuję się zmanipulowana i jednocześnie upita szczęściem!

Czy coś jest ze mną nie tak?